Wim Jansen jr. over ziekte van zijn vader: "Hij zei: 'Het zit niet goed in die knikker van me!'

In een openhartig interview met Rotterdamse Zaken deed de zoon van Feyenoord-legende Wim Jansen een boekje open over de laatste periode van het leven van zijn vader, die leed aan Alzheimer. 

Jansen sr. was nog lang aanwezig bij alle thuiswedstrijden van Feyenoord en kwam daar nog fris voor de dag. "Maar hij zei ook: ‘Ik ben Wim Jansen niet meer.’ Dat heeft hij vaak herhaald. ‘Het zit niet goed in die knikker van me!’" Voor de winnaar van de Europacup 1 in 1970 was het moeilijk. "Hij besefte het heel goed. Dat was confronterend. En hij werd er bang van. Zo van: ik sta nu hier, maar ik weet waar ik naar op weg ben en straks weet ik niet meer hoe m’n kinderen heten. Daar kon hij niet mee dealen."

"Op een gegeven moment kwam het hoge woord eruit: ‘Zo hoeft het niet meer! Ik wil niet dat het nog erger wordt dan nu’", vertelt de zoon van het Feyenoord-icoon. ,,Dat is natuurlijk een heftige beslissing.” Jansen wilde euthanasie, maar dat bleek moeilijk omdat de huisarts niet wilde meewerken aan die wens. "Dat was allemaal ingewikkeld. Zo van: als ik het niet goed doe, krijg ik een proces aan m’n broek. Dat vind ik echt bizar. Dat je arts bent, maar je eigen angst of geloofsovertuiging belangrijker vindt dan de laatste wens van je patiënt."

Toen hij in de laatste periode van zijn leven naar een tehuis verhuisde waar hij 24 uur per dag verzorgd werd, kreeg Jansen ook een nieuwe huisarts. Hij wilde hem wél helpen. ,,Toen viel er een zak aardappels van z’n schouders, dat wil je niet weten.” Na een lang proces moest er uiteindelijk een onafhankelijke arts aan te pas komen om een vinkje te zetten. "Ja, dat is heel dubbel. Ik voelde toen wel iets van euforie, dat hij ook die finale had gewonnen. Maar ja, plat gezegd, was wel de situatie: hij mag dood. Hij was zelf heel blij. Sterker nog, hij vroeg letterlijk weer of het dan de volgende dag kon.”

De zoon van de man naar wie het voorplein op Varkenoord inmiddels is vernoemd, kan zich het moment van euthanasie nog als de dag van gisteren herinneren. ,,Hij kon kiezen: een injectie of een drankje. M’n vader koos voor een drankje. Dat moest hij dan uit een flesje gaan drinken. Maar ja, dat wilde hij natuurlijk wel goed doen. Dus oefenen. Dat is ook een surrealistisch beeld natuurlijk, als je je vader dat ziet oefenen. En toen hij het op die dinsdag echt moest doen, dééd hij het ook.”