Ingezonden: "We moeten het eens over de aandeelhouders hebben. Want ik ben er zo één."

Nou, vooruit maar met de geit; ik ben er dus zo één. Zo’n aandeelhouder van onze machtige Kuip, die volgens de directie van Feyenoord de toekomst van de club in de weg staat. Ja, ik zei het. Maar ben ik het ermee eens? Net zoals elke andere ‘kleine aandeelhouder’: Soms wel, soms niet. Graag neem ik u mee in mijn gedachten.

Als eerste wil ik graag het verhaal uit de wereld helpen dat aandeelhouders geen supporters zijn. Als kleine jongen werd ik door mijn vader meegenomen (geen zorgen, ik raapte geen flesjes onder Vak X) en werd ik, net zoals elke andere supporter, verliefd op onze mooie club. Lang bleef ik met mijn ouwe baas naar Feyenoord gaan, tot de gezondheid het niet meer toeliet. Toen het einde naderde had hij nog maar één wens waarover hij eigenlijk steevast altijd sprak: dat ik met de volgende generatie voor altijd naar Feyenoord kon blijven gaan, zoals hij dat zo graag zelf deed. Mijn vader voegde daad bij woord: vlak voor hij ging presenteerde hij mij een tweetal ‘kaarten voor altijd’. Hij had ze gekocht van letterlijk al zijn laatste geld: twee aandelen in zijn geliefde stadion, voor onze geliefde club. Letterlijk: Feyenoord Forever. Toen ik voor het eerst een uitnodiging ontving voor de aandeelhoudersvergadering kwam ik erachter dat mijn verhaal niet uniek is. Toegegeven: er zijn ook bedrijven die goedkoop zakenrelaties meenemen op de aandeelhouderskaarten, maar het leeuwendeel van de aandeelhouders die ik door de jaren heb leren kennen, zijn boven alles gepassioneerd Feyenoord-supporter. 

Hoe anders is het beeld op social media of in een reactiesysteem. Daar is mijn vader een paria. Een huichelaar die alleen maar aan zichzelf denkt en zijn zitplaatsrecht belangrijker vindt dan de toekomst van de club. Dat is zo’n beetje de strekking. En het is in elk geval zeker de strekking van ‘mijn’ club, Feyenoord. Bij de aandeelhoudersvergadering loopt er altijd één bij die steevast zegt: “Als je een hekel aan Feyenoord wil krijgen, moet je naar dit soort vergaderingen komen.” Eerst moest ik daarom lachen, maar inmiddels begrijp ik wel wat hij bedoelt. 

Over de jaren heb ik van alles meegemaakt. Een stomdronken Cees de Bruin met wijnglas in de hand die de aandeelhouders de les ging lezen en een aandeelhouder de maat nam door hem denigrerend 'de acadeem' te noemen. Jan van Merwijk die tot vier keer toe met droge ogen beweerde dat het nieuwe stadionplan dat hij nú weer ging presenteren deze keer écht de enige, beste, juiste en/of meest duurzame optie was. Of die ene keer dat Jan van Merwijk werd betrapt op een leugen toen hij vertelde dat 'uit onderzoek bleek dat een overgrote meerderheid van de supporters een nieuw stadion wil', maar desgevraagd niet kon vertellen wanneer of door wie dit onderzoek dan gedaan zou zijn. Het is regelmatig echt lachen geblazen, begrijp me niet verkeerd, maar het bestuurlijke niveau is ronduit diep en diep triest. De gemiddelde carnavalsvereniging kent een beter bestuur. Het meest schokkende was — en is — nog wel de hautaine houding richting de aandeelhouders. Zo werd de nieuwe stadiondirecteur Lilian de Leeuw aangenomen zonder zichzelf te presenteren, evenals de andere kandidaat Roel Vollebregt. Hoe kunnen aandeelhouders dan een bestuurder kiezen, zegt u? Voor de aandeelhoudersvergadering van Stadion Feijenoord wordt steevast vooraf door de grootaandeelhouder besloten wat er gaat gebeuren. Die hadden wél een aparte presentatie gekregen en waren blijkbaar dermate gecharmeerd van De Leeuw dat de benoeming letterlijk een formaliteit was. De gehele zaal tegen, maar één iemand voor? Aangenomen! Dat is de machtsverhouding bij de stadionvergadering.

Kleine aandeelhouders hebben niets te vertellen. Het standpunt van de club dat ‘kleine aandeelhouders’ de club tegenhouden is dan ook een totale leugen. De president-commissaris van het stadion, Pieter van Oord, liet bij de voorgaande vergadering aan de aandeelhouders in 2024 nog weten dat er geen enkele zorg nodig was: “U kunt gerust rustig gaan slapen,” zo sloot hij de vergadering af op vele vragen over geruchten van de penibele financiële situatie waarin het stadion zou verkeren. Nog geen vijf maanden later bleek het stadion economisch en moreel failliet: een geluidsdeal in ruil voor een miljoenenbedrag is nodig om het stadion uit de afgrond te trekken. We konden weer met een gerust hart gaan slapen, want “het stadion is door deze deal schuldenvrij.” Nu, zes maanden later, is de situatie opnieuw weer heel anders en is de enige optie om De Kuip te redden dat de aandeelhouders hun aandelen afstaan aan de bestuurders die er al bijna twintig jaar een enorme puinzooi van maken. Die ons stadion keer op keer op keer onderdompelen in enorme schulden en niet één keer op fatsoenlijk bestuur zijn betrapt. Het is een onbegrijpelijk standpunt, een gotspe.

Pim Blokland sprak ooit de legendarische woorden: “We moeten de spiegels inklappen en alleen vooruit kijken.” Maar toch is het onverstandig om niet van het verleden te leren. Ik ga niet zeggen dat aandeelhouders voor altijd hun stoel moeten behouden. Sterker nog: ik kan u vertellen dat bij de meest recente aandeelhoudersbijeenkomst het standpunt van de aandeelhouders overduidelijk was: we willen zéker wel afstand doen van de stoel, maar wél als er een goed en gedegen plan ligt voor wat men met ons stadion gaat doen.

Zelf voeg ik daar graag aan toe dat ik naast een goed plan ook een goed bestuur wil zien. Geen hautaine houding, maar gewoon met respect voor de club en haar supporters. Want één ding kan ik u wel vertellen: er is geen geldbedrag dat Feyenoord kan bieden om mij de droom van mijn vader af te nemen. Dat zullen ze met fatsoen en overtuiging moeten doen, en deze beide kwaliteit heb ik bij de aandeelhoudersvergadering nog nooit gezien bij de bestuurders die ik de afgelopen jaren heb zien komen en gaan.

Ik wens u allen een feyne dag!

Naam bij de redactie bekend