Schwalbe Milaan: Italianen geven masterclass acteren

We zagen ze gisteravond weer gretig door de lucht vliegen. Italianen die al buitelend het luchtledige zochten in een poging een strafschop te versieren. Een bekend gezicht de afgelopen weken. Niet alleen probeerden de spelers van Internationale het arbitrale groepje erin te luizen, een ronde eerder bediende buurman AC Milan zich eveneens van dit beproefde recept.

Terugkijkend op de afgelopen wedstrijden tegen de twee Milanese grootmachten in de Champions League, overheerst er een gevoel van trots hoe Feyenoord zich Europees heeft gemanifesteerd. Helemaal als je bedenkt dat we voornamelijk spelers in actie hebben gezien die normaliter op de bank of zelf tribune hadden moeten plaatsnemen. We denken terug aan de blunder van Maignan op het schot van Igor Paixão in de Kuip, het Legioen dat twee keer met duizenden afreisden naar San Siro, de kopbal van Julián Carranza, de spectaculaire ontwikkeling van Givairo Read en het debuut van Aymen Sliti. Maar ook aan het feit dat Italiaanse clubs nooit zullen veranderen.

Acteurs
Zowel Internazionale als AC Milan hebben laten zien in hoeverre acteerwerk een onderdeel is geworden in het voetbal dat zij nastreven. Kijk de voorstellingen er maar op na. Op het moment dat de gordijnen opengingen, zagen we allereerst de sterfscène van Rafael Leão in de Kuip. De AC-Milan aanvaller kronkelde minutenlang op het gras, om vervolgens zo fit als een hoentje op te springen toen de bal in zijn buurt kwam. Het Legioen reageerde woedend en de scheidsrechter gaf er geen aandacht aan. Veroordelen deed hij het echter evenmin. In de daaropvolgende scene speelde Theo Hernández de hoofdrol. De Franse vedette opende in Milaan de jacht op goedkope penalty’s door er een onvervalste schwalbe uit gooien. De klassieke buiteling kon alleen op weinig waardering rekenen. Sterker nog, de recensie was dodelijk en hij mocht met een tweede gele kaart vertrekken. Dat arbiter Szymon Marciniak de misleiding genadeloos afstrafte, kwam de Pool op vele loftuitingen te staan. Terecht, al zou zijn handelen eigenlijk de maatstaf moeten zijn en niet de uitzondering. Met een sporadisch handhaving, verdwijnt dergelijk gedrag niet uit het voetbal.

Milanees theater
En dus ging gisteren het Italiaanse toneelspel verder. De voet van Thomas Beelen stond al zo lang in het gras, dat Mehdi Taremi zelfs tijd genoeg had om te bedenken welke voet hij als eerste tegen die van de verdediger zou laten schampen. De sierlijke buiteling maakte het vervolgens helemaal af. Scheidsrechter Ivan Kruzliak en de dienstdoende VAR gaven de acteur een tien. De toegekende strafschop bleek het beslissende moment in de voorstelling.

Nog eenmaal ging de Nerazzurri voor een evenaring van dit huzarenstukje, want niet veel later volgde een zwevende fopduik van Marcus Thuram. Volgens de leidsman wederom een perfecte uitvoering en goed voor een elfmetertrap. De VAR vond het acteerwerk echter iets te overdreven en greep als dienstdoende regisseur in. Thuram kreeg geel voor overacting. Bij de Milanezen maalde niemand om deze kaart voor de bühne. Even later gingen de gordijnen van het theater dicht en stond Internazionale in de kwartfinale van de Champions League.

Staande ovatie
Feyenoord verdient een staande ovatie voor het afgelopen Champions League-seizoen. Al kwam gisteravond natuurlijk wel terecht een einde aan het avontuur van de club in het miljoenenbal. In het tweeluik met Internazionale heeft plaatsing voor de volgende ronde er geen moment ingezeten. De genoemde momenten laten alleen wel zien hoe ziek het voetbal is. Langzaamaan is het verworden tot een theatersport. Wie het beste een situatie kan veinzen heeft een grotere kans op de overwinning. En in plaats dat scheidsrechter daar in alle gevallen korte metten mee maken, spelen zij nog te vaak doodleuk mee in dezelfde voorstelling.

Wat vinden jullie van de voorstelling van gisteravond? Laat je mening achter in de comments!