Anel Ahmedhodzic openhartig: “Mijn vader heeft me laten vallen maar Feyenoord heeft me opgevangen”

Hij speelt alsof hij al jaren in De Kuip staat. Sterk in de duels, rustig aan de bal en geliefd bij de supporters. Maar achter het zelfverzekerde gezicht van Anel Ahmedhodzic schuilt een pijnlijk verhaal. De verdediger van Feyenoord vertelt openhartig over het familiedrama dat zijn leven heeft getekend, en hoe hij in Rotterdam eindelijk rust en vertrouwen heeft gevonden.

“Ik hoef niets te verbergen”
Als het gesprek gaat over zijn toekomst bij de nationale ploeg van Bosnië en Herzegovina valt het even stil. De lange verdediger kijkt op, haalt diep adem en zegt dan met vaste stem: “Ik hoef niets te verbergen. Ik wil eerlijk zijn.” Hij wil één keer duidelijk maken hoe het echt zit, want volgens hem is er de afgelopen maanden te veel onzin geschreven over een mogelijke terugkeer bij de nationale ploeg. “Dat is onzin,” zegt hij beslist. “Er is veel gezegd, maar de waarheid is dat ik niet meer speel voor Bosnië vanwege hoe er met mij en mijn familie is omgegaan. Wat er is gebeurd gaat veel dieper dan voetbal. Ik wil mijn verhaal vertellen, niet om medelijden te krijgen, maar omdat mensen mogen weten waarom ik de keuzes heb gemaakt die ik heb gemaakt.”

Van het Zlatan Court naar De Kuip
Ahmedhodzic werd geboren in Malmö, in een wijk waar veel gezinnen uit de Balkan hun toevlucht hadden gezocht. Op straat leerde hij voetballen met leeftijdsgenoten die allemaal hetzelfde droomden: worden zoals Zlatan Ibrahimovic. “Iedereen wilde daar Zlatan zijn. Hij was ons voorbeeld,” lacht hij. “Op het Zlatan Court werd ik gevormd. Daar leerde ik wat het betekent om te vechten, om nooit op te geven. We hadden niet veel, maar voetbal was alles.” Via Malmö FF groeide hij uit tot een talentvolle verdediger, waarna zijn loopbaan hem via Engeland en Sheffield United naar Feyenoord bracht.

Sinds zijn komst naar Rotterdam is hij uitgegroeid tot een vaste waarde in de defensie van Robin van Persie. “Feyenoord voelt als een familie. Dat is precies wat ik nodig had,” zegt hij. “Vanaf het eerste moment voelde ik dat dit een club is met hart. Hier draait alles om professionaliteit, respect en samen beter worden. Dat heb ik niet overal meegemaakt. In Rotterdam merk je wat het betekent om voor een club te spelen waar de mensen echt om je geven.”

Oneerlijke keuzes bij Bosnië
Zijn tijd bij het nationale elftal van Bosnië en Herzegovina heeft twee kanten. Aan de ene kant was er trots: het dragen van het shirt van zijn ouders’ land, het horen van het volkslied en het gevoel van verbondenheid met zijn familie. Maar aan de andere kant waren er frustraties over hoe de bond functioneerde. “Er werden spelers geselecteerd op basis van politieke keuzes, niet op prestaties. Dat breekt je motivatie af,” legt hij uit. “Soms zag ik spelers die niet in vorm waren, maar die tóch speelden omdat ze de juiste mensen kenden. Dat hoort niet bij topsport.”

De situatie werd nog erger toen hij te maken kreeg met medische fouten. “Ik had een hamstringblessure en er werd gezegd dat een echo genoeg was. Ik voelde dat het niet goed zat, ik ken mijn lichaam. Uiteindelijk bleek dat ik weken uitgeschakeld had kunnen raken als ik had gespeeld. Dat risico wilde ik niet nemen. Toen ik me terugtrok om te herstellen, werd dat tegen me gebruikt. Men zei dat ik geen zin had om voor mijn land te spelen. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik niet meer wilde meedoen aan dat circus.”

“Mijn vader heeft zijn eigen zoon niet beschermd”
Wat daarna volgde was persoonlijk nog veel zwaarder. Niet alleen werd Ahmedhodzic in de media aangevallen, ook in zijn eigen familie barstte de bom. “Mijn vader schreef op Facebook dat ik geen zoon meer van hem was. Hij beweerde dat mijn vrouw zich bezighield met zwarte magie. Onvoorstelbaar. In plaats van me te beschermen keerde hij zich tegen mij,” vertelt Anel zichtbaar geraakt. “Ik was met stomheid geslagen. Mijn vader heeft zijn eigen zoon niet beschermd. Dat zal ik nooit begrijpen.”

Hij legt uit dat hij zijn hele leven hard heeft gewerkt om zijn familie trots te maken. “Hij was vroeger altijd mijn grootste supporter. Hij stond langs de lijn, schreeuwde, duwde me om beter te worden. En dat was goed, want daardoor ben ik sterk geworden. Maar wat er nu is gebeurd… dat raakt me diep. Als vader zou ik zoiets nooit doen bij mijn twee jongens. Zij zijn mijn alles. Ik zal ze leren wat het betekent om loyaal te zijn, om respect te tonen, om altijd achter elkaar te blijven staan.”

Rust en respect in Rotterdam
In Rotterdam heeft Ahmedhodzic eindelijk de stabiliteit gevonden die hij jarenlang miste. “Hier is alles professioneel, eerlijk en menselijk. Mijn vrouw en kinderen voelen zich hier goed, en dat is voor mij het belangrijkste. Feyenoord is een happy place voor ons,” zegt hij met een glimlach. “We staan bovenaan, maar ik weet: het seizoen is lang. Er is nog niets gewonnen. Toch voel ik dat er iets bijzonders groeit binnen deze ploeg. We hebben kwaliteit, maar ook karakter. Dat maakt dit team sterk.”

Hij ziet zijn twee jonge zoontjes als zijn grootste motivatie. “Zij geven me kracht om door te gaan. Ik overleef overal, als zij maar bij me zijn. Wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor ze zijn. Alles wat ik heb meegemaakt heeft me gevormd, maar het heeft me niet gebroken. Integendeel: het heeft me hongeriger gemaakt om te slagen.”

“Feyenoord heeft me opgevangen”
Ahmedhodzic kijkt vooruit en wil niet langer terugdenken aan de negativiteit uit het verleden. “Ik heb moeilijke dingen meegemaakt, maar dat maakt me sterker. Feyenoord heeft me opgevangen en ik voel me hier gewaardeerd. Deze club heeft iets wat ik elders miste: hart. De supporters voelen dat. Hier vecht iedereen voor elkaar, en dat past bij mij. Ik vecht voor deze club, voor mijn team en voor mijn gezin. Dat is alles wat ik nodig heb.”