Feyenoord-chauffeur deelt avonturen: "Vlak voor aankomst vloog er een steen tegen de zijruit"

Jan de Rek had vroeger al een seizoenkaart van Feyenoord. Maar anno 2024 mag hij van heel nabij de spelers aanschouwen en helpen waar nodig. Sterker nog, hij leidt de selectie en staf en brengt hen overal veilig naartoe. Sinds jaar en dag rijdt hij immers namens Ringelbergtours de spelersbus van hot naar her, van De Kuip naar alle stadions waar de hoofdmacht moet aantreden.

Magazine Perspectief sprak uitgebreid met de vaste buschauffeur over de wisselwerking met spelers en staf en zijn memorabele momenten. Zo verhaalt Rek over de euforische terugkomst na de winst op aartsrivaal Ajax in Amsterdam en de stenenregen in Marseille, maar ook over de mislukte kampioenswedstrijd tegen Excelsior in 2017.

Het is en blijft een pijnlijke herinnering. De kampioenswedstrijd op Woudestein in 2017. Velen zullen het beeld nog voor zich zien. De spelersbus, omringd door honderden uitzinnige fans, probeert het smalle weggetje naar P2 van Woudestein nog langzamer dan stapvoets op te rijden. Naast de bus scheidsrechter Edwin van der Graaf als motoragent. Achter hem scheidsrechter Kevin Blom in zijn zwarte Mercedes en fans die zijn bolide ‘jonassen’.  Het was een bijzonder tafereel. Hoe heb jij die momenten beleefd? Ik moest eerst de spelers en staf bij het hotel ophalen waar ze overnacht hadden. Rond half 11 was de hele stad al in rep en roer en kon ik natuurlijk niet ongemerkt naar het hotel rijden. Onder politie- escorte gingen we naar Woudestein. De taferelen waren onvoorstelbaar daar. Er stonden denk ik wel duizenden mensen op de Honingerdijk. Ik moest een lastige draai maken om op het parkeerterrein te komen, maar ik zag werkelijk niets door de rook. De motoragent voor me raakte bijna uit balans en was niet blij. In de hoop niemand over z’n voeten te rijden heb ik me een weg gebaand door de menigte.

Uiteindelijk baalde je na afloop dubbel, want Excelsior, dat de punten heel hard nodig had, won met 3-0 en de titel moest een week later in het eigen stadion worden veiliggesteld. Maar die miste jij omdat je moest waken bij je bus. Als groot fan zat je opeens buiten het stadion. Hoe erg was dat? Ja, ik moest toen met de spelersbus verdwijnen bij het stadion en ben thuis de wedstrijd gaan kijken. Na afloop toen we kampioen waren, werd ik opgeroepen om met een anonieme bus naar het stadion te komen om vervolgens met die bus de selectie en staf naar de feestlocatie te brengen. Diep in m’n hart vind ik het nog steeds heel jammer dat ik die kampioenswedstrijd niet in De Kuip heb kunnen beleven.

Dan maar gauw naar de hoogtepunten. Welke drie gebeurtenissen in al die jaren springen er voor jou meteen uit, wat komt er als eerste naar boven? De terugkomst bij het trainingscomplex 1908 na de 2-3 overwinning op Ajax. De laatste 200 meter duurde anderhalf uur! Onvergetelijk was dat. Verder de rit naar de Coolsingel in 2017 met de schaal achter de voorruit. Maar wat ik ook nooit meer vergeet, is Marseille in 2022. Het was de eerste en nog steeds laatste keer dat ik met de spelersbus bij een Europese uitwedstrijd was. Vlak voor aankomst vloog er een steen tegen de zijruit waar de trainer zat. Gevolg was veel schade en veel consternatie zo vlak voor een hele belangrijke wedstrijd.

In 2017 kwam je aanrijden bij de achterkant van het stadhuis. Aan de voorzijde stonden meer dan honderdduizend mensen, aan de achterzijde bijna niemand. Je hebt eigenlijk al veel mooie momenten met Feyenoord meegemaakt. Besef je wel eens hoe jaloers velen op jou moeten zijn? Ja, dat besef ik maar al te goed, elke rit weer. Mijn collega’s zullen ongetwijfeld jaloers zijn, maar Feyenoord wil absoluut niet dat er elke week een andere chauffeur rijdt. Dit heeft ook met vertrouwen te maken en een soort zwijgplicht die je hebt. Een spelersbus is hetzelfde als een kleedkamer, wat daar gebeurt en besproken, blijft intern. Ik denk dat elke club daarom ook een vaste chauffeur heeft en bij Feyenoord mag ik dat zijn. Ik pas mijn hele leven er op aan en ben elke wedstrijd beschikbaar. Ik ga met mijn gezin op vakantie in de voorbereiding als er geen officiële wedstrijden zijn.

Jij hebt vast leuke anekdotes meegemaakt met die voetballers. Sommigen zitten vol voetbalhumor. Kun je een paar leuke gebeurtenissen met ons delen? Nou om eerlijk te zeggen gebeuren er niet veel spannende of hilarische dingen bij ons in de bus. Ja, toen in Marseille toen we werden bekogeld riep John de Wolf dat iedereen moest bukken, en was ik de enige die recht overeind bleef zitten haha. En tijdens de terugkomst na de eerste overwinning in achttien jaar in Amsterdam, zaten er twintig man voorin de bus geloof ik. Voor de rest is het tegenwoordig rustig in de bus. Vermoedelijk heeft ook dat met professionaliteit te maken. De TV staat vaak aan met voetbal, er wordt gekaart of ze zitten zelf een film te kijken of een boek te lezen.

Welk criterium wordt aangehouden als het om Europese wedstrijden gaat?  Je reed bijvoorbeeld wel met een lege bus 1166 km naar Marseille en terug en ook naar veel andere steden. Hechten de spelers zo aan hun vertrouwde bus en chauffeur? Marseille was dus tot nu toe de enige keer dat spelersbus werd ingezet bij een Europese uitwedstrijd. Het verzoek kwam toen wel inderdaad vanuit de spelersgroep. En het is wel zo dat spelers en staf waarde hechten aan hun bus en vaste chauffeur.

Kun je ons vertellen wat er zo specifiek aan deze touringcar is? De bus is uiteindelijk vijftien meter lang geworden omdat de keuken achterin moest. In die keuken zorg ik elke uitwedstrijd dat er 32 maaltijden klaar zijn voordat iedereen de bus in komt. Die maaltijden worden bereid door de koks van 1908. Ik zorg dat ze gekoeld blijven en zet ze in de tachtigste minuut van de wedstrijd in de oven. Recovery maaltijden heet dat tegenwoordig. Er zijn maar 37 luxe zitplaatsen in de bus. Allemaal businessclass met veel beenruimte. Mede door de lengte van de bus is er dus veel comfort.

Hoe is de indeling tijdens een reis? Onze teammanager Frank Boer zit alleen maar naast mij als we bij het stadion aankomen voor de wedstrijd. Het is niet zo’n comfortabele zitplaats vandaar. De trainer zit altijd rechtsachter mij en de eerste assistent linksachter mij. De rest van de staf zit daarachter en dan de spelers. Vrijwel iedereen heeft een vaste plek.

Ik zie de spelers jou voor een wedstrijd, tijdens het uitstappen, ook altijd een boks of high five geven. Je wordt wel overal bij betrokken. Voel je je ook staflid, in die zin dat je onderdeel uitmaakt van het team? Arne Slot vertelde ooit dat hij jou wel zo ziet. Ik ben niet dagelijks op de club, maar voel me wel een klein onderdeel van de staf. Mooi dat Arne Slot dat ook zo ziet. Ik doe gewoon m’n ding en dat is zorgen dat iedereen veilig en snel mogelijk op de plaats komt. Al jaren ben ik trots dat ik op deze manier bij de club betrokken ben. Ik hoop dit werk nog in lengte van jaren te mogen doen!