COLUMN • Met een Duits waterkanon bracht Aboutaleb de oorlog terug naar De Kuip

In de aanloop naar de Klassieker ging het in de media niet over voetbal maar over ons, Feyenoord-supporters. Over jou en mij, dus. Johan Derksen betitelde ons als levensgevaarlijk en Sjoerd Mossou wilde ons laten opsluiten in een dierenkooi. Zo ging het maar door. 

Ik moest denken aan Ed, vlak achter mij op de Olympiatribune, die na zijn hersenbloeding nog steeds trouw naar De Kuip gaat. Met een plastic tasje met daarin snoepjes die hij deelt met andere supporters. Op zaterdag gaat hij naar Varkenoord. Ik dacht aan Leo en Gera, die zelfs nu zij in Duitsland wonen nog steeds naar De Kuip komen om Feyenoord te steunen. 

Ik dacht aan Jeroen, Pascal en al die anderen van het sfeerteam die zich in het zweet werken voor de mooiste sfeeracties. Dag en nacht, in weer en wind. Ik dacht aan Dennis, die in Schotland woont en een paar keer per jaar overkomt voor een wedstrijd van Feyenoord. Ik dacht aan Corstiaan, die na zijn herseninfarct hard werkte aan herstel en zondag ook weer in De Kuip was. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Zo zijn er duizenden supporters met ieder een eigen verhaal. 

Bij deze mensen voel ik me veilig. Ze voelen vertrouwd. Ze getuigen van liefde voor de club, De Kuip en elkaar. Ja, ze zijn fanatiek. Maar levensgevaarlijk? Dieren? Hou ‘s op. 

Intussen ging het door de media gevoede frame van de woeste, nietsontziende, schuimbekkende Feyenoord-supporter er bij de massa in als koek. En bij burgemeester Aboutaleb, hoofd van politie. Hij zag zijn kans schoon, liet bij elf Feyenoord-supporters de voordeur eruit rossen omdat zij dit voorjaar iets op een doek hadden geschreven wat niet mag, hij veranderde De Kuip in een vesting en nodigde zichzelf uit bij Jinek om voor de camera het beeld te versterken hoe verschrikkelijk wij allemaal zijn.

Zondag zette Aboutaleb op het parkeerterrein voor het Maasgebouw een Duits waterkanon neer met daarop met grote letters ‘POLIZEI’. Totaal overbodig, maar ja, als je zo’n duur stuk speelgoed helemaal uit Duitsland hebt laten komen, moet je het gebruiken ook. En dat deed hij. Het waterkanon spoot er lustig op los toen Feyenoord-supporters de spelersbus van Feyenoord enthousiast verwelkomden bij De Kuip. 

Ik moest denken aan ome Fred Blankemeijer. Als hij nog had geleefd, had hij het tafereel vanuit zijn kantoor met afschuw aanschouwd. In hun boek Lourdes aan de Maas brengen Michel van Egmond en Martijn Krabbendam een ode aan Feyenoord en aan Fred Blankemeijer.

De boomlange Rotterdammer speelde voor Feyenoord, werkte daarna tot aan zijn dood voor Feyenoord en belichaamde de liefde voor Feyenoord. Ome Fred hield niet van Duitsers. In zijn eigen woorden: hij had een pleurishekel aan die moffen. Daar had hij goede redenen voor. Zijn vader stierf nadat het schip waarop hij voer, werd geraakt door een Duitse torpedo en zonk.

Fred herinnerde zich de razzia van Rotterdam. In november 1944, Fred was achttien, haalden Duitse militairen meer dan vijftigduizend mannen uit Rotterdam en Schiedam uit hun woning om in Nederland en Duitsland voor de bezetter te werken. Duizenden mannen werden, voordat zij op transport gingen, vastgehouden in De Kuip. Deze herinneringen aan de oorlog hadden Blankemeijer getekend.

Gelukkig heeft hij niet hoeven zien hoe Aboutaleb zonder enig historisch besef met een Duits waterkanon de oorlog terugbracht naar De Kuip. Als ome Fred vanuit zijn kantoor het gevaarte had zien staan, zou hij hoofdschuddend hebben gezegd: ‘Christus-te-paard, welke lamlul heeft die moffen uitgenodigd op ons feessie?’.

Frans