Column • Voor Feyenoorders is zo’n interlandperiode afkicken. Cold turkey

Elke keer is het weer afzien, zo'n interlandperiode. Twee weken zonder Feyenoord. Het voelt als verplicht afkicken. Cold turkey. Kijken naar Slovenië - Noorwegen. Of Spanje - Zwitserland, met als bittere bonus scheidsrechter Clement Turpin en commentator Sierd de Vos. De hel.

Nog erger is het als het Nederlands elftal speelt. Hoe ik ook mijn best doe, Oranje kan in niets tippen aan Feyenoord. Kiezen tussen Slot of Van Gaal is als kiezen tussen een orgasme of de galg. Martins Indi wel, Geertruida niet. Noppert wel, Bijlow niet. Bijlow ‘levert’ niet, want ballen stoppen is niet genoeg. Noppert ‘levert’ wel, want hij stopt ballen. Welkom in de wereld van Louis' logica.

Janssen en Weghorst vallen in tegen Polen. Tegen België krijgen Janssen, Klaassen en De Roon een basisplaats. Malacia, bij Manchester United niet weg te denken uit de basis, zit bij Louis op de bank.
Ik zie beelden van Bijlow die op audiëntie mag komen bij koning Louis de Grote. Hij mag luisteren naar Louis’ praatje voor de spelersgroep. Daarna moet-ie het veld verlaten. Later, als er strafschoppen worden genomen, mag hij nog even op doel. En dan snel weer wegwezen. Naar huis. Daar kom je dan voor uit Rotterdam. Ik snap Bijlow wel. Komt hij niet, dan zet Louis hem op de zwarte lijst. Zoals Tim Krul overkwam. Die weigerde voor die penaltypoppenkast vanuit Engeland naar Zeist te komen en kan Oranje wel schudden. Voor Van Gaal is het allemaal heel normaal.

Die interessantdoenerij over strafschoppen. Van Gaal heeft er een speciale penaltytrainer voor aangetrokken: Peter Murphy. Volleybalcoach. Volleyballers staan nu eenmaal bekend om hun perfecte penalty's. Louis weet dat. Louis weet alles. Ook hoe je de perfecte penalty neemt, want hij was zelf ooit een penaltyspecialist, zegt-ie. In 1983 joeg hij tegen Dinamo Kiev een penalty in de kruising. Hiermee passeerde hij de legendarische doelman Dassajev. Louis zegt het met een stalen gezicht. Het blijkt niet Dinamo Kiev te zijn geweest, maar Spartak Moskou. De bal ging ook niet in de kruising, want de pingel is slap en wordt gestopt. Als een journalist hem een dag later confronteert met de feiten, zegt Van Gaal dat hij dat zelf ook wel weet. Het was een valkuil. Valkuil? Hoezo? Waarom? Zo gaat het maar door met die dwaas. Van Gaal is krankzinnig en wie te lang bij hem in de buurt is, wordt dat vanzelf ook. Na een week Van Gaal merk ik dat ik snel geïrriteerd raak. Als mijn vriendin vraagt of ik koffie wil en het duurt iets langer dan anders, hoor ik mezelf hysterisch gillen: “Te laat! Je moet leveren!”.

Gelukkig werkt zo’n interlandperiode ook louterend. Als Feyenoorder weet je weer dat je niet zonder Feyenoord kunt. Eind dit jaar is het WK in Qatar. Dan moeten we het acht weken zonder Feyenoord doen. Dat wordt twee maanden verplicht afkicken. Om daarna weer tot in elke vezel te voelen dat er niets gaat boven Feyenoord. Hoe meer we worden overspoeld met Oranje en die koekwaus van een Van Gaal, hoe sterker het verlangen zal groeien naar Feyenoord. Dan kijken we weer honderd keer liever naar een Feyenoord dat gelijkspeelt tegen NEC dan naar een winnend Oranje.

Frans