"Ik koester het als een van de herinneringen, verweven in de sjaal"

Feyenoorder zijn is een gevoel dat wordt doorgegeven van generatie op generatie. Een gevoel dat je dient te beleven en daarom lastig onder woorden valt te brengen. Deze woorden worden soms wel gevonden. Zoals door Bob van Gilst in Hand in Hand, het magazine van FSV De Feijenoorder. Een verhaal dat begint met de stift van Geert den Ouden en leidt naar de hattrick van Santiago Giménez in de Klassieker.

“Het is 7 december 2008. Ik voel de tinteling in mijn dertienjarige tenen langzamerhand vervagen in de kou van De Kuip, tussen mijn vader en mijn zus in. Ik wikkel mijn sjaal steviger om mijn nek, om nog enige warmte te voelen. De Feyenoord-sjaal die van mijn vader was, verweven met herinneringen aan Julio Ricardo Cruz tegen Juventus, aan Pierre van Hooijdonk tegen Borussia Dortmund en aan David Connolly in de ArenA.

Geen gewone sjaal, nee. Een erfgoed van herinneringen. Mijn vader maakte mij met zijn herinneringen verliefd op Feyenoord. Verhalen die op beeld stonden, maar niet op mijn netvlies. Mijn bewustzijn rondom Feyenoord begon immers met Angelos Charisteas in de spits, en was als een winter die niet over leek te gaan. Die dag, 7 december 2008, kwam er een kille omarming van Geert den Ouden bij. Met een penseelveeg, een tergend langzame stift, zette hij De Graafschap op 0-3 in De Kuip. Feyenoord-De Graafschap, het stond werkelijk 0-3, door een goal van Geert den Ouden. Zijn tweede nota bene. Na tachtig minuten werd de doelpuntenmaker naar de kant gehaald en kreeg hij een staande ovatie van De Kuip.

Geert den Ouden, ik denk nog wel eens aan hem terug. Aan die dag, koud op alle fronten. Koud, maar inmiddels uitgegroeid tot een dierbare herinnering, vastgevroren in mijn ziel. Het stiftje van Geert den Ouden staat symbool voor toen. Voor het collectieve lijden, met mijn vader en mijn zus. Voor de desillusie waarmee we samen weer de auto instapten, voor het samenzijn van toen. Ik koester het als een van de herinneringen die inmiddels verweven zijn in de sjaal. Het is de sombere achtergrond van een schilderij, die mijn vader en mijn zus des te helderder op de voorgrond doet staan. De stift van Geert den Ouden onthult hoe het nooit alleen om Feyenoord draaide, maar om het samenzijn.

Toch kwam de lente. Met John Guidetti, met Graziano Pellè, met Dirk Kuijt, aanjagers van betere tijden, van een bloei die de sjaal bijna overbodig maakte. Bijna, want ondanks dat de zon blijft schijnen, draag ik de sjaal. De successen van nu vinden hun betekenis en diepte immers in het samenzijn. Vorig seizoen won Feyenoord in Amsterdam, voor het eerst sinds ik mijn sjaal draag. Eindelijk, winst in Amsterdam. Winst op Ajax, in de ArenA, waar de Rotterdamse desillusie al jaren hoogtij vierde. Het was een bevrijding. Het was echter op zondag 24 september dat ik pas echt besefte waar ik naar hunkerde. Ajax-Feyenoord, het stond 0-3. Ook na het knijpen in de arm. Ik dacht weer aan het stiftje van Geert den Ouden, aan de bodemloze put van toen, en aan de bodemloze herinneringen aan hoe we dat relatieve leed samen hebben beleefd. Vernedering in de Klassieker, dat had ik enkel ondergaan. De bodem was mooi, maar eruit klimmen… dat is de bekroning. Ja, zo voelde het. Als het signaal dat het nu de beurt is aan Feyenoord, als bekroning van het samenzijn van vroeger. Feyenoord is synoniem voor dat familiegevoel. Mijn vader, mijn zus en ik stonden met 0-3 voor in de ArenA.

Toch kwam er geen bekroning. Er volgde geen heroïsche overwinning, niet eens echt blijdschap. Er werden namelijk fakkels gegooid. Op het veld, op mijn nieuwe herinnering, door mensen zonder gezicht, zonder eer. Mocht ik ooit een zoon of dochter hebben, en mijn sjaal aanbieden om hen warm te houden, dan zal de sjaal niet verweven zijn met de herinnering aan deze begeerlijke zege. Hij zal bevlekt zijn met de sporen van fakkels, en het gevoel van die middag, waarop ik bestolen werd van iets waar ik al jaren naar verlangde. Het zal blijven bij een gebroken herinnering, onafgemaakt en ontsierd, die me doet beseffen dat zij die de herinnering kapot maken, geen genegenheid kennen. Zij zullen nooit dat intieme gevoel met hun club hebben. Mensen met bivakmutsen, zonder de sjaal van hun vader."