Veerkracht, focus, nuchterheid: 100 duels onder de lat voor Wellenreuther

In editie 4 van Hand in Hand, het magazine van De Feijenoorder, zet het blad Timon Wellenreuther in de spotlights. Tegen Go Ahead Eagles bereikte hij een bijzondere mijlpaal: zijn honderdste wedstrijd in het Feyenoord-shirt. Een prestatie die niet iedereen had zien aankomen toen Wellenreuther in de zomer van 2022 overkwam van RSC Anderlecht. 

In de jaren daarna wisselde hij regelmatig van rol met Justin Bijlow, maar dit seizoen lijkt die strijd in het voordeel van de Duitser uit te vallen. En dat vertrouwen betaalt hij met zijn prestaties terug. 

Die Mannschaft als ambitie
Onlangs erkende Wellenreuther dat hij vanaf het moment dat hij op voetbal zat, droomde van één ding: keeper worden van Die Mannschaft. Hij weet hoe dat shirt voelt. Als vaste doelman van Duitsland onder 21 verdedigde hij ooit al het nationale doel. Sindsdien zijn de jaren voorbijgevlogen en heeft hij de voetballerij van alle kanten leren kennen: momenten van spelen en wachten, pieken en dalen, vallen en weer opstaan. Ook bij Feyenoord. 

Leerschool
Wellenreuther zette zijn eerste stappen in het voetbal bij kleinere clubs zoals Bulacher SC, Beiertheimer FV en FC-Astoria Walldorf. Zijn talent en ambitie brachten hem uiteindelijk bij FC Schalke 04, een plek die voor hem een ongelooflijke leerschool bleek te zijn. “Schalke is een club waar je niet alleen als keeper, maar ook als veldspeler echt wordt klaargestoomd voor het profvoetbal.”

Een van de sleutelfiguren in zijn ontwikkeling was Norbert Elgert, al jarenlang trainer van het Schalke onder 19-team. “Het is echt bijzonder hoe hij spelers mentaal vormt. Hij leert je omgaan met de moeilijke momenten, met tegenslagen en teleurstellingen. Dat is net zo belangrijk als talent, want veel spelers halen het niet omdat ze het mentale aspect niet aankunnen. Ik ben heel dankbaar dat ik een jaar onder hem heb mogen trainen en dat hij mij deze waardevolle lessen heeft meegegeven.” 

Teleurstellingen
En die lessen kwamen later goed van pas in Rotterdam. Aanvankelijk kwam hij als tweede doelman naar Feyenoord, maar telkens wanneer Justin Bijlow geblesseerd raakte, stond Wellenreuther er. En elke keer dat hij daarna weer op de bank belandde, accepteerde hij dat zonder gemor: hij bleef hard werken en stond er opnieuw zodra de club hem nodig had.

Bij twee fitte keepers gaf Arne Slot de voorkeur aan Bijlow, onder Brian Priske werd Wellenreuther juist eerste keuze, en toen Robin van Persie in juli aankondigde dat Bijlow opnieuw nummer een zou zijn, kwam dat onverwacht. “Dat zijn geen leuke dingen om te horen”, vertelt hij eerlijk. “Maar als profvoetballer moet je daarmee omgaan. Je leert dat dit onderdeel is van het vak, al went het nooit helemaal. Op het veld zal je niets aan me merken. Ik doe gewoon mijn werk, met volle focus. Maar thuis komt het binnen. Dan moet je alleen verwerken dat hetgeen waar je het meest van houdt, het spelen van wedstrijden, even niet aan de orde is.”

Toch laat juist die veerkracht zien wat Wellenreuther typeert. Hij weet als geen ander dat een loopbaan vol schommelingen hoort bij het keepersvak. “Het leven van een profvoetballer kan prachtig zijn, maar het kent ook zware momenten”, zegt hij. “Je moet leren omgaan met teleurstellingen, maar vooral zorgen dat je er staat als het team je nodig heeft. Dat harde werken en die mentaliteit, dat is wat mij drijft. Ook nadat ik even moest slikken toen ik hoorde dat ik geen eerste keus zou zijn. Ik bleef hard mijn best doen op trainingen, en toen kreeg ik voor de wedstrijd tegen Fenerbahçe het nieuws dat ik zou starten. Dat gaf me veel zelfvertrouwen.” 

Speelstijl 
Dat vertrouwen is ook te zien in zijn spel. Wellenreuther verkeert in goede vorm en voelt zich zichtbaar thuis in de manier waarop Feyenoord wil spelen. “Van achteruit voetballen, risico nemen en het tempo hoog houden, dat past wel bij mij”, legt Wellenreuther uit. “Voor mij als doelman betekent dat meevoetballen, druk houden en de bal snel weer inbrengen. Soms sta ik daardoor bijna op de middenlijn en ja, dat ziet er risicovol uit”, zegt hij met een glimlach. “Mijn moeder schrikt er nog weleens van als ze dat ziet.”

Toch is het precies die durf die Feyenoord sterker maakt, vindt Wellenreuther. “Voetbal is risico. Als je iets wil bereiken, moet je lef tonen. Natuurlijk kan het een keer misgaan, maar de winst die we ermee boeken, het tempo, de druk, de kansen die we creëren, maakt dat risico meer dan waard.”

En dat lef is ook nodig dit seizoen, waarin Feyenoord heeft uitgesproken vol voor het landskampioenschap te gaan. De Rotterdammers begonnen voortvarend, maar voor de interlandbreak stokten de resultaten wat. Wellenreuther ziet dat het team nog stappen kan zetten. “Er zijn momenten waarop we een wedstrijd eerder moeten beslissen. Neem de wedstrijd tegen FC Volendam: we creëren genoeg kansen, maar dan staat er slechts 2-0 op het scorebord. Vervolgens valt de 2-1 en wordt het toch nog spannend. Dat had helemaal niet gehoeven als we de wedstrijd eerder op slot hadden gegooid. Daar moeten we nog in groeien, dit seizoen.”

Toch is er genoeg reden tot vertrouwen. Feyenoord kreeg weinig doelpunten tegen, mede dankzij de solide verdediging en het stabiele keeperswerk van Wellenreuther. “Over het aantal clean sheets ben ik tevreden”, zegt hij nuchter. “We hebben goed voetbal laten zien en veel punten gepakt, maar er zijn altijd dingen die beter kunnen. En juist dat, dat we altijd nog iets kunnen verbeteren, houdt ons scherp.”

Paars
De jongen uit Karlsruhe, die droomde van reddingen, is bij Feyenoord uitgegroeid tot een betrouwbare en uitgesproken doelman. Wellenreuther staat bekend om zijn sterke reflexen, zijn lef en zijn stemgeluid, want stil is hij zelden. Misschien heeft hij dat van huis uit meegekregen: waar zijn vader debatteerde in de Duitse Bundestag, discussieert hij nu regelmatig met de scheidsrechter. Soms levert dat een glimlach op, soms een gele kaart.

Als doelman draagt hij natuurlijk met trots het clublogo, maar nooit het iconische rood-witte shirt. Hij verdedigt het doel in alle mogelijke kleuren. Een favoriet tenue heeft hij eigenlijk niet, dat hangt helemaal af van het resultaat. “Als we winnen, is die kleur mijn lievelingstenue”, lacht hij. “Verliezen we, dan vind ik het ineens een vreselijke kleur. Maar als ik écht moet kiezen, ga ik voor het paarse tenue. Dat zie je niet vaak bij doelmannen, dus dat maakt het extra speciaal.”

En speciaal, dat woord past wel bij hem. Van zijn onvergetelijke redding tegen Ajax, toen hij met zijn vingertoppen een zeker doelpunt van Mohammed Kudus uit zijn doel hield, tot zijn constante bereidheid om te presteren zodra hij nodig is: Timon Wellenreuther belichaamt veerkracht, focus en nuchterheid. Na honderd wedstrijden in het Feyenoord-shirt kijkt hij niet achterom, maar vooruit. “Je kunt altijd beter worden”, zegt hij rustig. “Elke training, elke wedstrijd is een kans om te groeien en om met Feyenoord nieuwe successen te beleven.”

Die drang om beter te worden, haalt hij niet alleen uit zichzelf, maar ook uit de verbondenheid met het Legioen. “Elke keer dat ik het veld op ga, voel ik de warmte en steun van onze supporters. Dat geeft me het vertrouwen dat een keeper nodig heeft en helpt me om mijn beste spel te laten zien.”

En die jongensdroom over Die Mannschaft? Die leeft nog steeds. En nu hij weer de nummer een doelman is bij Feyenoord, komt hij weer een stapje dichterbij. “Er is geen grotere eer voor een voetballer dan uit te komen voor zijn eigen land. Een uitnodiging van het nationale elftal, dat is nog altijd mijn ambitie.” 

Tekst: Hand in Hand