"Bijna elke dag kijk ik naar de foto van mij met de beker"

Leonardo dos Santos Silva won met Feyenoord in 2002 de UEFA Cup. De voormalige aanvaller is trots op die prestatie, al kijkt het met gemengde gevoelens terug op zijn tijd bij Feyenoord.

In 2001 kwam de destijds 25-jarige Leonardo van FC Groningen naar Rotterdam. “Ik wilde daar gaan voetballen. Door de clubkleuren en de trouwe supporters vond ik het wel een beetje op Flamengo lijken. Dat was dus weer een droom die uitkwam. Maar het was wel weer moeilijk”, zo vertelt hij in Hand in Hand. “Om ergens te komen is een ding, maar om ergens te blijven is iets heel anders. Bij FC Groningen kreeg ik veel meer kansen. Bij Feyenoord was dat niet zo. De concurrentie was daar groter en volgens mij heb ik daar nooit echt een kans gekregen om drie wedstrijden achter elkaar te spelen.”

De Braziliaan, die in Rotterdam bij zijn komst door het leven ging als Leonardo II aangezien in de selectie reeds Leonardo de Vito Santiago rond liep, beleefde zijn hoogtepunt bij de club met het winnen van de UEFA Cup in 2002. “Uit tegen Freiburg heb ik 90 minuten gespeeld. Dat was die wedstrijd waar Pierre van Hooijdonk de 2-1 maakte uit die mooie vrije trap. We wisten zeker dat hij het in ieder geval ging proberen en dat het misschien ook wel zou lukken. Geluk was het niet, hij moest er echt voor trainen. Iedere keer na de training ging hij vrije trappen nemen. Hoe hij de bal trapte is heel bijzonder.”

In de halve finale tegen Inter beleefde Leonardo een ongelukkige invalbeurt. “Ik kwam als reservespeler het veld in en toen maakte ik een penalty tegen. Dat was best wel zwaar. Er kwam niemand naar me toe die tegen mij zei dat het kon gebeuren, dat ik me niet druk moest maken. De trainer, Bert van Marwijk zei dat hij het ook geen penalty vond, maar dat de scheids hem wel kon geven. Dat was mijn slechtste moment uit mijn sportieve carrière.”

Toch was Leonardo na afloop blij, want Feyenoord haalde de finale. In de eigen Kuip nog wel. Leonardo kreeg daar echter een teleurstelling te verwerken. “Die finale, die speelde je niet. De trainer nam mij als negentiende speler mee, ik zat nog niet eens op de bank. Dat wist ik ook helemaal niet toen we erheen gingen. Hij had niks tegen mij gezegd. Ik heb toen gevraagd waarom ik niet op de bank mocht zitten en of dat door de penalty kwam, maar hij zei van niet en dat het was omdat ik geen verdediger ben. Dat was wel gek, want tegen Freiburg speelde ik wel als rechtsback, maar volgens de trainer was dat omdat hun geen linksbuiten hadden. Toen hij dat zei wist ik dat ik de discussie nooit ging winnen.”

De UEFA Cup is de grote prijs op het palmares van Leonardo, maar met gemengde gevoelens. “Ik voel me ook een winnaar, maar toch met een gevoel dat het van mij kant beter kon. Ik kan er ook nog steeds van genieten. Bijna elke dag kijk ik nog even naar de foto van mij met de beker. Dat pakt niemand meer van mij af. En ik hoor bij het team dat in Nederland als laatste een internationale prijs heeft gewonnen: Feyenoord.”