COLUMN • Al plukt Bijlow de ballen uit het heelal, bij Van Gaal speelt hij toch niet

Die avond in november 1985 zit ik op de tweede ring van De Kuip, dan nog zonder overkapping. Het regent. Naast mij zit een jochie van een jaar of tien weggedoken in de oksel van zijn vaders regenjas. 'Pap, wanneer gaan we?', vraagt hij. Hij gaapt. Er zijn nog twintig minuten te spelen. 'Nog wel even', zegt de man met een arm om de jongen heen. Nederland leidt met 2-0. Het WK in Mexico lonkt. Even later scoort België: 2-1. Dat blijft het. Oranje loopt op doelsaldo kwalificatie voor het WK in Mexico mis. Teleurgesteld verlaat ik het stadion en steek, slalommend tussen de plassen en de mensen, het voorplein over naar het treinstation.

Een jaar later zit ik in het Olympisch Stadion voor de EK-kwalificatiewedstrijd Nederland-Polen. Ook nu regent het. Ik herinner me de teleurstelling bij de einduitslag: 0-0.

Acht jaar eerder, in de zomer van 1978, bekijk ik met mijn ouders en mijn zus de WK-finale Nederland-Argentinië in een café op Mallorca. De teleurstelling na het verlies tegen de spijkerharde Argentijnen is groter dan in 1974 toen Nederland de finale verloor van Duitsland. Als in Buenos Aires het laatste fluitsignaal klinkt, staat mijn vader op om onze consumpties af te rekenen. Zwijgend lopen we naar ons appartement.

Er is dus echt wel iets geweest tussen Oranje en mij. Waar is het misgegaan? Als ik de film terugdraai en op zoek ga naar het fragment waar het misging, kom ik uit in de zomer van 1988. Ik ben vijfentwintig, mijn liefde voor Oranje is al wat bekoeld en inmiddels weet ik dat de relatie tussen de KNVB en Feyenoord al sinds mensenheugenis een moeizame is. Toch ben ik blij met de EK-winst. De beelden van de massale viering met een tocht door de Amsterdamse grachten, bekijk ik met groeiende weerstand. Wat ik zie, is geen feest van voetballiefhebbers, maar een volksfeest dat het midden houdt tussen carnaval en Koninginnedag en die kunnen mij gestolen worden. De massa ontdekt Oranje. Wedstrijden van het Nederlands elftal worden gekaapt door mannen die zich verkleden als Zeeuws meisje, een man met een wortelpruik ('Wortelman)', een man met grote tieten ('Tietenman), een man met een grote generaalspet ('de Generaal'), accountants en andere clowns.

In 2014 gaat het nog wel. In Brazilië speelt Oranje met Jordy Clasie, Jonathan de Guzman, Dirk Kuyt, Bruno Martins Indi, Robin van Persie, Ron Vlaar en Georginio Wijnaldum een puik WK. Oranje wint de strijd om de derde plaats met 3-0 van Brazilië. Ik zie een fris en sterk Oranje. Dat zie ik schijnbaar helemaal verkeerd, want nu lees ik dat Zijne Hooghartigheid Van Gaal vindt dat dat Oranje niet kan tippen aan het huidige Oranje met Noppert, Blind en Klaassen.

De meeste Feyenoorders kost het geen enkele moeite níet van Oranje te houden. Niet van de KNVB, met zijn huichelachtige secretaris-generaal Gijs de Jong die, een maand nadat Orkun Kökçü publiekelijk aan de schandpaal is genageld omdat hij de OneLove-aanvoerdersband niet draagt, bekendmaakt dat de KNVB-bestuurders afzien van het dragen van de OneLove-band, omdat het "verstandig (is) om geen onnodige statements te maken". Koekkoek! Niet van Van Gaal die met het passeren van Justin Bijlow, Tyrell Malacia en Stefan de Vrij ten gunste van eerst Pasveer en nu Noppert, Blind en De Ligt, voor eens en altijd blijk geeft van zijn afkeer van Feyenoord. En al helemaal niet van zijn assistenten, het griezelige trio Frans Hoek, Danny 'Scholletje' Blind en Edgar Davids.
Je zal er als Feyenoord-speler maar een maand tussen zitten. Zoals Justin Bijlow. Wat zou híj denken van de bondscoach en zijn staf? Al plukt Justin de ballen uit het heelal, bij Van Gaal speelt hij toch niet. Wat moet hij doen? Als-ie in Qatar blijft, keept-ie niet. Als hij zijn biezen pakt en naar huis gaat, keept-ie ook niet. En krijgt hij als bonus ook nog de Louis-minnende sportpers over zich heen. Hij kan het nooit goed doen.

Misschien is het ook maar beter dat Bijlow bij deze bondscoach niet keept. Anders moeten we nog een beetje van Oranje gaan houden.

Frans