Column • Een bezoek aan De Kuip moet op doktersvoorschrift verkrijgbaar zijn

"Waarom noem je hem nou Conré?"
"Omdat-ie zo heet."
"Hij heet Corné toch?"
"Nee, hij heet Conré."
Aan de andere kant van de lijn barst Danny uit in een raspende bulderlach.

"Con-ré! Dat is ook erg. Wat gemeen van die ouders. Was-ie ongewenst of zo? Die wordt dus zijn hele leven Corné genoemd en dan moet-ie steeds zeggen "ik heet geen Corné, ik heet Conré!"

Conré Oostrom is voorzitter van de Vereniging van Aandeelhouders Stadion Feijenoord (VASF). Jarenlang knikt hij ja en amen bij alle leugens die in de strijd worden gegooid om een nieuw stadion door te drukken.
'In De Kuip kan Feyenoord geen prijzen meer pakken.' Conré knikt.
'De Kuip is gevaarlijk en staat zowat op instorten.' Conré knikt.
'Goldman Sachs is de beste bank die je je maar kunt wensen.' Conré knikt.
De afloop is bekend: uiteindelijk zijn er geen investeerders, is er geen bouwer en veegt de Raad van State het bestemmingsplan Feyenoord City van tafel. Stadion en club zitten met de gebakken peren en mogen nog jaren bloeden voor de miljoenenverslindende luchtfietserij.

Al die tijd staat Conré erbij en kijkt hij ernaar, hij knikt en applaudisseert met rode wangen van opwinding en negeert de kritische geluiden van leden. En nu is het volgens hem allemaal de schuld van Feyenoord. In een mail aan zijn leden veegt hij de vloer aan met Feyenoord dat de stadionaandelen in handen wil krijgen en daarvoor liever minder dan meer wil betalen, wat in onderhandelingen niet zo'n gek standpunt is voor een kopende partij. Andersom geldt voor Conré en de zijnen dat zij liever meer dan minder geld willen hebben voor hun aandelen.
Conré noemt het voorstel van Feyenoord 'niet serieus'. Zijn leden mogen dat niet zelf beoordelen want Conré wil het voorstel niet met hen delen. Zij moeten hem maar op zijn blauwe ogen geloven.

Achter de schermen is het dus weer bonje, maar onder supporters merk je daar niks van. Na de zoveelste interlandperiode voelt het weerzien voor Feyenoord-supporters als een reünie met vrienden van vroeger. Zelfs het gemopper in de rust, kort nadat Go Ahead Eagles heeft gescoord, klinkt als een perfect georchestreerde symphonie van supportersgeluk. We zijn weer thuis.

De zon schijnt en overal zie ik stralende gezichten. Op het terras van De Vereeniging neemt Danny uit Schiedam een stevige hap uit een broodje bamischijf. Hij beklaagt zich over scheidsrechter Nijhuis die de VAR nodig heeft om te zien dat het een pingel voor Feyenoord is. De afdeling Delft is present, Rotterdamse Marco uit Utrecht is er, Marco Tiel, Dave uit Den Bosch, Dennis uit Pijnacker, Niels uit Nieuwerkerk aan den IJssel en Tukker. Als de rust erop zit vraagt Danny uit Charlois aan het praatgrage supportersicoon de Witte Raaf of-ie meegaat terug het vak op 'om nog effe wat wereldproblemen op te lossen'.

Zonder het te weten vormt dit bonte gezelschap het levende bewijs van de conclusie uit het jongste onderzoek naar de verdeling van seizoenkaarten over Nederland: Feyenoord heeft de meeste aanhangers door het hele land. Zelfs in Amsterdam blijken meer dan 250 mensen gezegend met gezond voetbalverstand.

De aantrekkingskracht van Feyenoord kan niet enkel worden verklaard uit de successen. Met slechts zes landstitels in vijftig jaar is Feyenoord niet altijd de beste. De rauwe schoonheid van De Kuip en de onderlinge kameraadschap maken Feyenoord wel met afstand de mooiste. De Kuip is een bedevaartsoord waar rood-witte wonden worden geheeld, het stadion is een ontmoetingsplaats voor lotgenoten. De Kuip is het beste medicijn tegen zielenpijn en zou op doktersvoorschrift verkrijgbaar moeten zijn.

Vlak voor tijd bereikt de vrolijkheid van het legioen een hoogtepunt als supporters op de parterre besluiten drinkbekers te stapelen en ook de rest van het stadion zich ermee vermaakt. Er daalt een regen van bekers op hen neer. Het doet denken aan de wedstrijd Feyenoord-NAC in maart 2005 als Feyenoord-supporters eerst elkaar, daarna het ereterras en tenslotte de perstribune met sneeuwballen bekogelen. Stadionspeaker Peter Houtman spreekt die dag de legendarische woorden: "Mensen, er is ook nog zoiets als een voetbalwedstrijd aan de gang”.

Het is een geruststellende gedachte dat als de 'Feyenoord-familie' elkaar achter de schermen in de haren vliegt er op de tribune nog genoeg valt te lachen.

Frans