Wieffer dacht pas laat aan profcarrière: "Pas toen kwam die droom steeds dichterbij"

Nadat hij vorig seizoen een stormachtige ontwikkeling doormaakte en zijn doorbraak beleefde bij zowel Feyenoord als Oranje, is Mats Wieffer inmiddels begonnen aan zijn tweede jaar in Rotterdam-Zuid. In gesprek met Helden Magazine vertelt de controleur over zijn eerste periode in De Kuip, het zijn van een profvoetballer en zijn jongere jaren. 

"Of er iemand is die mij met beide benen op de grond houdt? Dat is bij mij niet nodig", laat Wieffer optekenen in de nieuwe editie van Helden-magazine. "Ik ben van de Twentse nuchterheid, gewoon normaal. Het is niet dat ik me anders ga gedragen als het goed gaat. En mocht dat wel zo zijn, dan zeggen mijn ouders of vriendin er wel wat van."

Toch is er afgelopen jaar een hoop veranderd in het leven van de middenvelder. Hij maakte een transfer naar Feyenoord, werd opgeroepen voor het Nederlands Elftal en stond uiteindelijk met de kampioensschaal op de Coolsingel. "In mijn vakantie heb ik nagedacht over wat me allemaal is overkomen. Ik realiseer me dat het ongelooflijk is. In het voetbal heb je geen tijd om na te denken. Het gaat zo snel, je gaat dingen al snel normaal vinden. Heel soms denk ik: het is wel apart wat er allemaal is gebeurd, eigenlijk kan het helemaal niet."

Profvoetballer
Ondanks dat Wieffer nu week in week uit schittert in de Nederlandse profstadions, had hij als kleine jongen niet per se de droom om voetballer te worden. "Niet echt. Ik had ook geen posters van voetballers aan de muur hangen, of zo. Ik heb ook nooit hoge verwachtingen gehad. Toen ik jong was, vond ik die toernooien in het buitenland wel heel leuk. Pas in onder 16 en 17 zag ik dat jongens voor het eerst gingen meetrainen met het eerste elftal. Toen kwam die droom om het zelf te halen steeds vaker langs en ook dichterbij. Daarvoor had ik dat besef helemaal niet en ook geen idee wat er als profvoetballer van me werd gevraagd."

De nuchtere Bornenaar voelt zich niet altijd thuis in de voetbalwereld. "Soms gebeuren er dingen die ik helemaal niks vind. Als er wat beloofd wordt en het gebeurt niet, bijvoorbeeld. Maar daar word je hard van en ik weet inmiddels niet beter. Als tienjarig jongetje begon ik al bij FC Twente, dus na dertien jaar ben ik het inmiddels wel een beetje gewend."

Hij herkent zichzelf dan ook nauwelijks in de stereotype-profvoetballer met aparte kapsels en veel tatoeages. "Als een speler onder de tattoos wil zitten, moet hij dat lekker doen. Ik ben er niet van, zal er niet snel een nemen. Ik maak me er ook niet druk om, iedereen moet doen wat hij wil", zegt Wieffer, wiens teamgenoot en vriend Quilindschy Hartman zeker niet vies is van een 'plakplaat'. "Bij hem gaat het aardig hard, inderdaad. Qua uiterlijk denk je misschien dat hij heel anders is dan ik, maar wat persoonlijkheid betreft lijken wij enorm op elkaar."

Jeugd
In zijn geboortedorp Borne, begon Mats Wieffer met voetballen bij RKSV NEO. Daar blonk hij al snel uit. "Ik heb nooit gedacht: wow, wat ben ik goed. Maar op een gegeven moment werd ik vroegtijdig doorgeschoven naar een ouder team. Ik maakte veel goals en was dus aanvallend wel goed." Bij NEO liep in die tijd in de persoon van Wout Weghorst nog een andere speler rond die op dit moment met Oranje strijdt om een EK-ticket. "Wout heeft mij denk ik zo’n tien keer training gegeven. Ik herinner me daar niet zo veel meer van. Achteraf is dat wel speciaal. Bij NEO had ik een mooie tijd, maar zo lang is het ook niet geweest."

FC Twente pikte de toen nog talentvolle aanvaller op zijn 10e op bij de voetbaclub in Borne. Bij de Tukkers kwam Wieffer in een hele nieuwe omgeving terecht. "Ik begon in de spits. Na een paar jaar werd ik aanvallende middenvelder. In Enschede ging ik naar een nieuwe middelbare school. Ik was een late leerling, de jongens bij wie ik in de klas kwam, kende ik niet. Ik vond dat in het begin heel spannend, maar uiteindelijk waren het mijn leukste jaren. Samen met al die jongens, die vrienden werden, maakten we de mooiste dingen mee. Het was druk, dat wel. Iedere ochtend werd ik om zeven uur opgehaald door zo’n busje en kwam ik ’s avonds pas om half acht thuis."

Dat Wieffer onderdeel was van de jeugdopleiding van een profclub, betekende niet dat hij zijn schoolcarrière op een lager pitje kon zetten. "Van mijn ouders moesten we serieus met school bezig zijn. Ik was ook een serieuze jongen, kon er niet tegen als ik slechte cijfers haalde. Ik heb uiteindelijk mijn havo afgerond. Op de hogeschool in Enschede wilde ik een studie volgen, maar na drie weken kon ik dat al niet meer combineren met voetbal."

Uiteindelijk schopt Wieffer het tot profvoetballer. Niet gek met een voetballer als vader en een volleyballer als moeder. "Mijn zusje volleybalt ook en Rens heeft ook lang gevoetbald, nu heeft hij er niks meer mee", zegt de Feyenoorder over zijn broer. "Toen ik in de eerste seizoenshelft nog op de bank zat bij Feyenoord, kwam hij nooit naar De Kuip. Dan zei hij: ‘Ik moet helemaal naar Rotterdam rijden vanuit Twente om jou te zien en dan weet ik niet eens of je invalt. Dat kwartiertje dat je misschien speelt, kan ik ook thuis op tv zien.’ Daar gaf ik hem groot gelijk in. Thuis kijkt Rens volgens mij geregeld naar mijn wedstrijden. En als ik weet dat ik speel, vindt hij het leuk om af en toe te komen."