VIDEO | 10 jaar na dato: THE OTHER SIDE OF THE HEART IS WHITE

Het is vandaag precies tien jaar geleden dat "The Other Side of the Heart is White" voor het Feyenoord-publiek in première ging. De film trok volle zalen en bereikte in welgeteld één bioscoop (Pathe De Kuip) de status van kristallen film in een recordtijd van tien dagen. Een unicum in de filmwereld. Met terugwerkende kracht kunnen we zeggen, dat wat je ook van de film mocht vinden: de film stond aan het begin van de wederopstanding van Feyenoord. 

Tien jaar na dato spreken we met filmmaker Leonardo Pansier over deze unieke prestatie.

Hoe ben je eigenlijk op het idee gekomen om die film te maken?
“In een periode waarin Feyenoord er sportief en financieel nog nooit zo slecht voorstond, bedacht ik een plan om iets te doen. Ik kon het niet langer aanzien dat onze club er zo slecht voorstond. Ik had al van alles geprobeerd. Onder andere Vuurwerk afsteken voor de training Ajax-Feyenoord. Nooit eerder was men op dat idee gekomen omdat het vroeger ook niet echt nodig leek, maar steeds slaagde Feyenoord er niet in om in 020 te winnen."

Zou dat vuurwerk vooraf aan zo'n training dan geholpen hebben?
“Het was allemaal zonde van de moeite, want Feyenoord won gewoon nooit. Feyenoord was gewoon niet goed genoeg om daar te winnen. Weten die spelers wel wat Feyenoord voor ons betekent eigenlijk? Feyenoord verloor in die periode ook met 10-0 van PSV in Eindhoven. Samen met Jan de Knecht en Henk van den Dungen sprak ik de spelers in de kleedkamer aan op hun mentaliteit. De spelers zaten er allemaal verloren bij. Het was heel surrealistisch. De Maasgebouwrellen die een jaar later hebben plaatsgevonden, waren een dieptepunt in de clubhistorie. Saillant detail in die periode was dat ik niet tevreden was over de TIFO. Joris van Benthem zal mij nu even vervloeken, (sorry Joris), maar tijdens de halve beker finale tegen FC Twente leek het me een keer een goed idee om in de 12e minuut fakkels en stroboscoopfakkels af te steken. Die wedstrijd was megabelangrijk omdat dit het enige lichtpuntje was in die periode. Zelf nam ik het voortouw met in het achterhoofd dat het me een stadionverbod kon opleveren. Maar ik vond de bekerfinale halen dermate belangrijk dat het mij niets kon schelen dat ik eventueel gestraft kon worden."

De wedstrijd wonnen we met 2-1, hoe ging dat voor jou?
“De TIFO-actie ging zoals gepland, en het leverde de beelden op die ik had gehoopt. Feyenoord won die wedstrijd en behaalde de finale tegen Ajax die over twee wedstrijden gespeeld moest worden, omdat onze burgervader Aboutaleb en de driehoek dat besloten. Feyenoord verloor die bekerfinale in 2010. Ik kreeg een stadionverbod van anderhalf jaar. Na die Maasgebouwrellen in 2011 wist ik dat de directie van Feyenoord met hun rug tegen de muur stond."

Dat zorgde ervoor dat je iets anders wilde doen dan sfeeracties?
“De Varkenoordgroep werd opgericht waarin supporters vanuit verschillende geledingen bij elkaar kwamen om te praten over hoe we onze geliefde club uit de moeilijkheden konden halen. Daar leerde ik Hennie Huigen kennen. Ik liep al langer met het idee om een keer een documentaire te maken over Feyenoord. Maar hoe en wat precies? Daar was ik nog niet echt over uit. Ik vertelde Hennie over mijn idee, en Hennie stelde voor om het op papier te zetten. Toen ging het balletje rollen."

Kun je wat vertellen over hoe de productie verliep?
“Ik kreeg groen licht van de directie van Feyenoord om twee jaar lang samen met Brandon Baan te mogen filmen. Er was alleen een probleem: ik zat nog in mijn stadionverbod. Deze liep precies af voor de wedstrijd Feyenoord-Ajax, die Feyenoord won met 4-2. De voetbaleenheid raakte lichtelijk in paniek toen ze doorkregen dat ik met een camera langs het veld liep tijdens de Klassieker. Voor mijzelf was het één van de bijzonderste momenten die ik mocht meemaken. En ik heb er wat meegemaakt kan ik je vertellen. Maar eindelijk kon er iets vastgelegd worden waarbij Feyenoord met winst tegen de aartsvijand van het veld zou gaan, wat in die tijden nooit zeker was overigens."

Wat was het mooiste moment tijdens de productie?
“In 2013 was voor mij de cirkel rond. Brandon filmde me tijdens een wedstrijd voor vak S waarin ik de rood en witte fakkel afstak. De supporters in dat vak hadden werkelijk geen idee wat ik daar nu eigenlijk stond te doen. Maar voor mij was die scène, die in de documentaire als eindscène diende, het allerbelangrijkste. Dit omdat ik in 2010 op datzelfde vak S een stadionverbod opliep vanwege het afsteken van fakkels. Dat ik dus in 2013 opnieuw die fakkels mocht afsteken, maar nu via de legale manier, had voor mij een symbolische waarde."

Heb je ook mindere momenten gehad?
“De tegenslag die ik zelf ervoer, maar die vaak ook synchroon liep met de moeizame weg waarin Feyenoord zich bevond, is uiteindelijk allemaal vooruitgang gebleken. Feyenoord bereikte van uit het niets dat jaar de tweede plek, wat Brandon en ik toch maar mooi hadden vastgelegd. Nu tien jaar later zijn we met zijn allen toch aardig op weg, want Feyenoord is inmiddels twee landskampioen geworden, tweemaal de beker, tweemaal Johan Cruijff Schaal, en de finale van de Conference League gehaald. En de supporters? Due zijn wat mij betreft van onschatbare waarde gebleken."

"The Other Side of the Heart is White" werd geselecteerd voor het Rotterdams filmfestival, het Nederlands filmfestival, en het sportdocumentaire festival.