Column • Wie leeft zonder Feyenoord zal nooit weten hoe rijk het leven mét is

Slenterend door Southampton kun je tot maar één conclusie komen: dit is een stad zonder hart. De architectonische nietszeggendheid, het zwerfvuil, de talloze daklozen. In Southampton voel je voortdurend het ongemak. 

Ruim tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog zijn hier de wonden nog niet geheeld. Meer dan vijftig aanvallen kreeg de Engelse havenstad in de beginjaren van de oorlog te verduren. Dag en nacht schreeuwen de meeuwen de namen van honderden burgers die zijn omgekomen.
De omgeving van St Mary's Stadium, thuishaven van de plaatselijke voetbalclub Southampton FC, is net zo troosteloos als de plek van de club op de ranglijst. Southampton bungelt kansloos onderaan in de Premier League en lijkt halverwege de competitie verzekerd van degradatie.

Bournemouth, vijftig kilometer zuidelijker, is anders. Deze Engelse kustplaats is half zo groot als Southampton en ademt meer welstand. We zijn hier op Boxing Day. AFC Bournemouth speelt thuis tegen Crystal Palace. Voor mijn zoon is het een kans om oud-Feyenoorders Marcos Senesi en Luis Sinisterra weer te zien spelen. In de weken voorafgaand aan de wedstrijd wordt duidelijk dat beiden geblesseerd zijn. Geblesseerde spelers, voor een Feyenoorder voelt het als thuiskomen.
Voor mij is het bezoek aan Bournemouth, naast een voetbaluitje met mijn zoon, een trip down memory lane. In april 2003 was ik hier voor de wedstrijd van Bournemouth tegen Lincoln City (0-1). We waren met een groep Feyenoord-vrienden, onder wie Bas, die toen naast zijn seizoenkaart van Feyenoord ook al jaren een seizoenkaart had van The Cherries.

Tweeëntwintig jaar later is er veel veranderd. Bournemouth heeft Dean Court, een heerlijke naam voor een voetbalstadion, in ruil voor veel geld omgedoopt tot Vitality Stadium. Begin deze eeuw speelde Bournemouth in de Engelse Third Division en nu speelt het in de Premier League. Bournemouth was toen net gedegradeerd uit Division Two en nu staat het vijfde in de Premier League. Een ongekende weelde, uitgerekend in het jaar dat de club haar 125-jarig bestaan viert. Zonder Bas. Vier jaar geleden overleed hij, 48 jaar oud pas.
Bas' beste vriend in Bournemouth was Justin, al tientallen jaren trouw supporter die zijn club uit en thuis volgt. Wij hebben elkaar, op vluchtig Facebook-contact na, meer dan twintig jaar niet gesproken. Als ik hem via Messenger vraag hoe ik aan twee kaarten kom voor de wedstrijd tegen Crystal Palace, reageert hij meteen. Hij gaat voor me informeren. Binnen een uur meldt hij zich met goed nieuws: wij kunnen naar binnen op de seizoenkaarten van zijn vader en diens vriend, ook nog twee plaatsen naast elkaar. Het is een geschenk uit de hemel, want het Vitality Stadium is met iets meer dan elfduizend zitplaatsen het kleinste stadion van de Premier League en tickets zijn schaars.

Voor de wedstrijd pakken we een pint bij The Queens Park Hotel, een pub op enkele minuten lopen van het stadion. Bij het stadion eten we een hotdog en kijken we op een groot scherm naar live beelden van Manchester City dat opnieuw worstelt en thuis tegen laagvlieger Everton met pijn en moeite gelijkspeelt (1-1).

Tijdens de wedstrijd van Bournemouth dwalen mijn gedachten af naar Bas. Links van ons is de tribune waar wij in 2003 met hem de wedstrijd tegen Lincoln City bekeken. Het spel van de thuisclub deed pijn aan de ogen en Bournemouth verloor: 0-1. Hoogtepunten die middag waren de pre match drinking session en de after match drinking session, de wedstrijd bleek niet meer dan een hinderlijke onderbreking. Voor Feyenoorders voelde het als thuiskomen.
Nu is alles anders. Bas is er niet. Justin Kluivert is er wel. De oud-Ajacied onderscheidt zich voornamelijk met verongelijkte gebaren. Met zijn zwaaiende armen heeft hij nog het meeste weg van een verkeersregelaar. In gedachten hoor ik Bas zeggen: "Dat zit in de familie".
De wedstrijd eindigt in een teleurstellende 0-0. Bournemouth-verdediger Dean Huijsen, Senesi's vervanger, maakt indruk en wordt uitgeroepen tot Man of the Match. Mijn Man of the Match is Bas. Gevolgd door Justin.

Na afloop keren wij terug naar The Queens Park. Daar wordt de stemming steeds joliger. Als we de pub verlaten, galmt 'follow follow follow Bournemouth's the team to follow' achter ons aan. Op de terugweg naar Southampton bedenk ik dat de wedstrijd bijzaak is. Het is de tijd met mijn zoon, het is de kameraadschap met Bas en zoveel andere Feyenoorders, het is de herinnering aan Bas en het is het weerzien met Justin na meer dan twintig jaar dat deze Boxing Day zo mooi maakt. Hoe je het ook bekijkt, het vloeit voort uit een leven met Feyenoord. Wie leeft zonder Feyenoord zal nooit weten hoe rijk een leven met die club is.

Frans