Wonderen in San Siro • Milaan is een beetje van Feyenoord (deel 1)

Het Legioen reisde dit seizoen twee keer massaal naar stadion San Siro. Heilige grond voor Feyenoord, want de Rotterdamse club bewaart goede herinneringen aan de wedstrijden in en tegen clubs uit Milaan.

In het seizoen 1969/1970 werd er eveneens twee keer gespeeld in het iconische Milanese stadion en op weg naar de UEFA Cup-winst in 2002 werd Internazionale verslagen. Dit seizoen werden we in de Champions League eerst gekoppeld aan AC Milan, alvorens Internazionale wachtte in de achtste finales. Roderick Smal zette in Perspectief de eerdere ontmoetingen in en tegen de topclubs uit Milaan op een rij. Vandaag deel 1:  Seizoen 1969/1970

Feyenoord - AC Milan
Nadat we in de eerste ronde eenvoudig hebben afgerekend met het IJslandse KR Reykjavik, wachtte ons een dubbele ontmoeting met titelverdediger AC Milan. In San Siro nam Feyenoord het op tegen internationale topspelers als keeper Fabio Cudicini, de Duitse verdediger Karl-Heinz Schnellinger, middenvelder Gianni Rivera en aanvaller Nestor Combin. Ook op het middenveld bij AC Milan de latere toptrainer Giovanni Trapattoni. AC Milan had het seizoen ervoor in Madrid in de Europa Cup I-finale afgerekend met Ajax: 4-1. De man die toen een hattrick maakte – Pierino Prati – was er ook weer bij in de aanval bij de Milanezen. Feyenoord had het zwaar, maar wist de schade te beperken tot een doelpunt van Combin: 1-0. Een uitslag die perspectief bood voor de return in de eigen Kuip een aantal weken later.

De return zou uitdraaien tot – volgens onder anderen de vader van ondergetekende – misschien wel de beste wedstrijd ooit van Feyenoord. In de eerste helft namen we de leiding als een bal van Wim Jansen, wellicht bedoeld als voorzet, over Cudicini heen het doel in zeilde. Diep in de tweede helft volgde de verdiende tweede treffer, een kopbal van Willem van Hanegem uit een voorzet van Coen Moulijn. We hebben de titelverdediger uitgeschakeld!

Finale in Milaan: Feyenoord – Celtic
Duizenden Feyenoord-supporters trokken naar Milaan. Met het vliegtuig, of met de trein. Een van hen is de vader van ondergetekende, Joan Smal. ,,We gingen met een speciale trein vanaf Rotterdam naar Milaan. We vertrokken op dinsdag, een dag voor de wedstrijd. Ik was met vijf maatjes, maar we zaten niet allemaal in dezelfde coupe. De treinrit, die ongeveer een dagje duurde, was prachtig. Ik was nog niet eerder zo ver geweest. Overdag in Milaan waren we in het winkelcentrum bij de Dom. Met duizenden andere Feyenoord-supporters. Maar ook met heel veel Schotse fans. Alles verliep in goede harmonie, er is geen wanklank gevallen. 

We waren al om 17:30 uur in het stadion, terwijl de wedstrijd pas om 21:00 uur zou beginnen. We gingen al vroeg, omdat we de Italianen niet helemaal vertrouwden. We hadden namelijk wel een vak, maar geen stoelnummer. Omdat we zo vroeg waren konden we hele goede plekken uitzoeken.’’
In het prachtige San Siro zag mijn vader met duizenden andere Feyenoord-supporters dat trainer Ernst Happel voor de volgende opstelling had gekozen:

Keeper: Eddy Pieters Graafland;
Verdediging: Piet Romeijn, Rinus Israël, Theo Laseroms, Theo van Duivenbode;
Middenveld: Franz Hasil, Wim Jansen, Willem van Hanegem;
Aanval: Henk Wery, Ove Kindvall, Coen Moulijn

Vooral de keuze voor Eddy Pieters Graafland als keeper was erg verrassend. Tien maanden zat ‘Eddy PG’ op de bank. Terwijl hij elf seizoenen lang de onbetwiste nummer 1 was geweest. Maar juist onder Happel veranderde dit. Diezelfde Happel koos er nu dus toch voor om de 36-jarige in de basis te zetten, in plaats van de 23-jarige Eddy Treijtel. Deze laatste had dit vooral te wijten aan zijn mindere optreden vlak voor de Europa Cup finale in de uitwedstrijd tegen Ajax. De wedstrijd eindigde in 3-3 en Treijtel had schuld aan alle drie de tegengoals.

Ook de keuze voor Piet Romeijn als rechtsback was enigszins verrassend. Na de rode kaart van Romeijn tegen Vorwärts Berlin had Guus Haak hem heel goed vervangen, onder andere in de twee wedstrijden tegen Legia Warschau. Maar omdat Romeijn het hele seizoen al voortreffelijk speelde, koos Happel voor de finale toch weer voor hem. Gelukkig was ook Coen Moulijn op tijd fit voor de wedstrijd van zijn leven. Op de training van maandag had hij het gewaagd om Rinus Israël door de benen te spelen, wat hem op een doodschop van de aanvoerder kwam te staan. Uiteindelijk was hij dus toch fit genoeg om te starten.

Tegenstander Celtic had in 1967 de Europa Cup I al gewonnen door in de finale het grote Internazionale uit Milaan te verslaan, en de Schotten voelden zich mede daarom ook echt favoriet. Trainer Jock Stein was vol vertrouwen. Celtic had immers ook al de ‘Battle of Britain’ gewonnen van Leeds. Na afloop van de Europa Cup-finale zouden de Schotten naar de VS gaan voor een lucratieve trip met een aantal demonstratiewedstrijden. Met het vertrouwen van de Schotten zat het dus wel snor. Het grootste gevaar van Celtic was toch wel Jimmy Johnstone, de rechtsbuiten die als bijnaam ‘de Vlo’ had. Happel was zich hier uiteraard van bewust en zijn plan was om Van Hanegem linksback Van Duivenbode te laten helpen.

Aftrap
De Italiaanse topscheidsrechter Concetto Lo Bello (hij zou ook de return van de finale van de UEFA Cup in 1974 tussen Feyenoord en Tottenham Hotspur in De Kuip fluiten, met nota bene zijn zoon als een van de grensrechters) floot om 21.00 uur voor de aftrap.

Na een gelijkopgaand begin kreeg Celtic in de 29ste minuut een onterechte vrije trap vlak buiten het strafschopgebied. Een fout van scheidsrechter Lo Bello. Alsof dat nog niet erg genoeg was, ging diezelfde Lo Bello vervolgens ook nog eens in de baan van het schot van linksback Tommy Gemmell staan: 0-1. ,,Die achterstand was even slikken en was voor mijn gevoel toen ook onnodig’’, aldus Joan Smal.

Gelukkig konden mijn vader en alle andere Feyenoord-supporters twee minuten later alweer opgelucht ademhalen. Het was aanvoerder Israël die ons weer naast de Schotten bracht, nadat een vrije trap niet goed verwerkt kon worden. Het was een mooi geplaatste kopbal in de verre hoek. ,,Het bevestigde dat er mogelijkheden waren en we konden winnen. Die Schotten dachten dat ze wel even zouden winnen, maar dan ben je bij Rotterdammers aan het verkeerde adres. Israël en Van Hanegem namen hierin echt het voortouw’’.

Feyenoord kwam de tweede helft erg goed uit de kleedkamer. Israël speelde geweldig als libero en het middenveld van Feyenoord met Hasil, Jansen en Van Hanegem toonde aan misschien wel het beste van Europa te zijn. Ondanks dat we het overwicht hadden, werd er niet meer gescoord in de tweede helft en er moest dus verlengd worden. Joan Smal:  ,,Toen het verlenging werd keken mijn maatje en ik naar elkaar en zeiden we dat de trein zo weg zou gaan. Maar we wisten ook allebei dat we natuurlijk niet weg zouden gaan. Dan gaat die trein maar weg, wij blijven hier. De zenuwen namen wel toe. Je weet dat normaliter één doelpunt beslissend is.’’

Ook op het veld leken de zenuwen toe te slaan. Dit leidde bijna tot een eigen doelpunt van Israël. Het was een oprisping van de Schotten, want ook in de verlenging waren wij de bovenliggende partij.  In de tweede helft van de verlenging kwam Guus Haak erin voor Piet Romeijn, die op was. Het grote moment brak in de 115de minuut aan. Een lange bal van Rinus Israël naar Ove Kindvall.  De aanvoerder van Celtic, Billy McNeil, maakte hands terwijl hij achteruit liep. Iedereen dacht aan een penalty voor Feyenoord, maar Lo Bello paste uitstekend voordeel toe en Kindvall bleef uiterst koel en lobde de bal over de keeper in de goal. We stonden vóór en de wedstrijd is bijna afgelopen! ,,We hadden net op tijd in de gaten dat de scheidsrechter liet doorspelen en zagen de bal nog net in het net gaan. Iedereen zag dat het hands was en wachtte op het fluitje voor de strafschop’’, aldus Joan Smal.

,,Na afloop sprongen we een gat in de lucht. We waren zo dolgelukkig en vierden de overwinning. Het vieren ging verder in de trein die gelukkig nog op het station stond te wachten. Op de terugweg heb ik alleen uit enthousiasme iets te vaak uit de trein gehangen waardoor ik een voorhoofdsholteontsteking opliep. Ik had hier nog de hele zomer last van. Maar het was het uiteraard allemaal meer dan waard. Deze wedstrijd zou ik nooit meer vergeten. Dit kon weleens eenmalig zijn geweest, dat gevoel had ik toen al. Het meest is me toch het doelpunt van Kindvall bijgebleven. Hoe koelbloedig hij bleef, alsof hij er al rekening mee hield. Een lobje over de keeper heen, Kindvall ten voeten uit.

Ik ben dit seizoen bij alle thuiswedstrijden in de Europa Cup geweest. Na de 2-0 overwinning op titelverdediger AC Milan kreeg je het gevoel dat er meer mogelijk moest zijn. Het was zo’n uitgebalanceerd team van technische voetballers, werkers en ‘zieners’. Een hele goede mix. Al met al had ik de reis naar Milaan natuurlijk voor geen goud willen missen!!’’