Column • Puzzelen in De Kuip

Elke thuiswedstrijd zit er op Vak V een man ijverig te schrijven in een boekje. Het is een puzzelfanaat. Voor de aftrap, in de rust en tijdens blessurebehandelingen lost hij kruiswoordpuzzels op. Zo verslingerd aan zijn hobby dat hij het zelfs tijdens zijn bezoek aan De Kuip niet kan laten.

Ik moet er niet aan denken dat hij ooit aan legpuzzels begint. Waar laat je in vredesnaam duizend stukjes in een vol stadion? Bovendien hebben we bij Feyenoord al puzzels genoeg te leggen. Afgelopen zaterdag bleek dat opnieuw. Met het oog op de return tegen Fenerbahçe had Robin van Persie zijn elftal op diverse plaatsen gewijzigd. Vooral op het middenveld oogde het onwennig. De snelle openingsgoal van Sem Steijn maskeerde dat nog even. Toch had het voor rust al 3-0 of 4-0 moeten staan. De kansen werden echter verprutst.

En dan Hadj Moussa. Die speelde weer een avondje solo. De puzzel Hoe bereik ik een medespeler? heeft hij nog altijd niet kunnen oplossen. Op de tribune grapte ik dat we misschien maar met twee ballen moeten gaan spelen: één voor Moussa om lekker mee te pingelen, en één voor de rest om een aanval over meerdere schijven op te zetten. Echt boos kon ik niet op hem worden, want tegen Fenerbahçe maakte hij vorige week in blessuretijd wél de winnende goal. 

De return in Istanbul wordt ook weer puzzelen voor Van Persie. Tegen een ploeg van José Mourinho heb je meer nodig dan hoop; alles moet tot op het laatste stukje kloppen. Het wordt daar een heksenketel. Het uitvak zal zich ongetwijfeld laten horen. Of er ook Feyenoordsupporters zijn die hun leven wagen door tussen de Fenerbahçe supporters te gaan zitten weet ik niet.

Vorige week woensdag zaten de fans van Fenerbahçe wel gewoon te midden van de Feyenoordaanhang op Vak V. Bij de 1-1 sprongen ze op als popcorn in een hete pan. Er werd gezongen en geklapt. Ik keek verbaasd om, half lachend, half chagrijnig. Toen Feyenoord in blessuretijd alsnog de winnende maakte, nam ik vrolijk revanche. Niet met scheldwoorden, maar met een knipoog en een “Tsja, dit is nou eenmaal in De Kuip.” Na het laatste fluitsignaal werden hadden geschud en verzekerden we elkaar dat we in Istanbul zouden winnen. 

Zo kan het dus ook: samen een wedstrijd beleven, ieder met zijn eigen clubhart, maar zonder haat. Ik zal het nooit begrijpen, die supportersgroepen die elkaar naar het leven staan. Gezonde rivaliteit? Prima. Maar vechtpartijen en vernielingen? Complete waanzin. Zonder supporters geen club, zonder clubs geen competitie. Vergeet niet: de fan van ‘de tegenpartij’ is meestal gewoon iemand die ooit als kind, aan de hand van zijn vader voor het eerst het stadion van de plaatselijke club binnenliep. Het begin van een levenslange liefde. 

Hoe diep die liefde zit, zag je afgelopen week bij Vitesse, dat definitief uit het betaalde voetbal verdween. Voor die fans een mokerslag. Stel je voor dat onze club ten onder gaat. Ik heb die angst gehad, toen het stadsbestuur de club dwong mee te doen aan Feyenoord City. In mijn ogen had dat ons einde betekent. 

Gelukkig bleef die ramp ons bespaard. Zaterdagavond bij het eerbetoon aan Gerard Meijer, zag je weer hoe schitterend De Kuip is als die volzit met trouwe supporters met liefde voor onze club en haar iconen. Zelfs de puzzelfanaat legde zijn pen neer en zwaaide met het sjaaltje.

Met rood-witte groet,

Hasko