Column • Laat Fenerbahçe maar komen

Toen mij gevraagd werd of ik een column wilde schrijven voor 1908, moest ik toch even goed nadenken waar die over zou gaan. Zou ik het hebben over de verschrikkelijke horrorblessure van good guy Thomas Beelen (heel veel sterkte en beterschap, Thomas!)? Zou ik schrijven over het nog steeds niet bijtekenen van onze aanvoerder (teken nu maar bij!)? Of over alle transfers — en nog erger: de eindeloze transfergeruchten, al dat fakenews, de ijdele hoop op een bizarre versterking die soms binnen een dag of zelfs een paar minuten weer verdwijnt?

Of misschien over de transferperiode zelf. Een periode waarin sommigen opeens boven zichzelf uitstijgen in hun hunkering naar aandacht, en daarbij de realiteit — en het belang van de club — totaal uit het oog verliezen.

Of zou ik het hebben over de nieuwe digitale toegang tot De Kuip? Onze club, die (te) vaak niet uitblinkt in organisatorisch vermogen, heeft ineens besloten dat fysieke kaarten tot het verleden behoren. Alles moet nu via de zogenaamde Feyenoord-app. Als dat maar goed gaat…

Maar nee. Afgelopen maandag werd er geloot voor de derde voorronde van de Champions League. Daaruit kwam het (qua naam) grote Fenerbahçe. Meteen gingen mijn gedachten terug naar 2002 en naar 2016, toen we Fenerbahçe ook troffen. In die periode was ik al twee keer in korte tijd in Istanbul geweest (in 2014 ook al, tegen Beşiktaş). Een schitterende stad trouwens, waar verrassend weinig Feyenoorders naartoe gaan als we een Turkse club loten.

In 2016 speelden we dus voor het laatst tegen Fenerbahçe, toen in de Europa League. Thuis verloren we met 0-1, en uit moesten we het goedmaken. Zoals zo vaak in die jaren vertrokken we richting return zonder écht geloof in een goed resultaat. En dat bleek helaas terecht: ook daar verloren we met 1-0.

En nu, afgelopen maandag, kwam Fenerbahçe dus opnieuw uit de koker. Meteen stond social media vol met berichten: dit zou de zwaarst mogelijke loting zijn (al mogen Nice en Salzburg ook niet onderschat worden). Sommigen vonden zelfs dat we ons al konden voorbereiden op de Europa League. Zeker omdat we zogenaamd twee “uitwedstrijden” zouden spelen. Beetje voorbarig allemaal.

Natuurlijk is het geen makkelijke loting. Dat klopt. Maar we spelen wél voor een plek in de Champions League. Dan moet je dit soort wedstrijden tegen dit soort tegenstanders gewoon kunnen winnen. Daarbij wordt de eerste wedstrijd — onze thuiswedstrijd — cruciaal.

En ja, dit wordt een THUISwedstrijd. Er zullen ongetwijfeld Fenerbahçe-fans buiten het uitvak zitten (hoeveel hangt af van Feyenoorders die hun kaarten verkopen aan de tegenstander — niet doen dus!). Maar wij moeten zorgen voor een kolkende Kuip. Zodat we met een goed resultaat naar Istanbul kunnen, met minder druk op die return.

Want dat het daar kan spoken is een feit. Maar als je als uitploeg je eigen spel kunt spelen, valt daar ook veel te winnen. En kun je die heksenketel snel weer doven.

We staan er nu veel en veel beter voor dan in 2016. Laten we dus uitgaan van onze eigen kracht en vol voor kwalificatie gaan. Dit zijn mooie tijden — echte hoogtijdagen — en dat moeten we blijven beseffen. Het zijn tijden waarin Fenerbahçe méér baalt van ons als tegenstander dan andersom.

Wij zijn Feyenoord. Laat Fenerbahçe maar komen.

Roeland

Roeland

Feyenoord: uit en thuis. Van Kiev tot Milaan. Geniet van de Kuip en de unieke en authentieke Feyenoord beleving. No pyro, No party. De eerste en laatste openbaar verkozen voorzitter van stichting Het Legioen.  Meester in het omzeilen van uitsupportersverboden, met name in Rome 😉. Clubbelang boven eigen belang.