"Kan niet wachten totdat ik dat Feyenoordshirt weer kan aantrekken"

Tijdens de competitiewedstrijd begin dit seizoen tegen Fortuna Sittard ging het gruwelijk mis voor Kirsten van de Westeringh. Net hersteld van een kruisbandblessure in haar linkerknie, trof het noodlot de 22-jarige speelster van Feyenoord V1 dit keer haar andere knie. En wederom de kruisband. “Nee, nee!”, klonk het die dag over het voetbalveld.

De in Zeewolde opgegroeide Van de Westeringh zal haar voetballeven in duigen vallen. “Ik zie mezelf nog in de kleedkamer zitten, kort nadat ik met de medische stafleden naar binnen was gegaan. Uit pure machteloosheid gooide ik met een voetbalschoen in de richting van Raymond van Meenen (Head of Operations & Woman’s Football, red.). Het enige dat ik kon was huilen, alleen maar huilen. Ik dacht: waarom laat mijn lichaam me nu weer in de steek? Waarom ik? Ik zat helemaal stuk, was totaal van slag.  Het is klaar nu; dat schoot door mijn lijf. Echt, ik heb het nog nooit zo zwaar gehad als toen”, zo vertelt zij in Feyenoord Magazine.

Zeist
Van de Westeringh besloot niet bij de pakken neer te gaan zitten en werkt nu hard aan haar terugkeer in het revalidatiecentrum van de KNVB in Zeist. Voor iemand die van zo ver moet komen, is ze opvallend opgewekt. “Wat moet ik dan? De hele dag een beetje zitten klagen over hoe zielig ik ben? Hou op hoor. Ik probeer van elke dag het beste te maken”, zo draagt zij de Rotterdamse spreuk 'Sterker door Strijd' letterlijk uit.

De afgelopen zomer van ADO Den Haag overgekomen middenvelder kende zodoende een valse start in Rotterdam. Als nieuweling vanaf de zijlijn moeten toekijken viel haar zwaar. “Ik geef eerlijk toe dat ik de wedstrijden van Feyenoord aanvankelijk moeilijk kon aanzien voor de televisie. Je wil je team helpen, ervoor zorgen dat we klimmen op de ranglijst. In plaats daarvan zat ik daar maar thuis op de bank. Geloof me: zoiets raakt je, het zorgt voor heel veel pijn in je hart. En ja, dan willen er weleens sombere gedachten door je hoofd flitsen. Zo van: komt dit ooit nog goed? Gedwongen toekijken, terwijl je net drie potjes voor Feyenoord hebt mogen spelen; het voelde alsof de revalidatieperiode nooit was gestopt. Dat waren heel lastige momenten.”

Oranje
Uit pijn kan ook motivatie komen, zo ervaarde Van de Westeringh toen zij de vrouweninterland tussen Nederland en Engeland bezocht in een uitverkocht Stadion Galgenwaard. “Ik zag de ambiance, die volle tribunes, de meiden met wie ik als jeugdspeler heel Europa heb gezien. Enerzijds motiveerde het beeld me, gaf het me kracht. Aan de andere kant was het ook zo confronterend. Kijk, ik weet van mezelf dat ik tot veel meer in staat ben dan er tot nu toe uit is gekomen tijdens mijn loopbaan. Alleen: dat lichaam. Daarom is mijn droom om in Oranje te schitteren nog niet uitgekomen. Daardoor voetbal ik nu al zo lang niet. Die gedachten kwamen in Utrecht allemaal tot uiting, kan ik je vertellen. Toen ik het Wilhelmus hoorde, heb ik wel een traantje gelaten.”

Comeback
Volle kracht vooruit is nu haar devies. “Elke dag weer voel ik me een stukje sterker en fitter worden. Elke dag kom ik weer een beetje dichter bij mijn terugkeer in Feyenoord V1. Dat is zoiets moois om naar uit te kijken, dat geeft zoveel motivatie. Daar wordt je wel blij van. En zo voel ik mij ook. Ik heb geen angst, vrees totaal niet het moment dat ik straks weer op dat veld sta. Ik ben elke dag vrolijk.”

En zo kijkt de nummer 10 van Feyenoord V1 uit naar haar comeback in het elftal van trainer Jessica Torny. Naar verwachting is het na de zomer zover. Van de Westeringh ziet het al voor zich. “Bij mijn rentree direct scoren, dat zou natuurlijk helemaal geweldig zijn. Maar alleen al dat gevoel van lekker voetballen is al een prachtig vooruitzicht. Echt, ik kan niet wachten totdat ik dat Feyenoordshirt weer kan aantrekken.”