Column • Met Arne Slot heeft Feyenoord eindelijk een trainer die niemand kwijt wil

‘Arne Arne, Arne Arne, Arne Arne, we worden kampioen!', zingt het legioen tijdens de thuiswedstrijd tegen FC Utrecht. De buit is binnen en Feyenoord komt met de tiende opeenvolgende competitiezege weer een stap dichter bij de titel. Arne moet het gezang hebben gehoord, maar geeft geen krimp. Geen handje, geen knikje, geen lachje. Die zien we pas als het zover is.

De verering van Arne Slot begint in Rotterdam en omstreken haast mythische vormen aan te nemen. De goden zijn jaloers op hem, om over hun zonen nog maar te zwijgen. Terwijl het legioen zong, schoot het door mijn hoofd: hoe zal deze trainer ooit De Kuip verlaten?

Zijn vertrek zal anders zijn dan dat van Antoni Brzeżańczyk, de pijprokende Pool die in de zomer van 1975 naar Feyenoord komt en al in maart 1976 wordt ontslagen. Dan houdt de stoïcijnse Tsjech Václav Ježek het langer vol. Hij komt in 1978 en vertrekt in 1982. Hij pakt met Feyenoord één prijs: de KNVB-beker in 1980. Dat zijn er altijd nog meer dan het aantal prijzen waarmee Ab Fafié, Rob Jacobs, Gunder Bengtsson, Ruud Gullit, Erwin Koeman, Gertjan Verbeek, Mario Been, Ronald Koeman, Fred Rutten en Dick Advocaat De Kuip verlaten: nul.

Van sommige trainers weet je bij hun komst al dat je ze op een dag met plezier ziet vertrekken. Zoals Arie Haan, die Feyenoord later ‘de grootste teleurstelling uit zijn loopbaan’ noemt. De teleurstelling was wederzijds. Of Jaap Stam, die na elf wedstrijden met Feyenoord niet verder komt dan de twaalfde plaats en binnen vier maanden zijn biezen kan pakken. Niemand die er een traan om laat. Nou vooruit, Liam Kelly misschien.

Van andere trainers neem je met pijn in het hart afscheid, omdat het echte Feyenoorders zijn. Zoals Willem van Hanegem, die na een kampioenschap en twee KNVB-bekers in oktober 1995 wordt ontslagen. Of Rinus Israël die wordt geconfronteerd met een boze supporter voor zijn dug-out die IJzeren Rinus verwijt dat hij, winnaar van de Wereldbeker, Europacup I, UEFA Cup, Intertoto Cup, vier landstitels en een KNVB-beker, de club kapotmaakt. Mario Been vertrekt in juli 2011 tijdens een trainingskamp nadat de spelers achter zijn rug bij Martin van Geel het vertrouwen in hem hebben opgezegd. Ook Giovanni van Bronckhorst, die in vier seizoenen een kampioenschap, twee KNVB-bekers en twee Johan Cruijff schalen binnensleept, ontkomt niet aan hoon. Hij krijgt zelfs een eigen hashtag: #gioout. Het vertrek van een trainer is zelden vrij van pijn.

Hoe zal het ooit met Arne gaan? Zijn naam lijkt gemaakt voor een driedubbel rijmend ‘Arne Slot opgerot, jij maakt Feyenoord één kapot', maar dat gaan we nooit horen. Slot heeft in Rotterdam in twee seizoenen een berg krediet opgebouwd die hij niet snel meer zal verspelen. Met Arne heeft Feyenoord eindelijk een trainer die geen Feyenoorder kwijt wil. De mensen die Arne Slot graag zien vertrekken, zijn nooit Feyenoorders.

Kan het voor Arne nog beter na het behalen van de finale Conference League, de kwartfinale Europa League en het winnen van de landstitel? Nou en of. Hij gaat met Feyenoord Champions League spelen. Slotball op het hoogste Europese podium voor clubvoetbal, voor het oog van de wereld.

Hij kan met Feyenoord de supercup en de KNVB-beker winnen. En vooral: Arne kan met Feyenoord nog een keer kampioen worden. De laatste keer dat Feyenoord dat kunstje flikte, ligt al meer dan zestig jaar achter ons: in 1961 en 1962. Als Arne dat voor elkaar krijgt en daarna verder wil kijken, zal het legioen hem op de schaal De Kuip uitdragen en tot in de eeuwigheid aanbidden.

Frans