5 MEI • De Bevrijdingsbeker als symbool van de wederopbouw

Op 4 mei 1945 vergaderde het Feyenoordbestuur en het besefte dat het de laatste keer zou zijn dat het bijeen kwam in de tijd van de Duitse bezetting. Toenmalig voorzitter Cor Kieboom, opende met een speech. “Grote gebeurtenissen werpen hun schaduwen vooruit. Dit zou wel de laatste vergadering onder Duitse bezetting zijn, daar het einde van de oorlog zeer nabij is. Deze vergadering is belegd om daar reeds op vooruit te lopen.”

Tijdens de bijeenkomst zouden een aantal grote besluiten worden genomen. De aanwezigen spraken onder meer af om direct na de bevrijding een Rotterdams toernooi of halve competitie te spelen met een Bevrijdingsbeker als inzet. Bovendien zouden de wedstrijden van Feyenoord worden gespeeld daar waar het thuishoort: De Kuip.

Bevrijdingsbeker
Op 27 mei 1945 startte een serie wedstrijden om de Bevrijdingsbeker. Aan het voetbaltoernooi deden zes Rotterdamse clubs mee die speelden in de eerste klasse: Feyenoord, Hermes DVS, Neptunus, RFC, Sparta en Xerxes. Er werd gespeeld in een reguliere competitie, waarin alle ploegen twee keer tegenover elkaar staan. Bij de eerste wedstrijd in de Kuip waren 13.263 toeschouwers ooggetuige van de wedstrijd tussen Feyenoord en stadsgenoot Sparta. Al dan niet toevallig was deze onderlinge ontmoeting dezelfde als de laatste wedstrijd die voor de oorlog in de Kuip werd gespeeld. Feyenoord won met 5-1. Op 18 juli 1945 legde Feyenoord uiteindelijk als winnaar beslag op de bokaal, nadat het de laatste wedstrijd won van Neptunus (5-1). De Kuipploeg deed dat met het volgende elftal dat werd getraind door Kees Pijl: Paauwe, Kroon, Van der Heide, Oldenburg, De Vroet, Visser, Bens, Vrauwdeunt, Van de Korput, Van Hoek, Linssen. 

Liberation Army Team
Op 30 juni 1945 stond eveneens een emotionele wedstrijd op het programma. Het Nederlands bondselftal, een officieus Oranje, nam het voor 58.109 toeschouwers op tegen het zogeheten Liberation Army Team, dat met 0-3 zou winnen. Het meest beladen moment vond plaats bij het spelen van het volkslied. Voor het eerst in vijf jaar kon iedereen het Wilhelmus ongestraft meezingen, wat bij velen voor tranen in de ogen zorgde.