Column • Op ons wedstrijdshirt hoort het rood-wit logo te prijken
“Je bent een ouwe lul.”
“Jongelui vinden dit echt prachtig.”
“Commercieel is het een succes.”
”Je moet met je tijd meegaan.”
“Wind je niet op over onbelangrijke dingen.”
“Het is gewoon stom bijgeloof dat ze zo niet kunnen winnen.”
Zomaar een greep uit de reacties die ik steevast kreeg wanneer ik klaagde over het logo op het shirt van Feyenoord. Of beter gezegd: de afwijkende kleuren die dat logo had. Roze, geel, lichtblauw, zelfs wit. Iedere keer dacht ik hetzelfde: waarom lopen onze spelers in een shirt met een logo dat niet het onze is? Ik vind dat we altijd met ons eigen rood-witte logo op de borst moeten spelen. Mijn vrees dat we in een shirt met zo’n verminkt logo niet zouden kunnen winnen, bleek gelukkig ongegrond. Anders waren we allang gedegradeerd. Het onnodige puntenverlies tegen AZ van zondag lag ook niet aan het kleurloze witte logo, maar uitsluitend aan die domme actie van Slory.
Mijn kritiek op het roze, gele, blauwe of witte logo werd vaak weggehoond. Ik werd zelfs om mijn oren geslagen met verhalen over het iconische logo van mijn favoriete popgroep The Rolling Stones: een rode uitgestoken tong met een paar dikke rode lippen. Dat wordt ook op vele creatieve manieren aangepast voor merchandise. Zo zijn er uitvoeringen in andere kleuren, met de nationale vlag van het land waarin ze optreden, met stekeltjes, in abstracte vormen of als stripfiguur.
Wat mij betreft mag dat uit commerciële overwegingen ook best met het Feyenoord-logo gebeuren. Wanneer de marketingafdeling dat wil, mogen ze het logo in alle kleuren van de regenboog zetten op trainingspakken, T-shirts, broekjes, petjes, sjaals, sokken, mokken, babyrompertjes, bidons en allerhande andere fanartikelen. Als ze daar gelukkig van worden en het ook nog goed verkoopt, ben ik de beroerdste niet. Maar zodra het fluitsignaal klinkt en onze spelers het veld opstappen, wil ik maar één ding zien: ons eigen, echte rood-witte logo!
Lange tijd dacht ik dat ik daarin alleen stond. Maar dat het wel degelijk onder meer supporters leeft, werd me vorige week duidelijk. Voorafgaand aan de wedstrijd Feyenoord – Heerenveen werd over de volle breedte van de gele zijde een spandoek uitgerold met daarop in grote letters, helder als glas: “Het mooiste logo is rood-wit.” Toen wist ik: ik bén niet gek. Ik bén niet alleen. Ik ben geen ouwe lul die is blijven hangen in het verleden. Dat logo is niet zomaar een kleurtje of een merkje. Het zit dieper. Het is een kernonderdeel van onze identiteit. Natuurlijk is het logo in de loop der jaren verschillende keren gemoderniseerd. In 2024 onderging het nog een grondige opfrisbeurt. Maar altijd had het een donkere rand met daarin de naam van de club en binnenin een rood linker deel en wit rechter deel met daarop een grote F.
Ik weet het, er zijn grotere problemen in de wereld. Maar een club als Feyenoord bestaat bij de gratie van zijn geschiedenis, zijn rituelen, zijn symbolen. Dat logo is er één van. En de hoeders daarvan moet men niet weglachen met “die mensen zwemmen in nostalgie.” We moeten daar trots op zijn. Dus ja, noem het gerust ouderwets of sentimenteel. Maar besef: ik sta niet alleen. Met de supporters die dat spandoek ontrolden zal ik het blijven zeggen: het mooiste logo is toch echt rood-wit. En dat hoort altijd op ons wedstrijdshirt te prijken!