Column • Voor veel Feyenoorders is de zomervakantie geen feest

Het leek alsof Feyenoord afgelopen woensdag thuis speelde. Op Varkenoord stikte het van de supporters. Maar Feyenoord speelde niet. Vrijwilligers van supportersvereniging De Feijenoorder konden last minute met de schaal op de foto. Dat lieten zij zich geen twee keer zeggen. 

En dus was Jeannette er en Jeroen, Gijs, Nicole, Philip, Jeroen, Ebru, Roy, Martien, Glenn, Mandy, fotograaf Danny en nog heel veel anderen. Martijn verloor de schaal geen moment uit het oog en Ayla en Carli waren er om alles in goede banen te leiden. 
Anneke en John, onafscheidelijk en onvermijdelijk, waren er ook. John is een stevige, gedrongen Rotterdammer van begin zeventig. Op zijn kin prijkt een parmantig wit sikje en hij heeft schroeven in zijn oren. Hij eet spijkers voor ontbijt, gok ik.
‘Hoe is het, John?’
‘Nou, er valt weinig te kankeren’, zegt hij met gespeeld chagrijn. Hij wijst in de richting van De Kuip. De overkant, zoals het op Varkenoord heet.
‘Als die Slot en Te Kloese zo doorgaan, helpen ze onze hele clubcultuur naar de kloten', zeg ik met een knipoog.
Het is voldoende voor John om te vertellen over zijn nieuwste aanwinst: een Feyenoordshirt zonder mouwen - ‘lekker man, met die hitte’ - dat hij heeft weten te bemachtigen via Feyenoord Basketball. ‘Verkopen ze niet in de Fanshop’, moppert hij. Zo rolt het gesprek naar Adidas dat Feyenoord miljoenen door de neus zou hebben geboord door de verkoop van shirts in Mexico te blokkeren.
'En hoe is het met jóu?', probeer ik opnieuw.
‘Ja, best joh. We zijn veel van huis. We zijn nog niet terug of we gaan alweer weg.’
‘Goed dat jullie het ervan nemen.'
'Het is ook fijn om thuis te komen, hoor', zegt John alsof hij daarover geen misverstand wil laten bestaan.
Zo volgen korte gesprekken met Bas, Jeroen, Martijn, Philip en een knuffel voor Jeannette. Ik stel mijn zoon aan ze voor.
Als wij even later Varkenoord verlaten, zeg ik tegen hem: ‘Het weerzien met Feyenoorders voelt altijd als thuiskomen’.
‘Ja’, zegt hij. Hij is een man van weinig woorden. 
Ook in zijn leven is Feyenoord er altijd. Hij staat ermee op en gaat ermee naar bed. Zoals veel Feyenoorders dat doen. Binnenkort gaan ze op vakantie. Dat lijkt een feest, maar dat is schijn. Ook als zij genieten van de tijd met hun partner, met kinderen en met vrienden, is Feyenoord er altijd. Wie komt er, wie gaat er? Hoe laat begint de Open Dag? Wat wordt het competitieprogramma? Wanneer spelen we tegen hunnie? Wanneer heb ik mijn seizoenkaart? Naarmate de zomer vordert, tellen al die Feyenoorders af naar de dag dat ze weer naar Feyenoord kunnen. Naar de Open Dag, naar een training of naar een oefenwedstrijd waar zij nog wel naartoe mogen. Dan kunnen zij hun geluk niet op. Niet alleen omdat zij de spelers weer zien of De Kuip. Of Varkenoord of 1908. Ze zien elkaar. Elk jaar markeert dat moment het einde van de vakantieperiode. Voor Feyenoorders is dat het feestelijke hoogtepunt van de zomer.

Frans

^{Lees je de columns van onze huiscolumnist Frans met plezier? Bestel dan nu zijn nieuwste boek ROOD-WITTE BRIL met een verzameling van meer dan honderd columns over opstaan en naar bed gaan met Feyenoord. Frans doneert zijn opbrengst uit de verkoop aan Tyltylschool Rotterdam in Rotterdam. Deze school verzorgt onderwijs aan zeer moeilijk lerende kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 20 jaar met één of meer lichamelijke beperkingen.}