Column • ‘Waar zitten we nou in vredesnaam naar te kijken?!’

Steeds vaker hoorde ik het Nico zeggen als wij elkaar in de rust van een wedstrijd troffen in de Stadionzaal onder de Olympiatribune waarvan de treurige inrichting naadloos aansloot bij het spel van Feyenoord: 'Waar zitten we nou in vredesnaam naar te kijken?!' Onze ontmoetingen werkten helend, want De Kuip is een heilzame plek voor lotgenoten.

Nico wordt in 1959 geboren in Rotterdam, als eerste zoon van een vader uit Charlois en een moeder uit Middelland die op de hoek van de Schietbaanlaan en de Van der Poelstraat een winkel voor zuivel en kruidenierswaren bestieren. 
Nico en zijn jongere broer Leo komen van kinds af in De Kuip. Vanaf 2010 zie ik Nico, grijze krullen, ondeugende grijns en een rood-wit hart, elk seizoen verder vervreemden van de club. 'Ik kan op mijn vrije zondag beter naar ODIO gaan. Daar kan ik op het fietsie naartoe, ze hebben er echt bier en het voetbal is er vast nog beter ook’, zegt hij met Rotterdamse humor. 

In 2014 houdt Nico het voor gezien. Feyenoord raakt een seizoenkaarthouder kwijt en RKVV ODIO Ossendrecht ziet met de komst van Nico en Leo de kantine-inkomsten stijgen.

Bijna tien jaar verder zie ik in de rust van Feyenoord-Lazio in De Vereeniging enkel lachende gezichten. 'Wat spelen ze goed, hè?', klinkt het om mij heen. Wat had ik nu graag tegen Nico gezegd: 'Waar zitten we nou in vredesnaam naar te kijken?!' Naar pressie en positiespel, naar snelle combinaties en zuivere passes, naar driehoekjes, diepgang en doelpunten. Naar Italianen die net zolang worden opgejaagd tot zij de bal wanhopig in de voeten schuiven van een Feyenoorder. Naar een Feyenoord dat Lazio van de Maastribune naar de Olympiatribune en van de Willem van Hanegemtribune naar de Gerard Meijertribune tikt.

Een paar weken later verschijnt Feyenoord in Rome aan de aftrap met een elftal dat bij elkaar opgeteld nog geen dertig wedstrijden in de Champions League speelde. De basiself van Lazio is goed voor meer dan honderd wedstrijden in dit kampioenenbal. We kijken naar het Champions League debuut van Antoni Milambo, 18 jaar nog maar. In de uitwedstrijden tegen Atlético Madrid en Lazio is Feyenoord deze geslepen tegenstanders bij vlagen de baas en verliest het nipt. In De Kuip wint Feyenoord overtuigend van Celtic en Lazio. We zien een Feyenoord waar zich in hoog tempo een sportieve en financiële transformatie voltrekt. 

Intussen vecht het Ossendrechtse RKVV ODIO tegen degradatie. In gedachten hoor ik Nico daar in de rust zeggen: ‘Waar zitten we nou in vredesnaam naar te kijken?!’ Op zijn telefoon heeft hij dan allang gezien hoeveel het bij Feyenoord staat, want Nico mist niks. Nico is blij dat het beter gaat met Feyenoord. Nico is blij dat het beter gaat met Nico. Nadat een paar jaar geleden bij hem een tumor werd ontdekt, onderging hij een zware operatie en is zijn blaas verwijderd. 
‘Kom je nog wel eens bij ODIO?, app ik hem na de wedstrijd in Rome. 
‘Jazeker’, antwoordt Nico. Om er met Rotterdamse humor aan toe te voegen: ‘Maar mijn stoma heeft de beleving wel veranderd. Geen honderd liter bier meer. Dan klapt mijn zakkie.’

Frans