Geertruida: "Ik móést gewoon in De Kuip terechtkomen"

Dat Lutsharel Geertruida kampioen zou worden met Feyenoord was voorbestemd. Het kind van Zuid schreef zijn jongensboek samen met de mensen die belangrijk voor hem zijn. In het nieuwe Feyenoord Magazine is een exclusief interview te lezen met Geertruida, opgebouwd uit ontmoetingen met familieleden, vrienden en begeleiders van de verdediger.

Het is een grauwe donderdagmiddag op Rotterdam-Zuid, maar in huize Geertruida schijnt figuurlijk de zon. Feyenoord staat bovenaan, Lutsharel heeft net gedebuteerd voor Oranje en de jongste telg van de familie – het drie maanden oude zoontje van Lutsharels tien jaar oudere zus Luthgarmine – valt in slaap in de armen van oma Sharmine. ‘Jij hebt dat gewoon over je, dat die kinderen rustig worden bij jou’, zegt Luthson, de vader van Lutsharel.

Luthgarmine, de zus van Lutsharel, weet nog hoe rustig haar jonge broertje was. ‘Lutsharel was altijd superlief en vrolijk. Mijn moeder is nooit boos op hem geweest, dat hoefde niet. Eén keer liet hij per ongeluk een vaas vallen. Toen begon hij direct te huilen.’ Het ouderlijk huis maakt deel uit van de Peperklip, een groot appartementencomplex in de wijk Feijenoord, niet ver van De Kuip. Vanuit de keuken kijk je uit op het grote binnenplein, inclusief voetbalveldje. ‘Daar heeft Lutsharel héél wat uren doorgebracht’, zegt moeder Sharmine. ‘Met zijn vriendjes of met Luthson en buurman Nico. Die jongen wilde niks anders dan voetballen.’

Luthson: ‘Ik kocht ballen en pionnen. En dan gingen we trainen. Niet om hem te pushen; van mij hoefde hij geen profvoetballer te worden. Ik zag dat hij het leuk vond, wilde hem ondersteunen.’ Toch zegt Lutsharel het al vanaf zijn vijfde tegen zijn ouders, elke keer als hij als jeugdspeler van Overmaas langs De Kuip rijdt. ‘Ooit speel ik dáár, in Feyenoord-tenue.’ Sharmine: ‘Wij dachten: het zal wel. Maar zelfs als jeugdspeler van Sparta (waar Lutsharel van zijn negende tot twaalfde speelde, red.) zei hij in evaluatiegesprekken: “Ik ga in De Kuip spelen”. Zijn geloof daarin was zó sterk.’

Luthgarmine: ‘Het ging zelfs verder: “Ik ga kampioen worden met Feyenoord.” Nou, in die tijd werd Feyenoord nooit kampioen. Maar moet je nu eens kijken. Mijn kleine broertje heeft het gewoon geflikt. Het gaat ook allemaal zo snel. Voor mij voelt het alsof hij gisteren nog op dat pleintje liep te voetballen. Het is bijna onwerkelijk wat hij allemaal meemaakt.’

Lutsharel lacht als hij hoort wat zijn familie over hem vertelt. ‘Weet je wat het is? Dat ik voor Feyenoord zou spelen, was voorbestemd’, zegt hij. ‘Ik ben geboren in het Clara Ziekenhuis, naast Varkenoord, en heb altijd op Zuid gewoond. Ik móést gewoon in De Kuip terechtkomen en ben dat geloof nooit verloren. Dat ik succes heb, is voor mijn familie een mooie beloning. Zij hebben jarenlang alles opgeofferd om mijn droom waar te maken. Ik wil hen graag trots maken.’ Hij is even stil. Dan zegt hij: ‘Ik snap ook wel dat het soms gek voelt dat hun kleine zoon en broertje ineens een bekende profvoetballer is. Zelf sta ik niet zo stil bij wat er allemaal met me is gebeurd afgelopen seizoen. Daar hadden we een te vol schema voor. Dat besef komt vast als ik op vakantie ben. Want man, het was wel een gek jaar…’

Zweven? Lutsharel schiet direct in de lach. ‘Die kans krijg ik niet. Echt niet. Het komt niet eens in me op om iets geks te doen omdat het zo goed gaat. Zo ben ik opgevoed. Ik moet normaal blijven. Dankbaar zijn. Met beide benen op de grond blijven. Mezelf blijven. Als je dat doet, kan niemand iets negatiefs over je vertellen.’

Lees het volledige verhaal met Lutsharel Geertruida in het nieuwe Feyenoord Magazine, dat deze week op de mat valt bij alle Legioen-leden.