Column • Verhuis het Pieter Baan Centrum maar naar Rotterdam

De gekte in de Kuip wordt nogal eens breed uitgemeten. Maar laten we eerlijk zijn, het is niet gek dat Feyenoordsupporters af en toe compleet van het padje zijn. Zij worden continue heen en weer geslingerd tussen de Noord- en de Zuidpool. Als jouw hele voetbalbestaan één grote achtbaan van emoties is, dan is het Pieter Baan Centrum ook voor jouw dichterbij dan je denkt. Feyenoord is geen club, het is een therapieclub zonder therapeuten. Een bijeenkomst van 47.500 schreeuwende lotgenoten. Dus welkom in De Kuip: het hart van mentale chaos.

Neem alleen al dit seizoen. Die begon met een geluksrush na het winnen van een weer een blinkende trofee in de vorm van de Johan Cruijff Schaal. Direct daarna begon de Eredivisie alleen zoals een broodje kroket bij de benzinepomp: slap, vet, en je vraagt je af waarom je er ooit aan begonnen bent. Het voetbal was niet om aan te gluren en deed denken aan een amateurclub. Met de Arne Slot-vibes nog in het lijf, was de ranglijst ineens een plek geworden waar we het liefste met een grote boog omheen liepen. "Een oldskool tussenjaar", zo zuchtte iedereen. En eerlijk, we geloofden het met z’n allen.

Maar ineens brak de lucht weer op. Een immense Europese lichtstraal, dwars door het gitzwarte wolkendek boven Lissabon. Benfica! Champions League winst! Schitterende voetbal! De puzzelstukjes vallen in elkaar! We zweefden even op de top van ons geluk en Brian Priske kon direct een standbeeld krijgen op het Hofplein. Nog voordat het cement gedroogd was, kwam de ontnuchtering. Tegen de aartsrivaal notabene. Weer huilen in de keuken met een blikje lauwe Heineken in de hand. En toen moest de deceptie in De Kuip tegen Salzburg nog komen. Je weet wel, die Oostenrijkse club die voor de ontmoeting met Feyenoord geen enkel doelpunt had gescoord in de Champions League en onderaan de ranglijst bungelde. 

Met Manchester City op komst, leek damage control het beste dat ons kon overkomen, zo was de gedachte. Een ingecalculeerde 3-0 na rust, zorgde voor ingecalculeerd gevloek. Maar Feyenoord zou Feyenoord niet zijn als ze ons niet weer compleet in verwarring brachten. De 3-3 van Dávid Hancko in de slotminuut zorgde voor een orgastisch geluid uit het uitvak, dat meer geluid maakte dan het volle Etihad Stadium met City-fans bij elkaar. Van depressie naar polonaise in een vingerknip, het lijkt er allemaal bij te horen.

Want dit seizoen staat niet op zich. Kijk maar eens naar de afgelopen jaren... Giovanni van Bronckhorst liet ons vijf prijzen vieren in drie jaar, maar daarna kwam Jaap Stam die Feyenoord veranderde in een rondtrekkend drama. Toen kregen we Dick Advocaat, waar het antivoetbal zó erg was dat zelfs de bal vroeg om vrijstelling. Onder Arne Slot speelden we vervolgens het beste voetbal uit onze geschiedenis en stonden we direct met grote verbaasde ogen in een Europcupfinale. Als klap op de vuurpijl werden we het seizoen erop kampioen en wonnen de beker. Zie zulke schommelingen mentaal maar eens bij te benen.

De club doet ook graag actief mee om de psyche tot waanzin te drijven. ‘We slopen het huis, oh nee toch niet. Jawel toch! Naah… we zien er toch vanaf’. Shirtje kopen? Dat is dan 95 euro of 140 voor een ‘pro-shirt’. Drie maanden later is het Black Friday en is datzelfde shirt ineens de helft. Toch blijven we komen, want waar vind je anders lotgenoten. Feyenoord is geen club, maar een religie. In plaats van verlossing krijgen we alleen een hartslag van 180 en slapeloze nachten.

Dus graag een beetje begrip voor de knettergekke Feyenoorder. Verhuis het Pieter Baan Centrum ter preventie naar Rotterdam en laten we van Feyenoorder zijn een officiële indicatie maken. Willen we hulp? Nee joh, alleen lotgenoten, ongeacht je afkomst of geaardheid, wij zijn Het Legioen! Beter gek met passie dan gezond met leegte. Toch? 

Niels