Column • Bondscoaches moeten met hun tengels van onze n(i)et-fitte spelers afblijven!

Quinten Timber kon niet spelen tegen Aston Villa en FC Utrecht, maar werd doodleuk opgeroepen voor het Nederlands elftal, hoewel hij uiteindelijk in Rotterdam bleef. In-beom Hwang maakte na weken afwezigheid weer zijn eerste speelminuten: een helft tegen Aston Villa en twintig minuten tegen FC Utrecht. Toch stapte hij in het vliegtuig naar Seoul. Een te groot risico. Clubs moeten meer zeggenschap krijgen over hun spelers tijdens interlandbreaks.

Feyenoord’s blessuretrauma
Te vaak keerde een Feyenoorder geblesseerd terug van interlandverplichtingen. We zagen het bij Mitchell (juli 2025), Ueda en Bueno (maart), Timber al een keer (november 2024), Hancko (juni), Geertruida en Jahanbakhsh (november 2023) en eerder dat jaar bij Trauner. Nog vaker ging het gelukkig goed, en kon het Legioen de samengeknepen billen na een gezonde terugkeer weer ontspannen. Maar het feit dat het nét goed ging, wil niet zeggen dat het een goed idee was. Vooral niet als een speler nét hersteld is van een blessure. Vorig seizoen was natuurlijk sowieso een blessurehorrorjaar, waardoor Feyenoorders hier waarschijnlijk extra gevoelig voor zijn. 

Heel speciaal
Ik snap het: je land vertegenwoordigen is het hoogste dat je als voetballer kunt bereiken. Van Persie sprak zich hier nuchter over uit na de wedstrijd tegen Utrecht: het is een eer en het hoort erbij. Om het in perspectief te plaatsen: in het Nederlands elftal vind je de beste spelers uit zo'n veertien lichtingen, van pakweg 19 tot 33 jaar oud. Als je uitgaat van 50.000 voetballers per jaargang, heb je het dus over 25 internationals uit 700.000 spelers. Oftewel: van elke 28.000 voetballers mag er ééntje mee met Oranje. Dat is heel speciaal.

Blessures horen erbij
Een speler kan in elke wedstrijd en op elke training een blessure oplopen, en dus ook bij het nationale team. Dat hoort bij topsport. En laten we eerlijk zijn: interlandvoetbal is in ieders belang. Voor spelers en sommige supporters zijn het unieke ervaringen, al is het maar omdat een EK of WK maar eens per twee jaar plaatsvindt. Ook de clubs profiteren: als een speler zich goed laat zien op een eindtoernooi of in grote internationale wedstrijden, stijgt de waarde van de speler en het aanzien van de club waar hij speelt.

Te groot risico
Waar ik wél moeite mee heb, is het oproepen van spelers die pas nét weer fit zijn. Zoals Hwang in deze interlandperiode, en aanvankelijk ook Timber. De internationale voetbalkalender is overvol. De intensiteit van wedstrijden en trainingen is de afgelopen decennia enorm toegenomen, wat tot een groter risico op blessures leidt. Bijna elke topspeler balanceert permanent boven de afgrond, op zoek naar de fragiele balans tussen belasting en belastbaarheid. En sommige spelers blijken nu eenmaal gevoeliger voor blessures dan anderen. Daar is elke Feyenoorder zich pijnlijk van bewust. Dan past het niet om daar grote risico's mee te nemen. 

Een schaal van 100
Fitheid is bovendien geen zwart-wit vraagstuk. Je bent als speler niet of wel fit, of niet fit. Je kunt het beter zien als een schaal die loopt van nul tot honderd. Een been in het gips is nul. Als een speler bijvoorbeeld op 30 zit, kan hij de gym in voor hersteltrainingen. Bij 45 mag hij het veld op met een individueel programma. Bij 70 sluit hij aan bij de groepstraining en bij 85 kan hij meedoen aan een wedstrijd. Maar dan is hij er nog niet: dan zijn er nog stappen te zetten naar de ultieme fitheid. Bijvoorbeeld om 90 minuten vol te kunnen maken. Of beter nog: om dat drie keer in acht dagen te kunnen doen.
Als je andere getalletjes op de mijlpalen wilt plakken: voel je vrij. Het gaat me om het idee. 

Een wereld van verschil
Een blessure kan voor een speler verstrekkende gevolgen hebben. Het kan het verschil zijn tussen wel of geen droomtransfer, tussen wel of geen contractverlenging, of zelfs tussen nog een paar jaar spelen of einde carrière. Een voetballeven is prachtig, maar per definitie kort. Afgezien van een verdwaalde keeper die tot zijn 63e ergens onder de lat staat. Hetzelfde geldt voor een club: een blessure kan een wereld van verschil maken, al was het maar in de waarde die een speler vertegenwoordigt. Neem Hartman: zonder blessure was zijn pad hoe dan ook anders gelopen. Zowel voor hemzelf als voor Feyenoord.

Bondscoach: neem verantwoordelijkheid
Dat dwingt tot voorzichtigheid. Maar hoewel bondscoaches, in elk geval die van Oranje, regelmatig praten over de overvolle speelkalender, handelen ze daar niet altijd naar. Ook al is een speler net weer fit: ze schromen niet hem op te roepen. En o wee als een speler weigert: dan kom je op een strafbankje en breng je elke toekomstige uitverkiezing in gevaar. Vraag maar aan Anel Ahmedhodžić, die om die reden een levenslange ban kreeg van de Bosnische voetbalbond. Dat zet spelers onder druk om tóch aan te sluiten, ook al zou het voor hun broze herstel beter zijn om zorgvuldig op te bouwen, vanuit hun individuele herstelbehoefte.

Meer rechten voor de clubs
Dat het voor spelers moeilijk is om nee te zeggen, begrijp ik. Dat bondscoaches het blijkbaar ingewikkeld vinden hun verantwoordelijkheid te nemen, begrijp ik niet. Maar dat is blijkbaar zo, dus daar zullen we het mee moeten doen. Dus resteert er maar één oplossing: clubs moeten een veto krijgen voor spelers die nog herstellende zijn. Bijvoorbeeld door af te spreken dat een club een speler mag tegenhouden als hij minder dan een maand volledig fit is, of minder dan drie of vier volledige wedstrijden heeft kunnen spelen. Ik noem maar een voorbeeld. Er zijn vast performance-experts en sportmedici die samen tot zinvolle grenzen kunnen komen. Zo’n regel roept best interpretatievraagstukken op, maar dat doet de buitenspelregel ook. En daar gaan we ook elke week mee om.

Dus, UEFA of FIFA: doe eindelijk eens wat je al jaren claimt te doen. Bescherm spelers, en geef clubs meer mogelijkheden om hun spelers bij zich te houden als er gerechtvaardigde zorgen zijn over hun fitheid. Feyenoord heeft zijn portie blessureleed wel gehad. Laat onze pas herstelde jongens met rust!

Met rood-witte groet,

Raymond