Feyenoord en Stadion Feijenoord houden elkaar in de houdgreep

Volgend jaar zomer verloopt de huurovereenkomst tussen Feyenoord en Stadion Feijenoord. Tot een verlenging is het tot dusver niet gekomen. Beide partijen kijken naar elkaar en vinden dat de ander water bij de wijn moet doen. En ondertussen pruttelt een verlenging op een laag pitje.   

Feyenoord en Stadion Feijenoord, het zijn aparte bedrijven. Ze kunnen niet zonder elkaar, maar de verantwoordelijken duiken het liefst weg als ze elkaar in de gang tegen het lijf dreigen te lopen. Voetbalclub en voetbalstadion, de verhoudingen zijn wel eens beter geweest. Dat heeft alles te maken met de huidige staat van de Kuip, financiële belangen en wie pakt waar zijn verantwoordelijkheid. Hoe heeft het chagrijn zo ver kunnen komen?

Verpauperde Kuip

Het meest terugkerende discussiepunt is de verwaarloosde toestand waarin de Kuip verkeert. De stadiondirectie heeft jarenlang alleen het broodnodige onderhoud gedaan dat vanuit veiligheidsoogpunt noodzakelijk was. Aan comfort en faciliteiten is weinig tot geen aandacht besteed. Dat laatste zorgt er nu voor dat Feyenoord rondloopt als een humeurige hoofdhuurder.

De club heeft te maken met supporters die klagen over overstromende toiletten, een haperende horeca en lekkende dakgoten. Bovendien roepen businessclub-leden dat zij hun relaties niet met goed fatsoen kunnen ontvangen. Feyenoord vindt dan ook dat het de beschikking heeft over een gedateerd stadion. Eentje dat niet bij deze tijd past. De club is van mening dat het stadion eerst op korte termijn moet investeren in faciliteiten, alvorens er sprake kan zijn van een nieuwe huurovereenkomst.

Het stadion heeft echter geen piek in kas. Als Feyenoord wat wil, zal het financieel moeten bijspringen. Dit kan direct maar bijvoorbeeld ook via een verhoogde huursom. Het stadion is sowieso niet zo gelukkig met de huuropbrengst. Ingewijden melden dat vijf concerten van Marco Borsato meer opleveren dan zeventien eredivisiewedstrijden. Bovendien is het stadion van mening dat de hoofdhuurder ook een verplichting heeft. Vergelijk het met een huurhuis waarbij de bewoner graag een nieuwe keuken wil. Dan vindt er ook overleg plaats en is de verhuurder niet verplicht direct naar de Keukenkampioen te rijden. Feyenoord is echter terughoudend om geld te stoppen in iets dat niet in eigendom is. Zeker niet wanneer er discussie is over de huurprijs en de club het financieel ook niet breed heeft. De huur blijven betalen en zelf de problemen oplossen, het valt niet lekker op de burelen.

Feyenoord City

Dat er geen geld is voor het opkalefateren van De Kuip, heeft alles te maken met Feyenoord City. Het stadion ging All-In om de bouw van een nieuw stadion te realiseren. Het investeerde naar schatting 25 miljoen euro in het project, met de verwachting dat de deuren van De Kuip spoedig zouden worden gesloten. De uitspraak van de Raad van State (het project zou niet haalbaar zijn en daarmee werd het bestemmingsplan vernietigd) heeft ervoor gezorgd dat het stadion nu met de financiële gevolgen zit.

Het zit de stadiondirectie niet lekker dat het grotendeels alleen met de gevolgen zit. Nadat destijds de eerste vijf miljoen was geleend, wilde Feyenoord niet meer meedoen met het vervolg van de riskante lening. Volgens het stadion liep de club weg toen het spannend werd en verbrak het daarmee hun commitment in een cruciale projectfase. Het getuigde toen niet van partnerschap en nu – met de verstrekkende gevolgen – al helemaal niet.

Goldman Sachs

Want Goldman Sachs trekt inmiddels aan de touwtjes. De Amerikaanse zakenbank verstrekte 17.5 miljoen euro om het nieuwe stadion te realiseren. Nu dit niet doorgaat willen ze in New York hun geld terug. De schuldenlast hangt als een molensteen om de nek van De Kuip. Volgens het stadion heeft Feyenoord hierin een kwalijke rol gespeeld. Het had zich nooit uit het project mogen terugtrekken.

De club had het project simpelweg moeten pauzeren, is de gedachtegang. Dan zou de aflossingsclausule van Goldman Sachs niet in werking zijn getreden. De defintieve bewoording van Feyenoord heeft het stadion nu opgezadeld met een sterk oplopende rente. Met een lege kas kan hier maar moeizaam aan worden voldaan, laat staan dat er fors kan worden afgelost. Voorlopig kent het stadion voldoende liquide middelen om te overleven. Saillant detail is dat deze hoofdzakelijk via de huursom van Feyenoord binnenkomen. Zonder de inkomsten van de hoofdhuurder is het stadion praktisch failliet. Met deze inkomsten zal het voorlopig sappelen blijven. Voor Feyenoord geen goed scenario's. Met ruim dertigduizend seizoenkaarthouders kan het geen kant op. Bovendien heeft de club een belang van 33% in de Kromme Zandweg B.V., dat 54% van de stadionaandelen bezit. Bij een faillissement kunnen deze bij het oud papier. Het is dan ook niet de verwachting dat Feyenoord daarop speculeert, tenzij de club een rijtje investeerders heeft opgelijnd dat het stadion voor een appel en een ei wil inlijven.

Hoe verder?

Algemeen directeur Dennis te Kloese en de startend stadiondirecteur Lilian de Leeuw zitten opgescheept met deze worstelende houdgreep van belangen, teleurstellingen en verwijten. Groot voordeel is dat zij beiden recentelijk of zelfs nog moeten starten. Zij zijn daarmee niet vergroeid met de keuzes uit het verleden. Te Kloese heeft al aangegeven dat Feyenoord de komende tien tot vijftien jaar in De Kuip zal spelen. De vraag zal zijn, onder welke voorwaarden en wie zet de eerste stap? Mogelijk wordt eerst nog gewacht op een externe investeerder of wordt de gemeente Rotterdam maximaal onder druk gezet bij te springen.

Feyenoord en De Kuip. De Kuip en Feyenoord. Ze zijn tot elkaar veroordeeld. Het mogen dan aparte bedrijven zijn, het volk ziet ze als één. Hoe lang de houdgreep ook duurt, de Houdini-act zal verschijnen.