Feyne Kameraden • In gesprek met oud-Feyenoorder Luis Pedro [interview]

Spelen voor Feyenoord; het is de droom van velen, maar slechts enkelen hebben het geluk ooit het rood en wit te mogen dragen. In 'Feyne Kameraden', de nieuwe rubriek van 1908.nl, maken we een trip down memory lane en spreken we met een aantal bijzondere kameraden uit het verleden van Feyenoord. In deel 1 trappen we af met een exclusief interview met Luis Pedro, de man die net als ooit op Varkenoord, nu scoort in het ondernemen. "Dat ging me veel te makkelijk af, dat sloeg nergens op, bijna ieder jaar topscorer."

Profiel: Luis Pedro
Geboortedatum: 27-04-1990 (33)
Geboorteplaats: Luanda (Angola)
Nationaliteit: Nederlands
Positie: Linksbuiten, spits
Clubs: Feyenoord, Excelsior, Go Ahead Eagles, Heracles Almelo, Botev Plovdiv (BG), Levski Sofia (BG), Târgu Mureș (RO), Carlisle United (EN), MVV, FC Volendam, FC Lienden, SV TEC, FC Nitra (SK) en ND Ilirija 1911 (SK).
Tijd bij Feyenoord: 2002 – 2010
Wedstrijden voor Feyenoord 1: 10, 2 doelpunten
Debuut voor Feyenoord 1: 13 november 2008 tegen HHC Hardenberg (1-5)

Jeugdjaren
Als kleine jongen vluchtte Pedro met zijn familie uit het Afrikaanse Angola naar Nederland. Via een AZC, een mogelijke woning in Rotterdam en een tijdelijk verblijf in Leeuwarden strijkt het gezin uiteindelijk neer in Maastricht. Geen gemakkelijk proces voor een jong ventje, maar door te voetballen blijft Pedro letterlijk en figuurlijk op de been. 
Die liefde voor de bal brengt hem op een dag bij SC Caberg, een voetbalclub uit de gelijknamige Maastrichtse wijk. "Ik kwam daar met mijn tweelingbroer en vroeg of we konden meedoen. Ik vergeet het nooit meer, die dag. Wij vroegen of we mee konden doen en de trainer zei: 'Nee, jullie zijn niet goed joh, ga maar weer terug op een veldje ergens trainen.' Dus dat deden we. Na tien minuten kwam die trainer toch even terug, zei die: 'Jullie horen bij ons, jullie kunnen gewoon met ons meedoen.'"

Die beslissing betaalde zich uit. Met de gebroeders Pedro in de gelederen maakte het jeugdteam van de inmiddels gefuseerde Limburgse vereniging regionaal veel indruk. "We stonden aan het begin van het seizoen onderin met die ploeg en halverwege het seizoen waren we herfstkampioen. Die club stond bekend als nietszeggend en de grote amateurclubs werden verslagen door ons. Niet een klein beetje, maar gewoon 4-0, 5-0. Dat waren grote verschillen."

Door het goede spel van de tweeling was het wachten tot de interesse van profclubs zou volgen. Uiteindelijk is het MVV die de twee wegplukt bij de kleinere stadsgenoot. "Na de herfst heb ik nooit meer bij de amateurs gevoetbald. Ik ging gelijk naar MVV bij het talentenplan, samen met mijn tweelingbroer. We begonnen allebei in de spits, alleen de scouts van MVV vonden hem beter", bekent Pedro, die door het talent van zijn broer verkaste naar de vleugels. "Dat was wel een tegenvaller, maar zolang ik maar gewoon speelde. Zo kwam ik erachter dat ik een buitenspeler was en werd."

Verkeerd verbonden
Waar zijn broer uiteindelijk afhaakt, weet Luis ook in de jeugdopleiding van MVV te imponeren. Zijn trainer houdt hem dan al een toekomst voor bij een club uit de traditionele top drie. In een districtswedstrijd, waarin twee teams uit het Zuiden en het Westen van Nederland het tegen elkaar opnemen, rechtvaardigt de jonge Pedro die voorspelling. "Daar zag ik jongens die jullie nu kennen, zoals Georginio Wijnaldum, Leroy Fer, Kaj Ramsteijn, Gary Rodrigues en Miquel Nelom." De twee doelpunten die hij maakt in het tweeluik met de Westerlingen leggen hem geen windeieren. "Vanaf dat moment begonnen de geruchten dat Feyenoord interesse had. Ik dacht: ‘Het zal wel’, maar Feyenoord kwam uiteindelijk naar een paar wedstrijden kijken van MVV. Ik bleef scoren. Toen belde Mark Wotte (toenmalig technisch directeur, red.) naar ons huis."

Zijn moeder hangt in eerste instantie op, in de veronderstelling dat de directeur van Feyenoord wel verkeerd verbonden moest zijn. "Gelukkig belde hij nog een keer: 'Je bent toch de moeder van Luis Pedro? Je bent niet verkeerd verbonden'. Zo kwam Feyenoord een paar weken later echt naar mijn huis."

Als er al twijfels waren bij Pedro, werden die door de afvaardiging uit Rotterdam (bestaande uit onder andere toenmalig hoofd-jeugdopleiding Albert Stuivenberg) allemaal weggenomen. "Het was meteen duidelijk dat ik naar Feyenoord ging, mijn moeder was ook overtuigd. Ik mocht het tegen niemand zeggen, moest me ziek melden bij MVV en op school. Ik ging geen paar dagen naar Rotterdam, toen maakte ik kennis met Feyenoord. Dat heeft tot de dag van vandaag zoveel impact gehad, dat is nooit meer weggegaan."

Feyenoord
Zo wordt Pedro in 2002 onderdeel van de jeugdopleiding van Feyenoord, waar volgens hem het echte werk begon. Hij maakte kennis met de next guy Jonathan de Guzman en ging als Limburgse jongen met een zachte G, samenwonen met elf andere jeugdspelers. "Allerlei jongens, die allemaal getalenteerd waren en van andere clubs waren gehaald: Glenn Kobussen, Norichio Nieveld, Erwin Mulder, Evander Sno, Diego Biseswar, Lorenzo David. Het was gewoon echt gezellig. Ik was de jongste van iedereen en dat zag je ook wel aan mijn gedrag. Die ouderen waren wat serieuzer, wat rustiger. Dat is iets wat ik nooit meer vergeet, hoe ze me opvingen, het was eigenlijk gewoon een broederschap."

Ondanks de band die Pedro opbouwt met zijn huisgenoten heeft hij het niet makkelijk met de grote stap naar Feyenoord. "Doordeweeks was ik in Rotterdam, ik het weekend ging ik naar huis, na de wedstrijd. Het was lastig, alleen door de drukte had ik nooit de tijd om na te denken, om te relativeren wat er nu eigenlijk met mij gebeurde. Maandag tot zaterdag gebeurde er zoveel. Je ging naar school, een nieuwe omgeving. Ik moest me gelijk aanpassen, dat ik me nu afvraag: heb ik me eigenlijk wel aangepast? Het ging zo snel, met de jaren ga je gewoon door, door, door."

"Achteraf had ik samen met mijn moeder moeten gaan. Dan was het niet zo snel gegaan, was het iets rustiger geweest, nog steeds in je eigen omgeving", blikt Pedro terug. Die realisatie kwam pas toen hij na zijn vertrek bij Volendam zonder club kwam te zitten. "Het duurde echt heel lang voordat ik het echt besefte. Dan praat ik over zes jaar geleden. Toen was ik 27, kijk hoe snel het is gegaan, ik was al dertien jaar uit huis."

Tegenslagen
Het mocht dan misschien allemaal te snel gaan voor de jeugdige Feyenoorder, maar op de velden van Varkenoord liet Pedro gewoon zien waarom hij door de club als een groot talent werd beschouwd. "Dat ging me veel te makkelijk af. Dat sloeg nergens op, bijna ieder jaar topscorer."

Toch kwam de talentvolle buitenspeler zichzelf ook tegen bij Feyenoord. "Er was nooit reden om aan jezelf te werken als persoon, ik ontwikkelde me niet. Toen ik bij het eerste kwam, kwam ik er echt achter dat ik eigenlijk nog een klein kind was vergeleken met die andere jongens. Kelvin Leerdam was daar, Leroy Fer en Georginio Wijnaldum. We waren met z’n vieren en ik merkte wel dat we even oud waren, maar zij waren een stuk volwassener dan ik."

"Wat ik op latere leeftijd heb begrepen: van tegenslagen ga je leren", weet Pedro nu. In de jeugd van Feyenoord zat hij nooit voor een langere periode op de bank en hoorde hij vaak dat 'hij het wel zou redden'. "Een persoon ontwikkelt zich niet als hij alleen maar de wind mee heeft. Dus vooral uitdagingen, tegenslagen en moeilijke tijden zijn drie dingen waardoor een persoon, zeker in de sport, in zo korte tijd heel snel volwassen wordt."

Pedro weet hoe het ook kon gaan. "Ik heb in mijn eerste jaar bij Feyenoord bijvoorbeeld heel veel jongens zien weggaan. Zoals Marten de Roon, die was rechtsbuiten", verwijst hij naar de controleur van het Italiaanse Atalanta Bergamo. "Hij heeft al vanaf het begin te horen gehad: 'je bent niet goed genoeg, je moet aan jezelf werken'. Kijk waar hij nu speelt: het Nederlands elftal als verdedigende middenvelder."

Grootheden
Pas bij het eerste van Feyenoord leerde Pedro hoe het is om op de bank te zitten en zich te schikken binnen een hiërarchie. Dat hij niet meteen bij de grote jongens hoorde, is gezien de aanwezigheid van spelers als Jon Dahl Tomasson, Roy Makaay en Giovanni van Bronckhorst ook niet gek. "In mijn tijd had je écht gearriveerde namen: jongens die al een WK hadden gespeeld, de Champions League hadden gewonnen. Dat was een hele andere tijd. Zulke grootheden heb ik daarna nooit meer gezien. Het is waanzinnig hoe groot zij waren. En ik kwam in die kleedkamer. Ik kan het niet uitleggen."

Dat is in het seizoen 2007-2008, als de teruggekeerde Bert van Marwijk hem voor het eerst bij de selectie haalt. "Ook al zo’n grootheid. Hij was ook een persoonlijkheid in de kleedkamer, dat als je binnenkwam je dacht: 'Wow, dat is gewoon de trainer.' Hij ging daarna naar het WK, waar Nederland de finale verloor. Om maar aan te geven in welk niveau ik terechtkwam en wat hun allemaal presteerde, en wat werd verwacht."

Gelukkig voor Pedro zag hij ook een bekend gezicht bij de hoofdmacht van Feyenoord. "Wijnaldum was de eerste, hij debuteerde op 16-jarige leeftijd. Dat was chill", zegt hij over de latere Champions League-winnaar, die hij al kende van de jeugd. "De eerste keer was anders, maar een seizoen later kende ik de meesten al. Alsnog weet ik dat Gini zei: 'Hier moet je rustig doen'. Achteraf had hij gelijk, had ik naar hem moeten luisteren. Maar het is lastig, want alles gaat zo snel."

Dat Wijnaldum, maar ook Fer en Leerdam, zich sneller ontwikkelden heeft volgens Pedro ook te maken met zijn eigen karakter. "Ik ben niet introvert, vergeleken met hen ben ik veel extraverter. Zij zijn daarin wat stiller. Misschien omdat zij door hun natuurlijke houding en gedrag al van zichzelf stil zijn, werden er vanzelfsprekend minder fouten gemaakt. Iemand die luidruchtig is, valt meteen op en wordt meteen onder een vergrootglas gelegd. Terwijl iemand die stil is, die valt minder op. Die maakt niet per se meer of minder fouten, maar valt minder op."

Debuteren
Het seizoen na Van Marwijk kwam de van Heerenveen overgekomen Gertjan Verbeek voor de groep te staan. Met de entree van de stoïcijnse oefenmeester groeide voor Pedro de kans op speelminuten. "Hij zag het wel in mij zitten, maar dat was niet meteen zo. Ik moest het wel echt laten zien."

Tussen de grote namen in de Feyenoordselectie probeert hij zich te bewijzen en daar wordt hij in het najaar van 2008 voor beloond: in het bekerduel tegen HHC Hardenberg zit Pedro bij de selectie en maakt hij zijn officiële debuut voor de Rotterdammers. "Ik ging door te veel blessures mee. Ik had nooit gedacht dat ik die wedstrijd zou invallen. Luigi Bruins raakte geblesseerd en Michael Mols, ook weer zo’n grootheid, en ik liepen warm. Op gegeven moment riep Leon Vlemmings (toenmalig assistent) en ik dacht dat hij Mols riep. Hij zei: 'Nee, jij', want het ging om de linksbuitenpositie. Toen mocht ik invallen. Mols zei nog: 'Het is jouw tijd'."

"Dus ik kom daar en Verbeek zegt: 'Wil je niet invallen?' Tuurlijk wilde ik dat. 'Schiet op dan', zei hij. Dus omgekleed, veld opgegaan. Bij het eerste balcontact sprong de bal van mijn voet af, was 'ie uit", herinnert Pedro zich. "Toen zei ik tegen mezelf: 'Jeetje, dit is het jongen.' Maar vanaf dat moment viel de schroom van me af. Ik ging gewoon voetballen, zoals ik dat altijd heb gedaan." Die houding resulteert in een raketachtige start van zijn carrière bij Feyenoord: hij scoort tweemaal tegen HHC Hardenberg, in het duel dat uiteindelijk in 1-5 eindigt.

De ban lijkt gebroken voor Pedro. Het weekend daarop begint hij namelijk in de basis tegen een FC Twente met onder andere Eljero Elia, Marko Arnautović en Blaise Nkufo. Door het versieren van een strafschop speelt hij een belangrijke rol in de 1-1 eindstand. Veel tijd om erbij stil te staan heeft hij echter niet. "Ik moest maandag gewoon naar school. Ik was wel de bekende jongen: een van de grootste talenten, was gedebuteerd, twee keer gescoord. Sowieso heeft iedereen het daar over Feyenoord, maar dan is het gewoon de jongen die in de klas heeft gezeten. Ook voor de klas was het dus niet echt tof: er kwam een jongen binnen en die speelt zomaar bij Feyenoord. Die dynamiek was niet gebalanceerd. Daar heb ik best wel veel last van gehad."

Geen kans
Net als Van Marwijk, houdt Verbeek het niet lang vol bij Feyenoord. Al na een half jaar wordt de Deventenaar de laan uitgestuurd. Hoewel Pedro er destijds als jonkie weinig van meekreeg, kan hij het ontslag achteraf beter verklaren. "Ik denk dat het voor de trainer belangrijk was om toch iets meer de balans te kunnen vinden in het managen en het trainer zijn. Ik denk dat dat doorslaggevend was geweest. De grootste kans dat je succes hebt, sowieso in het leven los van topsport, is als je alles in balans hebt."

Dat de trainingen, die onder Verbeek te zwaar zouden zijn, een rol speelden in zijn ontslag, spreekt Pedro tegen. "De trainingen bij Van Marwijk waren veel zwaarder, maar daar werd niet geklaagd hoor, kan ik je vertellen. Het was echt een heel ander niveau, veel hoger en ook zwaarder. Maar het waren ook andere spelers, gewoon jongens met nog meer naam, ook die in de top hebben gespeeld. Het was niet zo zeer dat er meer werd getraind dan bij Verbeek, maar de training bij Van Marwijk, pfff. Eén minuut leek gewoon een half uur. De intensiteit van de training lag gewoon een stuk hoger."

Het vertrek van de trainer die hem zijn debuut gunde, betreurt Pedro nog steeds. "Voor mij was het echt jammer dat Verbeek werd ontslagen. Als hij niet was ontslagen, wie weet hoe het dan eruit zou zien", zegt de vleugelaanvaller, die een seizoen later zijn perspectief bij Feyenoord flink zag worden ingeperkt. "Toen kwam Mario Been en die maakte vanaf het eerste moment andere keuzes. Persoonlijk vind ik het onterecht hoe dat is gegaan. Ik heb nooit echt de kans gekregen, nooit echt een gesprek gehad met de trainer waarin hij uitlegde hoe en wat. Dat had misschien ook geholpen om het te verwerken."

Pedro werd verhuurd aan Excelsior, waar hij naar eigen zeggen topfit en getergd was om zich te tonen aan zijn nieuwe trainer. Ook de tien doelpunten die hij dat seizoen maakt namens de Kralingers, kunnen Been echter niet overtuigen. "Ik heb me kunnen laten zien en dan nog steeds niet de kans krijgen. Dat is het enige jammere aan het mooie stuk bij Feyenoord. Dat je het goed doet, en je nog steeds niet de kans krijgt. En wat is de reden? Die heb ik tot aan de dag van vandaag nog steeds niet gehoord."

Alhoewel de manier waarop Been hem behandelde nog altijd onrechtmatig aanvoelt, beseft Pedro inmiddels dat de voetbalwereld nu eenmaal zo in elkaar steekt. "Voetbal is voetbal. Met de ene klik je, met de ander klik je niet. Hoe ik in bepaalde situaties zou handelen, zegt niet per se dat die andere persoon dat zo zou moeten doen. Dat moet je gewoon accepteren, dat is de top. Het is niet altijd netjes en niet altijd eerlijk. Of je haakt af, of je blijft erbij."

Warm gevoel
Door het gebrek aan speelminuten en vertrouwen onder Mario Been komt er voor Pedro een einde aan zijn ruim acht jaar durende periode bij Feyenoord. De club ontbindt zijn contract, iets waar de speler zelf niet op gerekend had. "Het leek alsof de wereld gewoon onder mijn voeten wegviel. Zo voelde dat, want Feyenoord is wat ik kende, dat was mijn wereld", bekent Pedro. Hij zoekt zijn heil vervolgens in Deventer, bij Go Ahead Eagles. Het is het begin van een voetbalreis die hem langs twaalf verschillende clubs leidt.

Ondanks de bittere nasmaak van zijn afscheid bij Feyenoord, is Pedro de club altijd en overal blijven volgen. "In het begin op afstand, maar ik woon nu alweer vijf, zes jaar in Rotterdam. Ik woon gewoon echt tegenover de Kuip, daar ontkom je niet aan. En ik volg het sowieso op tv."

Zo ziet hij hoe zijn oude werkgever onder Arne Slot een behoorlijke opmars heeft gemaakt. "Ik ben echt blij met hoe het gaat. Tuurlijk weet ik niet hoe het écht gaat, dat zie je niet van de buitenkant. Maar wat ik zie, op het veld, de uitstraling, de trainer, de staf, de mensen daarboven: er is gewoon een veel betere structuur. Dat merk je gewoon. Als ik nu naar Feyenoord kijk, dan ben ik gewoon blij. Mijn dochter is ook helemaal Feyenoord-fan."

Dat de club nog altijd diep in zijn hart zit, blijkt tijdens Feyenoord – Sparta in het begin van vorig seizoen. Voor het eerst sinds zijn vertrek zit Pedro weer op de tribune bij de club van zijn jeugd. Bovendien ziet hij zijn oud teamgenoot Jonathan de Guzman namens de Spartanen terugkeren in de Kuip. "Ik sprak hem in de weken ervoor hierover. We wisten allebei niet wat we konden verwachten. Het leek net alsof ik zelf de wedstrijd moest spelen", vertelt Pedro. Het bezoekje aan de Rotterdamse derby laat hem niet koud. "Als ik aan Feyenoord denk, krijg ik gewoon een warm gevoel. Ik ging naar het stadion en alles kwam naar boven. Dat is gewoon een beetje emotioneel, maar wel echt mooi. Het is gewoon prachtig bij die club, het was prachtig en het is nog steeds prachtig. Alleen maar mooie herinneringen heb ik gehad daar."

Ondernemen
Inmiddels is Pedro bezig met het maken van nieuwe herinneringen. Begin dit jaar opende hij samen met zijn vrouw de deuren van OakBerry, waarmee hij açaibowls verkoopt. Hij vertelt hoe hij op het idee kwam om als voetballer een zaak rondom de Braziliaanse lekkernij te beginnen. "Het begon via een vriend van mij, Arthur (Henrique, red.), met wie ik samen gevoetbald heb in Bulgarije", verwijst Pedro naar zijn oude teamgenoot bij Botev Plovdiv, die eigenaar is van vier OakBerry-vestigingen op Malta. "Hij bracht het idee naar mij, vorig jaar in de zomer. Toen ik er de eerste keer aan dacht, wist ik het niet zeker. Ik kwam net terug uit Slovenië en wist niet wat ik wilde gaan doen. Toen kwam hij met het idee. Ik ben hem uiteindelijk gaan opzoeken met mijn vrouw en dochter. We zijn daar naartoe gegaan en hij heeft alles laten zien. Geweldig hoe hij dat heeft gedaan."

"Mijn vrouw zei meteen: "Lijkt dit je niks?'", kan Pedro zich nog herinneren. "Ik vond het mooi, maar wellicht niks voor mij. Mijn vrouw vond het goed voor mij om een plan B te hebben, want dat hadden wij niet." De oud-Feyenoorder zet zijn twijfels opzij en besluit de kans te pakken. "Op de laatste dag kwam Arthur er zelf mee. Uiteindelijk was mijn vrouw wel doorslaggevend in het hele proces. Zij heeft al kennis van dit stuk van ondernemen, alle ervaring en vaardigheden die ik nog moet leren. Ze zei tegen mij: 'Je moet dit gewoon doen!'"

Op 14 januari viert OakBerry alweer haar eerste verjaardag. Pedro is dagelijks nog altijd met veel plezier in de weer met het snijden van fruit en het runnen van zijn goedlopende zaak. Hij heeft dan ook verre van spijt van zijn beslissing. "Het is echt super gegaan, veel dingen geleerd: van het 'normale leven' en het voetballeven. Dat zijn twee verschillende werelden. In het normale leven komt het geld toch wel wat moeilijker binnen dan bij voetballen. Je sport, doet wat je leuk vindt. Op het veld ben je maximaal twee, drie uur bezig. En dan valt niemand je lastig. Dat is bij ondernemen niet zo."

Ondanks dat hij nog niet officieel een punt achter zijn carrière als voetballer heeft gezet, weet Pedro dat hij door zijn onderneming in ieder geval niet in het door voetballers gevreesde zwarte gat zal belanden. "Ondernemen heeft mij wel geholpen om niet in een dieper dal terecht te komen. Je hebt iets en je maakt er weer een wedstrijd van. Sales per dag zijn weer wedstrijden en een jaar is net een seizoen. Gaan we aan het eind van het jaar kampioen worden? We maken er gewoon steeds weer een wedstrijd van en dat is leuk aan ondernemen."

Open staan
Pedro is inmiddels 33 en zit al sinds de zomer van 2022 zonder club. Toch sluit een terugkeer als voetballer niet uit. "Ik sta er zeker voor open."

Toch zal hij naar eigen zeggen nooit écht de schoenen aan de wilgen hangen. "Je stopt nooit. Stel je hebt er een punt achter gezet, dan stop je nog steeds niet. Het spelletje is gewoon veel te mooi. Ik doe af en toe 5-tegen-5 met een paar jongens, gewoon om in beweging te blijven. Dat is nog steeds voetbal en daar haal je echt nog steeds veel plezier uit", vertelt Pedro met een glimlach. "Dus zou ik nog willen voetballen? Ja. Maar zie ik mezelf verder gaan in het ondernemen? Zeker. Wat weet ik nog niet, maar ik heb wel ideeën. Alles valt en staat met hoe ik verder wil gaan met OakBerry."

Voor het eerst in zijn leven heeft Pedro écht de tijd om stil te staan bij wat hij allemaal heeft meegemaakt en vooral waar hij in de toekomst naartoe wil. "Het is een fase waar er heel veel vragen zijn en met de tijd ben ik iedere vraag aan het beantwoorden", zegt de oud-Feyenoorder, die in ondernemen zijn passie heeft gevonden. "Het goede aan ondernemen is dat je onafhankelijk bent. Dat was ook in het voetbal zo en dat wil ik ook de rest van mijn leven hebben. Dat wil niet zeggen dat ik nee zeg tegen een functie. Het is altijd goed om te leren en dingen toe te passen op je eigen situatie. Nee, zeggen is killing. Je moet altijd ergens voor openstaan."