"Als ik dan toch terugkom, dan is het vet om voor Feyenoord te spelen"

Feyenoord Vrouwen 1 versterkte zich afgelopen zomer verrassend met Esmee de Graaf. De verdedigster is pas 25 jaar oud en speelde in grote stadions in Engeland. Familieperikelen en corona deden haar besluiten terug te keren naar de Nederlandse competitie.

“Ik kon gewoon in Engeland blijven, want Leicester wilde me graag houden, maar mijn vader is ziek geweest. Hij heeft kanker gehad. Gelukkig gaat het nu weer heel erg goed met hem, maar ik heb in die periode wel eens gedacht: stel nou dat hij niet beter wordt? Dan heb ik straks allemaal belangrijke momenten gemist”, zo vertelt De Graaf over haar zorgen in Feyenoord Magazine.

Vervolgens kwam daar de coronaperiode nog bij, wat bij het familiemens voor eenzame momenten zorgde. “Het liefst ga ik elke dag bij mijn oma op de koffie. Dat kon in die periode helemaal niet. Ik zat net bij Leicester, na twee jaar West Ham United, toen ik opeens niet terug kon naar Nederland en er konden ook geen mensen naar mij toe komen. Of je moest steeds vijf dagen in quarantaine. Werd mijn wereld opeens wel heel erg klein. Dat onderschatten veel mensen soms. Die denken dat zo’n avontuur alleen maar superleuk is. Vaak is het ook heel leuk, maar je bent evengoed op veel momenten alleen.”

Uiteindelijk hakte De Graaf de knoop door. Spijt van haar beslissing heeft ze niet. “Het is misschien jammer dat ik die beslissing heb genomen op basis van externe factoren, maar ik heb er toch een goed gevoel bij.” Toen De Graaf besloot terug naar Nederland te gaan, twijfelde ze niet waar haar carrière te vervolgen. “Ik zei; als ik dan toch terugkom, dan zou ik het wel heel vet vinden om voor Feyenoord te spelen. Mede omdat ik net als mijn vader supporter ben. Ik ben met Manon Melis in contact gekomen en na een gesprek met de trainer heb ik half mei mijn contract getekend.”

De Graaf beleefde samen met haar vader een mooi moment tijdens de Klassieker. “Samen op vak VV, dat was zo vet. De sfeer was echt niet normaal. Ik stond te filmen en wist niet waar ik moest kijken. Er gebeurde voor de aftrap zo veel, we stonden daar allebei met kippenvel op de tribune. En toen zei ik tegen hem: ‘Nou pap, dat we dit nog samen mogen beleven’. En toen stond-ie ook echt een beetje met tranen in zijn ogen. Dat was wel een momentje.”