Feyenoord betaalt hoge prijs voor zinloze interlandbreaks

In-beom Hwang ligt er zo’n zes tot acht weken uit met een spierblessure. De Koreaanse middenvelder is dit hele seizoen nog niet honderd procent fit geweest. Wat de Zuid-Koreaanse bondscoach Hong Myung-bo er niet van weerhield hem tijdens de laatste interlandbreak op te roepen. Feyenoord betaalt een hoge prijs voor die beslissing.

Een hoge prijs
Vorig jaar was Hwang een van de absolute sterkhouders op het Rotterdamse middenveld. Dit seizoen kwam hij pas tot 172 minuten in de VriendenLoterij Eredivisie. Het gemis was pijnlijk merkbaar in Stuttgart, vooral in de laatste twintig minuten. Waar de Duitse opponent na rust een aantal verse krachten van niveau kon brengen op het middenveld, moest bij Feyenoord de derde rechtsback van de selectie de slag om het middenveld zien te redden toen Luciano Valente leeggespeeld naar de kant moest. Het zette Bart Nieuwkoop bepaald niet in zijn kracht, en Feyenoord verloor met 2-0 van de energieke Duitsers.

Het gaat niet alleen om Hwang. Feyenoord moest het in Stuttgart ook stellen zonder de langgeblesseerde Jakub Moder, die nog maanden afwezig zal zijn na een rugoperatie. Verder behoorden Oussama Targhalline vanwege een ongelukkige val tegen PSV en aanvoerder Sem Steijn met een (hopelijk lichte) spierblessure niet tot de wedstrijdselectie. Targhalline is een typisch gevalletje vette pech. Je kunt vallen, en als dat op je hoofd is dan heb je wellicht even rust nodig. Ook de rugblessure van Moder is een verhaal op zichzelf. Op basis van wat daarover bekend is, kun je in elk geval niet concluderen dat een andere trainingsopbouw daar veel in gedaan zou hebben. Bij Steijn is de schade nog niet helemaal duidelijk, maar hij was dit seizoen verder in alle wedstrijden beschikbaar.

Maar de situatie met Hwang is anders. Hij was nét weer bezig fit te worden. Na weken aan de kant te hebben gestaan, speelde hij een helft tegen Aston Villa en twintig minuten tegen FC Utrecht. Daarna mocht hij zich aan de andere kant van de wereld melden voor een aantal oefenwedstrijden met de nationale ploeg. U leest het goed: oefenwedstrijden. Die nergens over gingen. Hwang speelde beide wedstrijden, respectievelijk een helft en 66 minuten. Zou hij nu niet geblesseerd zijn als hij gewoon in Rotterdam met een individueel programma aan volledige fitheid had kunnen werken? Dat is moeilijk uit te sluiten.

Structureel probleem
Het geval Hwang staat helaas niet op zichzelf. Zo kan Feyenoord op dit moment ook geen beroep doen op Jordan Bos. Spierblessure. Speelde twee ‘friendly matches’ met het nationale team in oktober, ruim een half uur tegen het Canada van Kyle Larin en een hele wedstrijd tegen de Verenigde Staten, waarin hij de enige goal van Australië maakte. En dat terwijl de performance­staf van Feyenoord al het hele seizoen bezig is om zijn belasting en belastbaarheid in balans te krijgen, gezien zijn blessureverleden. Zoek de overeenkomsten.

Het zijn geen op zichzelf staande incidenten. In de afgelopen seizoenen keerde een reeks Feyenoorders geblesseerd terug van interlandverplichtingen: Mitchell (zomer 2025), Ueda en Bueno (maart), Timber (november 2024), Hancko (juni), Geertruida en Jahanbakhsh (november 2023) en daarvoor Trauner. Niet elk geval is hetzelfde, maar het patroon is duidelijk: spelers die nog niet volledig fit zijn, worden te vroeg weer belast. 

Dat heeft ook te maken met de overvolle internationale kalender. De intensiteit van het topvoetbal is de afgelopen jaren enorm toegenomen, terwijl het herstel te weinig ruimte krijgt. Topsporters balanceren continu op de grens tussen belasting en belastbaarheid. En fitheid is geen zwart-witbegrip: een speler is niet simpelweg fit of geblesseerd, maar beweegt ergens op een schaal van nul tot honderd. Hwang zat misschien rond de tachtig: fit om te spelen, maar nog niet honderd procent wedstrijdfit. Oftewel: fit genoeg voor drie keer negentig minuten in acht dagen. Juist dan is voorzichtigheid essentieel.

Een gedeelde verantwoordelijkheid
Voor spelers is het natuurlijk moeilijk om ‘nee’ te zeggen tegen hun land. Want laten we eerlijk zijn: je nationale kleuren verdedigen is een gigantische eer die maar weinigen gegeven is. Ik snap het. Bondscoaches trouwens ook, en die maken er graag gebruik van. Bovendien: wie afzegt, riskeert zijn plek in de selectie. Ook als er goede redenen vanuit herstel zijn. Want het feit dat een speler fit is om te spelen, wil niet zeggen dat hij volledig fit is. Daardoor stappen spelers regelmatig in het vliegtuig terwijl zijzelf en hun club weten dat voldoende tijd voor herstel en een individueel programma verstandiger zouden zijn.

Het is tijd dat clubs daar meer zeggenschap over krijgen. Niet om interlandvoetbal te dwarsbomen, maar om spelers en clubs te beschermen. Een mogelijke afspraak zou zijn dat spelers die recent terugkwamen van een blessure niet opgeroepen mogen worden. Bijvoorbeeld als ze niet minimaal vier volledige wedstrijden hebben kunnen spelen. Of een andere grens die recht doet aan het belang van een gebalanceerde opbouw richting volledige fitheid. Performance experts: doe je ding.

We mogen er heel erg trots op zijn dat zoveel spelers uit de huidige Feyenoord-selectie zich A-international mogen noemen, bij landen in alle uithoeken van de wereld. Dat is weleens anders geweest. Feyenoord hoeft ook zeker geen voorkeursbehandeling.  Alleen gezond verstand. Want het patroon is inmiddels onmiskenbaar: bijna elke interlandbreak levert tenminste één blessure op. En dat is niet langer pech, maar een structureel risico.

Feyenoord hoeft niet de prijs te betalen voor internationale speelgoedwedstrijden.