Column • Zo’n dag waarop je iedereen een leven gunt met Feyenoord

‘Daar zijn ze', zegt ceremoniemeester Ilse als de zwarte Lamborghini zondagmiddag iets na enen het Van Bergenplein in Etten-Leur oprijdt. Ze heeft een paraplu paraat, want het regent. De auto stopt pal voor het trouwkerkje. Binnen wachten tachtig gasten, onder wie tientallen Feyenoord-supporters. Achterin het kerkje is het portret van de koning en koningin vervangen door een ingelijst Feyenoord-shirt.

De gasten zijn hier voor Ebru en Jeroen, twee Feyenoorders die vandaag iets groots vieren: de liefde voor elkaar. Op een later moment zullen zij die bezegelen met een huwelijk. Op 19 augustus 2025. Op 19-08.
Als Nieske, de moeder van de bruidegom, dit najaar te horen krijgt dat zij ernstig ziek is en de geplande trouwdatum niet zal halen, besluit het bruidspaar op stel en sprong tot een ceremonie waar Nieske nog bij aanwezig kan zijn. Geen officieel huwelijk, maar iets dat daarop lijkt. Haar ziekte blijkt te sterk. Iets meer dan een week voor de ceremonie overlijdt Nieske. Het is haar wens dat de ceremonie doorgaat. En zo komen twee dagen na de uitvaart familieleden, onder wie Nieske's man Joop, vrienden en kameraden bijeen om de liefde te vieren.

Als het bruidspaar de trouwzaal betreedt, staan de gasten op. Zij applaudisseren voor Ebru en Jeroen die er fantastisch uitzien, zij met haar klassieke witte bruidsjurk en hij in zijn zachtgroene driedelig pak. Je zou ze zo op een bruidstaart zetten. Voorafgegaan door vijf kinderen die vandaag optreden als getuigen, lopen zij over de rode loper tussen de gasten door naar hun plaats voorin. Als zij gaan zitten doen de gasten dat ook.
Even later gaat iedereen weer staan voor de minuut stilte voor Nieske. Er wordt gespeecht. Şiraz, petekind van de bruid, speelt op haar elektronische piano 'Mijn Eerste Walsje'. De gasten luisteren vertederd en belonen haar optreden met applaus.
Er wordt opnieuw gespeecht en er wordt gelachen. Zowel Ebru als Jeroen hebben al op jonge leeftijd gekozen voor Feyenoord. Zij zijn door Feyenoord gevormd en worden door de liefde voor Feyenoord en de liefde voor elkaar verbonden. De rode draad in hun levens is een rood-witte draad.

Ebru en Jeroen bezegelen hun huwelijksbelofte met ringen en zij ondertekenen de Akte van Huwelijksbelofte. De vijf getuigen tekenen een kinderakte en stemmen in met het voorgenomen huwelijk.
Plotseling klinkt vanachter uit de kerk ‘You’ll never walk alone’. Eerst zacht, waarna het gezang aanzwelt en door de trouwkerk galmt. Zelden zullen deze woorden voor Ebru, Jeroen en hun naaste familie meer betekenis hebben gehad. Je bent niet alleen.

Tijdens de receptie wordt er gelachen, geknuffeld en gehuild. Als de aanwezigen in wisselende samenstelling op de foto gaan met de toekomstige bruid en bruidegom, klinkt uit volle borst het 'Hand in Hand'.
‘s Avonds schrijft een van de aanwezigen op X: ‘Het was een bijzondere en liefdevolle dag met mooie mensen’. Het was zo'n dag waarop je iedereen een leven gunt met Feyenoord.

Frans