Hartman: "Ik twijfelde: ga ik het wel halen?"

Het NRC interviewde Feyenoord-linksback Quilindschy Hartman over onder meer het geloof, maar ook over zijn samenwerking met een mental coach, toen hij het even wat lastiger had in de jeugdopleiding van Feyenoord. 

Vanaf zijn zeventiende werkte Hartman samen met mental coach Daan Ruiter, die gesprekken met hem voerde als hij even niet lekker in zijn vel zat. “Het was onzeker of ik een contract zou krijgen bij Feyenoord en ik zat destijds ook niet lekker in mijn vel. Via mijn zaakwaarnemer ben ik bij hem terechtgekomen. Ik vond het fijn dat ik alles kon vertellen aan iemand die erbuiten stond. Soms hangt er een beetje een taboe omheen, alsof je zwak bent. Je maakt zoveel mee als jonge speler, dan is het heel goed om erover te praten.” 

De vraag of hij wel profvoetballer zou gaan worden, hield hem het meest bezig. “Ik twijfelde: ga ik het wel halen? En wat als het niet lukt? Ik wilde niets anders. Daar had ik heel veel moeite mee. Ik legde mezelf veel druk op, dat ik prof móést worden. Daan en ik proberen de zaken in perspectief te zetten. Hoe groot is het probleem nou echt? Wat kan je eraan doen? In het slechtste geval zou ik geen profvoetballer worden, dat hoefde niet erg te zijn. Dat moest ik doorkrijgen. Zo kreeg ik wat meer rust, waarna ik beter ging spelen en mijn eerste contract kon tekenen.”

In een interview benoemde de linkervleugelverdediger van Feyenoord al eens dat hij zich zo veel mogelijk wilde bezighouden met positiviteit. De tattoos van het hartje naast zijn oor, waar het woord ‘peace’ onder staat, onderschrijven dat. In het begin volgde hij het nieuws over de oorlog in Oekraïne, maar dat hield hij niet vol. „Ik kan er echt verdrietig van worden. Ik probeer het te begrijpen, maar dat lukt me niet.” 

Waar hij ook positiviteit uithaalt, is het geloof. Dat terwijl zijn ouders niet gelovig zijn. Op zijn basisschool in Zwijndrecht, die een christelijke grondslag heeft, kwam hij ermee in aanraking. „Ik heb het zelf een beetje ontdekt”, aldus Hartman, die bevriend raakte met een christelijke tweeling, bij wie hij vaak in de middag ging eten. „Hun moeder vertelde ons altijd bijbelverhalen, ik ging soms met ze naar de kerk en ik verdiepte me erin. Ik was nog een kind natuurlijk, maar ik vond de verhalen interessant en leuk. Later merkte ik dat als ik er echt doorheen zat en ik dat gevoel opzocht, ik me dan beter voelde. Zo is het steeds sterker geworden. Het helpt dat andere jongens bij Feyenoord er ook mee bezig zijn.” 

De andere spelers die bij de club bezig zijn met geloof, zijn onder andere Quinten Timber, Santiago Gimenez, Lutsharel Geertruida en Gjivai Zechiël. “Voor elke wedstrijd vertelt iemand iets wat die fijn vindt. Je hoeft niet per se te praten, je kan er ook gewoon bij zijn. Meestal is het Quinten of ik die iets zegt, over die dag, de wedstrijd, over de oorlog of iets wat je voelt op dat moment. We zitten dan even apart in een kring, voordat we het veld opgaan. Dan bidden we.”

Hartman vertelt waarvoor er gebeden wordt in het groepje. “Het geeft kracht, maar vaak bidden we ook dat alle mensen in het stadion veilig naar huis mogen gaan. Dat iedereen die daar is een fijne tijd mag hebben. Dat we gezond blijven, fit blijven, ook dat de tegenstander fit blijft. Dat we een mooie wedstrijd mogen hebben.”