Column • Opnieuw blijkt dat Feyenoord veel meer is dan een potje voetbal

Verbaasde blikken volgen Marco als hij wapperend met zijn Feyenoord-vlag de trap oploopt van Glencoe Mountain Resort Café. "Gaat lekker hè, kameraad?", zeg ik wijzend op zijn vlag. In Rotterdam is het rust bij Feyenoord-FC Twente.
"Ja, twee-nul." De twinkeling in zijn ogen spreekt boekdelen: hier staat een blije Feyenoorder.

Die ochtend ben ik om kwart over zeven vertrokken voor de vijfde en langste etappe van de West Highland Way, een wandeling van totaal 154 kilometer door de Schotse Hooglanden. Vandaag loop ik dertig kilometer van Tyndrum naar Glencoe. 's Middags om half twee, half drie in Nederland, knoop ik mijn Feyenoord-vlag aan mijn rugzak. Alle beetjes helpen. Bij elke stap geniet ik van het uitzicht en ben ik in gedachten in De Kuip. Dat is de plek waar ik Marco al jaren zie. Soms spreek ik hem kort, maar kennen doe ik hem nauwelijks. Zijn privé-leven? Zijn werk? Geen idee. In onze vluchtige ontmoetingen gaat het altijd alleen maar over Feyenoord.

Onlangs ontdek ik bij toeval dat wij nog een liefde delen: Schotland. Als ik op Facebook schrijf dat ik in de eerste week van oktober de West Highland Way loop, reageert Marco enthousiast: in die week is hij daar in de buurt met zijn vrouw Maureen. Zij zijn verzot op Schotland.
Marco en Maureen zien elkaar voor het eerst in oktober 1995 bij café Cosy Corner aan de Groene Hilledijk. Marco komt uit Zuidwijk in Charlois en Feyenoord is er in zijn leven altijd en overal. Thuis, op straat, op school. Maureen komt uit Utrecht en gaat af en toe met een bevriende Feyenoord-supporter uit die stad mee naar De Kuip. In het stadion, op vak Z, zoeken de twee elkaar steeds vaker op. Maureen vindt Marco leuk. Behalve die keer dat hij boos een bak vis naar het veld gooit. Heel even twijfelt ze of dit wel de man is voor haar, maar die twijfel ebt weg, hij blijft leuk en het duurt niet lang voor er wordt gezoend. "In De Kuip", glundert Maureen. Marco knikt. "Op 25 februari 1996, Feyenoord-PSV." 
Maureen komt uit Utrecht en omdat zij daar graag blijft wonen, verhuist Marco voor de liefde naar Utrecht. Hij blijft een jongen van Zuid, een Feyenoorder en De Kuip blijft zijn thuis. Nu zijn zij eenentwintig jaar getrouwd en hebben zij samen een zoon en een dochter, beiden seizoenkaarthouders. Op het geboortekaartje van hun dochter prijkt een tekening die is gemaakt door Paul Bosvelt met daarbij de tekst 'In De Kuip is de liefde tussen mijn ouders ontstaan. Nu zijn hun woorden in daden overgegaan!'. Dit alles kom ik te weten in een gesprek op een berg in Schotland en ik realiseer me dat in het leven van deze twee mensen Feyenoord de verbindende factor is.

Even later komt Harriet uit het Engelse Chicester bij ons zitten. Zij loopt in 90 dagen bijna 1.500 kilometer van Lands End in het zuiden van Engeland naar John O'Groats in het noorden van Schotland. Ik vertel haar dat Marco en ik elkaar kennen van Feyenoord, dat Marco en Maureen door Feyenoord bij elkaar zijn gekomen en dat Feyenoord zoveel mensen met elkaar verbindt. Opnieuw blijkt dat Feyenoord veel meer is dan een potje voetbal.
Marco kijkt intussen op zijn telefoon. "Nog steeds 2-0, Frans."

We maken kennis met Jodi, een vriendin van Harriet. Zij is zojuist met de bus aangekomen vanuit Glasgow. De komende dagen vergezelt zij Harriet tot en met Fort William.
Marco kijkt op zijn telefoon. "Kut. 2-1, Frans." Terwijl het gesprek met Maureen, Harriet en Jodi verder gaat, zijn Marco en ik in gedachten in De Kuip. Het zal toch niet misgaan?
Marco kijkt nu onafgebroken op zijn telefoon. "Afgelopen, Frans. Gewonnen."
Opgelucht geven we elkaar een high-five en gaan we met onze Feyenoord-vlaggen op de foto. Bij het afscheid wenst Marco mij succes met de twee resterende etappes. "We zien elkaar op de 30e in De Kuip."

Frans