Bossin: "Bij Feyenoord derde doelman zijn, is nog altijd een enorme eer"

Bij Feyenoord gaat het vaak over de doelmannen, maar de naam van Liam Bossin valt zelden. Deze zomer tekende de Belgisch-Ierse keeper een contract voor twee jaar bij de club, nadat hij eerder een halfjaar was gehuurd van FC Dordrecht. Hij neemt de rol van derde doelman op zich: een onderschatte, maar belangrijke positie binnen het team. Tijd om kennis te maken met een Feyenoorder die misschien nog niet iedereen kent, maar die zich inmiddels volledig thuis voelt in Rotterdam-Zuid.

Opvallend genoeg begon Bossin zijn voetbalcarrière niet als doelman. "In de jeugd speelde ik eigenlijk altijd als spits. Tot er op een dag een keeper tekort was. We moesten bepalen wie er op doel ging staan en dat deden we met een potje steen-papier-schaar. Tja… dat verloor ik", lacht hij.

Met frisse tegenzin trok hij de keepershandschoenen aan. Maar tot zijn eigen verbazing voelde hij zich meteen thuis tussen de palen. "Ik merkte dat ik er gevoel voor had: het spel zien van achteruit, reddingen maken, het team helpen. Vanaf dat moment is het balletje gaan rollen. En maar goed ook, want als spits had ik Feyenoord nooit gehaald."

Internationale carrière
Zijn profcarrière begon in België, waar Bossin via de jeugdopleidingen van verschillende clubs uiteindelijk bij RSC Anderlecht terechtkwam. Daar zette hij zijn eerste stappen in het betaald voetbal. Daarna volgde een nieuw avontuur: Engeland, waar hij zich aansloot bij Nottingham Forest. Veel speelminuten kreeg hij daar niet, maar de periode bleek wél van grote waarde. "Het was de eerste keer dat ik helemaal op mezelf stond, ver weg van mijn ouders en vrienden. Alles moest ik zelf regelen en dat was best wennen”, blikt hij terug. “Op een dag belde ik mijn moeder via FaceTime, omdat ik niet wist hoe de wasmachine werkte. Dat klinkt misschien onbenullig, maar juist dát soort dagelijkse dingen laten zien hoe zelfstandig je eigenlijk moet zijn. Daar leer je volwassen van worden en je verantwoordelijkheid te nemen."

Na zijn avontuur in Engeland brak een lastige periode aan. Zonder club, zonder perspectief. Tot Cork City uit Ierland zich meldde. Daar kreeg Bossin wél de kans om wekelijks onder de lat te staan en zijn kwaliteiten te laten zien. Maar ook dat hoofdstuk kende een eind en opnieuw zat hij zonder club. Twijfels begonnen te knagen: moest hij blijven vechten voor een carrière als keeper of was het tijd om een andere weg in te slaan? "Ik heb altijd geloofd in mezelf en voelde het vuur om als doelman te slagen, maar alles moest wel kloppen", vertelt hij. "Er was zelfs een moment dat ik dacht: misschien ga ik wel bij mijn vader werken, als politieagent. Het had niet veel gescheeld of dat was mijn toekomst geworden."

En toen kwam er onverwacht een telefoontje dat alles veranderde. Aan de lijn was Mark Ruijl, die vanuit Feyenoord FC Dordrecht ondersteunde op technisch vlak. "Hij gaf me de kans om terug te keren in het profvoetbal en dat voelde als een enorme opsteker. Ik dacht: oké, ik ga het nog één keer proberen.” Vanuit Brussel reed hij dagelijks naar Dordrecht. Een flinke tocht, maar elke kilometer was het waard. "Ik vond zo mijn keepersgeluk terug."

Uitdagingen
Toen hij onder de lat stond als eerste doelman bij FC Dordrecht, voelde dat als een enorme opluchting. “Het was geweldig om weer op hoog niveau te mogen keepen en onderdeel van het team te zijn.” Ook al brengt het keepen zelf ook zijn eigen uitdagingen met zich mee. "Je moet geen angst hebben om jezelf voor de bal te gooien en gelukkig heb ik dat niet”, vertelt hij. "Het mooiste moment is wanneer je een bal pakt die niemand had verwacht. Dat geeft echt een kick en laat zien dat keepen niet alleen om techniek gaat, maar ook om durf, timing en een beetje geluk."

Toch kan de rol van doelman behoorlijk eenzaam zijn, erkent Bossin. "Als een keeper de mist in gaat, is het vaak fataal. Dat maakt het een zware positie, want elke fout telt." Dat merkte hij bijvoorbeeld tijdens een wedstrijd tegen ADO Den Haag, waarin hij een fout maakte die hem achteraf flink dwarszat. Voor de camera noemde hij zichzelf zelfs een ‘sukkel’. “Het grappige is: ik wist toen niet precies wat dat betekende”, zegt hij lachend. "Ik wilde per se Nederlands spreken toen ik bij Dordrecht tekende, maar omdat het niet mijn moedertaal is, gaat dat soms nét even mis. Maar het liet vooral zien hoe gefrustreerd ik was over die fout. Als doelman moet je leren zulke momenten snel van je af te zetten en weer door te gaan. En gelukkig ga ik niet vaak zo de mist in."

Topclub 
Zijn sterke optredens bij FC Dordrecht bleven niet onopgemerkt. Met zijn reflexen, zijn lef en zijn betrouwbaarheid onder de lat speelde hij zich steeds meer in de kijker. Al had Liam zelf totaal niet in de gaten dat hij inmiddels ook op de radar van Feyenoord stond. "Ik had net nieuwe schoenen gekocht, rood met wit en zwart. Melvin Boel, destijds trainer van Dordrecht, zei ineens: ‘Die schoenen passen wel op Zuid.’ Ik keek hem verbaasd aan en dacht: wat bedoelt hij daar nou mee? Ik dacht dat het gewoon een grapje was. Toch had ik nooit gedacht dat er écht iets achter zat."

Totdat op een dag zijn telefoon ging en de technisch manager van Feyenoord, en oude bekende van Bossin, Mark Ruijl, aan de lijn was. "Op dat moment kon ik het nog steeds niet geloven: Feyenoord wilde met míj praten. Niet veel later tekende ik een contract: een half jaar, met een optie tot verlenging voor nog twee jaar. Vanaf dag een merkte ik dat een topclub als Feyenoord écht op een hoger niveau speelt."

Dat verschil in niveau voelde hij meteen toen hij voor het eerst het veld opging met Justin Bijlow en Timon Wellenreuther. "Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt in mijn carrière: dat bij één club twee van zulke topkeepers rondlopen. Tijdens elke training let ik erop hoe zij dingen aanpakken en omgaan met verschillende situaties en ik probeer daar mijn voordeel mee te doen."

Nieuw contract
Bossin groeide in zijn rol als derde doelman en aan het einde van het seizoen wachtte het gesprek met de trainer en keeperstrainer: "Een voor een noemden ze allemaal positieve dingen: mijn inzet, mijn vuur op de trainingen, de manier waarop ik mijn rol als derde doelman oppakte en mijn plek binnen de groep. Geweldig natuurlijk, maar ik dacht wanneer komt het woordje ‘maar’. Maar dat kwam niet. Integendeel: ze wilden juist langer met me door. Ik kreeg tranen in mijn ogen, echt waar. Ik kon het gewoon niet geloven. In mijn hoofd dacht ik alleen maar: waar mag ik mijn handtekening zetten? Om onderdeel te mogen zijn van zo’n mooie en grote club als Feyenoord… daar bestaan in het Nederlands eigenlijk veel te weinig woorden voor", lacht Bossin. 

Wel waren ze duidelijk: de rol van Bossin is die van derde doelman. "Ik moest er niet op rekenen dat ik veel zou gaan spelen. Maar voor mij voelde dat totaal niet als een teleurstelling. Bij Feyenoord derde doelman zijn, dat is nog altijd een enorme eer. Je draagt het shirt van een topclub, je traint elke dag op het hoogste niveau en je hebt een belangrijke rol in het scherp houden van de rest. Mensen zien het misschien niet altijd, maar ook een derde doelman is essentieel voor het team."

"Het is mijn taak om de groep gefocust te houden: aanvallers die afwerken, moeten uitgedaagd worden en tijdens wedstrijden zorg ik met intrappen dat de eerste keepers direct geconcentreerd aan de slag gaan. Je bent misschien niet degene die wekelijks in de basis staat, maar je bent wél degene die ervoor zorgt dat anderen op hun topniveau kunnen presteren. En daar haal ik heel veel voldoening uit."

Tegelijkertijd houdt hij zijn voeten stevig op de grond. Als derde doelman weet hij dat zijn rol niet altijd zichtbaar is voor de supporters, maar juist onmisbaar is voor het team. "Ik schik me volledig in mijn rol en doe alles wat nodig is om het team sterker te maken. Natuurlijk droom ik van mijn debuut, van dat moment waarop je op het veld staat en misschien mensen kunt verrassen met een redding of een onverwachte actie. Wie weet of dat moment ooit komt, maar voor nu ben ik volledig gefocust op het leveren van mijn bijdrage aan het team. Ik weet dat als iedereen zijn steentje bijdraagt, we samen iets moois kunnen neerzetten."

Dit artikel is geschreven door Ilona van der Werf en is afkomstig uit de nieuwste editie van het Hand in Hand-magazine, het blad van Supportersvereniging De Feijenoorder.