Van de Westeringh over rampjaar: "De tweede blessure was een nachtmerrie"

Voor Feyenoord-speelster Kirsten van de Westeringh was 2023 op zijn zachtst gezegd een rotjaar. Nadat ze zich bij ADO Den Haag had teruggeknokt van een zware knieblessure en een transfer maakte naar de Rotterdammers, werd ze begin dit seizoen weer getroffen door hevig blessureleed. In gesprek met NOS Voetbal vertelt ze over een van de zwaarste periodes uit haar leven. 

Na ruim een jaar te hebben gerevalideerd van een kruisbandblessure aan haar linkerknie, sloot Van de Westeringh begin dit seizoen eindelijk aan bij de selectie van Feyenoord. Medio september slaat het noodlot echter weer toe voor de aanwinst: in het duel met Fortuna Sittard scheurt ze de kruisband van haar andere knie af en kan ze weer bij het begin beginnen. "Ik heb me drie weken voetbalster gevoeld. Het lijkt daardoor of die eerste revalidatie nooit is afgelopen...", stelt ze bedroefd. "Ik ben heel erg in paniek geweest. Ik ben geen opgever, kan heel snel schakelen. Na de eerste keer voelde ik vechtlust. Maar de tweede keer was een nachtmerrie. Ik was totaal de weg kwijt." 

Het moment van de tweede gescheurde kruisband, is voor Van de Westeringh een traumatische ervaring. "Vlak voor het slapengaan voel ik soms weer dat duwtje in mijn rug. Ik hoor het geluid, hoe mijn knie knakt. Ik voel hoe ik mijn voetbalschoenen door de catacomben smijt en ineenzak tegen de wand."

Verdriet
De nieuwe blessure leidde voor de Feyenoordster een vervelende periode in. "Alles stond op z'n kop. Wéér mijn kruisband gescheurd, mijn relatie ging uit, ik ben tijdelijk bij mijn ouders in Zeewolde gaan wonen"

Voor Van de Westeringh was het dan ook moeilijk om zich sterk te houden. "Ik ben een open en vrolijk persoon. Veel dingen lach ik weg, ook na die eerste blessure. Maar toen ik in november op de club kwam, stond Feyenoord laatste in de competitie. Alle ouders hadden een lieve boodschap ingesproken voor de speelsters. Toen brak ik. Mijn ouders betekenen zo veel voor mij. Alles kwam eruit, ik was alleen maar aan het huilen."

Ze zocht haar heil bij de sportpsycholoog met wie ze ook in haar eerste revalidatieperiode contact had. "Van hem heb ik geleerd dat het goed is om je gevoelens te uiten, ook de moeilijke. Je kan wel denken 'het gaat prima met me', maar diep vanbinnen zit soms veel verdriet", leerde Van de Westeringh tijdens die eerste blessure. "Er komt zo veel bij kijken: als je weer gaat invallen, als je voor het eerst in de basis staat, de druk die je dan voelt. Maar die laatste maanden heb ik helemaal geen contact meer gehad met mijn psycholoog."

Dromen
Ondanks dat de tweede kruisbandblessure een flinke klap in haar gezicht betekende, weigert Van de Westeringh bij de pakken neer te gaan zitten. "Mijn dromen zijn niet stuk, maar ik had ze eerder willen waarmaken."

Zo zou de nog steeds pas 22-jarige middenveldster in de toekomst international willen worden. Net als Esmee Brugts, Romée Leuchter en Jill Baijings, met wie ze in 2020 bij de grootste talenten van Nederland werd genoemd. "Met hen speelde ik bij Oranje onder 19. Van ons basiselftal heeft iedereen z'n debuut in het Nederlands elftal gemaakt, behalve ik. Hoe was het gelopen als ik geen blessureleed had gehad? Daar dacht ik na die laatste operatie aan."

De Feyenoordster kan in ieder geval op genoeg steun rekenen buiten, maar ook zeker binnen de club. "Quilindschy Hartman appt me regelmatig. Brian Pinas (ex-profvoetballer en jeugdtrainer, red.) zei vorige week nog: 'Hey Kirsten, ik heb links en rechts gescheurd, maar altijd nog op het hoogste niveau gevoetbald'. Dat neem je wel mee."

Van de Westeringh is ervan overtuigd dat het blessureleed haar als persoon sterker heeft gemaakt. "Misschien ben ik nu verdrietiger, omdat het zwaarder voor me is. Maar ik ben ook volwassener geworden. Ik volg mijn eigen tempo, ik lach het niet meer weg."