Jordy Wehrmann blikt terug: "Eén van de mooiste momenten uit mijn carrière"

Jordy Wehrmann kreeg jarenlang het stempel van toptalent bij Feyenoord, maar heeft zijn potentie nooit echt waar kunnen maken. Via FC Dordrecht, ADO Den Haag, FC Luzern en het Kroatische NK Vukovar is de 25-jarige middenvelder inmiddels neergestreken in het land van zijn voorouders: Indonesië. Voetbal International sprak de voormalig Feyenoorder.

In de jeugdopleiding van Feyenoord droeg Wehrmann vaak de aanvoerdersband, in elftallen waarin ook spelers als Lutsharel Geertruida, Tyrell Malacia en Orkun Kökçü speelden. "Er was ook vaak interesse van andere clubs voor mij, zo wilden PSV en Arsenal me graag hebben. Zelf was ik daar helemaal niet mee bezig. Vanaf de velden op Varkenoord zag ik De Kuip altijd liggen en ik dacht alleen maar: het zou geweldig zijn als ik daar ooit kan voetballen."

Knikkende knieën
Op zijn zestiende kwam hij voor het eerst de kleedkamer van de hoofdmacht binnen. Onder trainer Giovanni van Bronckhorst mocht de controlerende middenvelder voor het eerst aansluiten bij de training van het eerste. "Ik kan me dat nog als de dag van gisteren herinneren. Met knikkende knietjes stapte ik de kleedkamer binnen, zag ik daar Dirk Kuyt en Eljero Elia zitten. Dat waren wel grote meneren in die tijd. In de jaren die volgden, raakte ik toch wel het meest onder de indruk van Robin van Persie." Op de trainingen stond Wehrmann dan ook geregeld tegenover hem, als de basisploeg elf-tegen-elf speelde tegen de wissels. "Ik stond dan regelmatig bij de wissels op de 6-positie en moest continu de ruimte tussen Van Persie en Berghuis in verdedigen. Ik kreeg constant dubbele één-tweetjes om mijn oren en dacht alleen maar: Jezus, dit is niet leuk. Hoor ik hier wel thuis? Achteraf kan ik er alleen maar van genieten dat ik als ultieme liefhebber het veld heb mogen delen met zulke kwaliteitsspelers. Ik krijg letterlijk kippenvel nu ik het erover heb."

Toen Arne Slot aantrad, kwam er voor Wehrmann een einde aan zijn Feyenoord-avontuur. "Ik had de mogelijkheid om te blijven en heb aan het begin van dat seizoen veel gesproken met de nieuwe trainer. Hij vertelde heel eerlijk dat ik op dat moment geen basisspeler bij hem zou zijn en dat ik de dertiende of veertiende man zou worden. Nu knaagt het nog weleens aan me: wat als ik bij Arne Slot was gebleven? Alle spelers hebben zich fantastisch onder hem ontwikkeld. Daar had ik wel onderdeel van willen zijn, maar het heeft weinig zin om daar te lang over na te denken."

FC Luzern
Toch keerde hij tegen al zijn verwachtingen in vrij snel terug in De Kuip, toen hij met FC Luzern in de Conference League aantrad tegen de Rotterdammers. "Ik was niet helemaal fit, maar wilde per se deze wedstrijd spelen. Al had ik er kruipend vanaf gemoeten. Uiteindelijk ging het bord omhoog en werd ik gewisseld. Iedereen in De Kuip stond op en begon te klappen en me toe te zingen. Ik ben niet heel emotioneel aangelegd, maar toen ben ik met tranen in mijn ogen naar de zijlijn gelopen. Tot op de dag van vandaag blijft dat één van de mooiste momenten in mijn carrière.’

Indonesisch avontuur
Zijn loopbaan kreeg vervolgens een andere wending, waardoor hij nu bij het Indonesische Madura United speelt. "Ik kwam er hier in Indonesië al snel achter hoe erg de mensen voetballers en filmsterren adoreren. Op één van mijn eerste dagen kwamen er direct twee vaders naar me toe. Ze wilden me allebei aan hun dochter koppelen, zodat ik met ze zou gaan trouwen. “Ik heb een hele mooie dochter, kijk ze zit daar verderop”, zei zo'n vader. “Ze is echt een prachtige dame voor jou, jullie zullen trouwen en gaan een mooie toekomst tegemoet”. In het begin dacht ik dat hij met me liep te dollen, maar hij bleek bloedserieus te zijn. Ik heb toch maar vriendelijk bedankt."

Wehrmann woont inmiddels in Surabaya, de tweede stad van het land met bijna vier miljoen inwoners. "Het is hier waanzinnig levendig. De motors komen van overal en nergens. Ik kijk er inmiddels niet meer van op als er acht man op een brommer zitten of mensen zich laten vervoeren op de container van een rijdende vrachtwagen", vertelt hij. "Ik denk dat hier in Azië nog een mooie toekomst voor me ligt. Ik hoop uit te groeien tot een gewaardeerde speler op dit continent en binnenkort ook Indonesisch international te worden. Wie weet maak ik ooit nog wel een mooie transfer naar een land als Japan. Weet je? Toen ik als zestienjarige mijn carrière uitstippelde, stonden landen als Indonesië, Mongolië en Taiwan niet per se op mijn lijstje. Ik weet nu wel één ding zeker: sinds deze overstap voel ik me dolgelukkig."