Ouarghi: "Ik voelde me echt niet normaal toen ik dat hoorde"

De Kuip kreeg er zaterdagavond een nieuw gezicht bij. Ayoub Ouarghi, pas 17 jaar, maakte tien minuten voor tijd zijn officiële debuut voor Feyenoord en deed dat met een grote glimlach én een nog groter gevoel van trots. De middenvelder kwam in het veld voor Sem Steijn en blikte na afloop zichtbaar gelukkig terug op zijn eerste minuten in De Kuip. “Het voelt goed. Ik ben blij om mijn debuut te hebben mogen maken voor Feyenoord,” begint hij tegen Feyenoord ONE.

Feyenoord stond al comfortabel op voorsprong toen de jonge middenvelder werd weggeroepen door de staf. “We speelden een goede wedstrijd en kwamen snel op voorsprong. De wedstrijd verliep goed en met vertrouwen gingen we de rust in. In de 70ste minuut moest ik warmlopen en vanaf dat moment begin je toch te denken: ‘Hopelijk mag ik er nog in.’ En dat gebeurde. Dat is een geweldig gevoel.” Van Persie hield de instructies simpel. “Hij vertelde de standaarddingen: dat ik op mijn gevoel moest voetballen en proberen mezelf te laten zien.”

Het moment dat Ouarghi écht kippenvel kreeg, kwam pas ná zijn invalbeurt. De Kuip zong luidkeels zijn naam. “Ik voelde me echt niet normaal toen ik dat hoorde. Het is onbeschrijfelijk.” Ook thuis werd het debuut groots gevierd. “Mijn familie is heel trots. Zij hadden nooit verwacht dat ik, toen ik bij Feyenoord kwam, zó snel zou groeien. Voor hen is het ook een trots gevoel.”

Met Van Persie als trainer voelt Ouarghi zich meteen op zijn plek. De twee kennen elkaar al uit de jeugd. “De trainer wil altijd samenwerken en als een team bewegen, zodat iedereen in zijn kwaliteiten komt te spelen. Verdedigen is ook heel belangrijk.” Zijn eigen kwaliteiten ziet hij duidelijk: “Mijn inzicht, passing, mijn schot… en ik ben goed in dribbels en één-op-één situaties.” Dat lef? Dat komt volgens hem uit zijn jeugd. “Dat heb ik meegekregen van het straatvoetbal. Je moet altijd de duels aangaan.”

Bij Onder 21 draagt Ouarghi al de aanvoerdersband, bijzonder voor een van de jongste spelers van het team. “Ik vind het een eer om aanvoerder te mogen zijn. Ik ben geen prater, maar probeer voetballend het team mee te nemen.”

Een debuut op je zeventiende, naam gezongen door duizenden supporters, familie trots op de tribune. Het was een avond om nooit te vergeten. Maar Ouarghi blijft nuchter: “Veel mensen feliciteren je, maar uiteindelijk moet je ook weer door naar de volgende momenten.”