Kökcü kampte met slapeloosheid: "Blij als ik vier uur sliep"

Afgelopen zondag was het zover: Orkun Kökcü bekroonde zijn prestaties door als aanvoerder de kampioenschaal omhoog te tillen. Vanaf de zijlijn leek het voor velen misschien bijna allemaal vanzelf te gaan voor Kökcü sinds hij onder Slot speelt. Niets is minder waar, zo vertelt hij openhartig tegenover De Volkskrant. 

De nog altijd pas 22-jarige middenvelder kampte namelijk maandenlang met slapeloosheid: "Ik was blij als ik vier uur sliep, meestal was het minder." De oorzaak hiervan was een 'energie shake' die hij dronk op de dag van de wedstrijd tegen Slavia Praag. Energie die hij mogelijk tekort zou komen op de avond van de wedstrijd, omdat hij midden in de ramadan zat. "Mijn hart ging sneller kloppen, waardoor ik verstijfde. Ik ben zo geschrokken dat ik er een klein trauma aan heb overgehouden. Ik heb die nacht geen minuut geslapen en de maanden daarna lukte het vaak ook niet", zo blikt hij terug. 

Na het laatste fluissignaal afgelopen zondag, toen de titel daadwerkelijk binnen was, zagen we Kökcü emotioneel op de grond liggen. Het was niet geheel toevallig dat het Arne Slot was die de aanvoerder in zijn armen sloot. Tijdens het trainingskamp in Oostenrijk barste Kökcü in tranen uit in het bijzijn van Slot: "Ik moest mezelf redden van dat trauma. De trainer zei meteen: ga maar. Ik heb niet op een vliegtuig gewacht, ben met een busje in acht uur naar huis gereden."

Daar hebben zijn ouders hem opgevangen, zo vertelt zijn vader Halis Kökcü: "Wij sliepen op de bank om hem bij te staan als hij uit zijn bed kwam." Zijn vader en tevens zaakwaarnemer denkt dat het hierin ook een rol speelde dat er veel op jonge-voetballers afkomt: "Er speelde meer, er komt als jonge speler zo veel op je af tegenwoordig, kritiek, allerlei mensen die je niet kunt vertrouwen. Dat hoopte zich door het slaapgebrek alsmaar op in zijn hoofd."

Ook zocht hij hulp bij gedragscoach en kreeg EMDR-therapie. Uiteindelijk heeft het van april tot november 2022 gespeeld tot Kökcü de problemen achter zich kon laten. Zijn bedevaart naar Mekka bracht hem eindelijk rust. Bij Kökcü gingen zijn gedachten wel even terug de moeilijke periode: "Het was moeilijk, er zat heel veel in mijn hoofd. De trainer was een van de weinigen die ervan afwist. Hij is meer dan een trainer, hij begrijpt precies hoe hij met mensen om moet gaan. Vandaar dat ik moest huilen toen ik hem na de kampioenswedstrijd omhelsde."