Timber: "Speelwijze en visie Slot gaven de doorslag om voor Feyenoord te kiezen"

Acht jaar na zijn vertrek uit de jeugd van Feyenoord speelt Quinten Timber (21) alsnog in De Kuip. In het nieuwe Feyenoord Magazine, dat deze week op de mat valt bij alle leden van Het Legioen, blikt de middenvelder in een uitgebreid interview terug op zijn tijd op Varkenoord en kijkt hij vooruit naar zijn nieuwe uitdagingen in De Kuip.

Bij je presentatie bij Feyenoord sprak je over thuiskomen. Voelde dat echt zo?
Timber: ‘Ja, toch wel. Ik heb hier vroeger zes jaar lang bijna dagelijks rondgelopen. Toen we hierheen reden voor mijn contractondertekening, kwamen er herinneringen boven. Aan hoe ik als jong jongetje in het busje hierheen reed. Maar ook aan de Europese wedstrijden die ik hier heb gezien. De Kuip schudde letterlijk op zulke avonden. Na de wedstrijd gingen we langs de McDonald’s. Niet heel slim en zeker niet gezond, natuurlijk. Maar ach, we waren jong. Vorig jaar speelde ik hier met FC Utrecht. Dat voelde wel gek. Maar ik dacht ook: dit zijn dé wedstrijden. Dat ik er nu in een Feyenoord-shirt speel, is helemaal prachtig. De jeugdtrainers vroegen letterlijk: wie wil er ooit tussen die lichtmasten spelen? Dat het nu zover is, vind ik heel bijzonder. Weliswaar met een omweg, maar dat maakt niet uit. Wat ik al zei: iedereen bewandelt zijn eigen pad.’

Wat gaf de doorslag om afgelopen zomer voor Feyenoord te kiezen?
‘Vooral de speelwijze en de visie van de trainer. Het aanvallende en verzorgde voetbal, met veel druk op de bal en dynamiek op het middenveld – dat spreekt me aan. En het past ook bij mij. Daarnaast kan ik hier veel leren, met goede spelers en een goede staf om me heen. Elke twee weken in De Kuip spelen kan je volwassener maken en vooruit helpen. Daarnaast wist ik dat ik bij een warme club terechtkwam. Het contact met de jeugdtrainers en andere mensen binnen de club is altijd goed geweest, ook na mijn overstap naar Ajax.’

Herkennen die jeugdtrainers jouw spel uit de jeugd nog, denk je?
‘Dat denk ik zeker. Ik stond vaak samen met Jur (tweelingbroer Jurriën, red.) centraal achterin. Waarbij ik een stuk avontuurlijker was. Dan ging ik naar voren en liet ik Jur alleen achter. Misschien dat hij daarom nu zo goed is in een-tegen-eensituaties, haha. Dat avontuurlijke zit nog steeds in mijn spel. In die zin was mijn stap naar het middenveld wel logisch. Ik kan zowel aanvallen als verdedigen, ben een box-to-boxspeler. Natuurlijk ben ik door de jaren in het betaald voetbal taakbewuster geworden, maar ik voetbal nog steeds voornamelijk op gevoel. Ik vind het ook belangrijk om dicht bij mezelf te blijven als voetballer. Tegelijkertijd kan ik natuurlijk nog genoeg leren.’

Je doelen schrijf je voor jezelf op een briefje, dat naast je bed ligt.
‘Voor mezelf inderdaad, dus die doelen ga ik niet delen. Maar supporters mogen van me aannemen dat ik enorm leergierig ben. Ik zal niet snel van mezelf zeggen dat ik een goede wedstrijd heb gespeeld. Ook hou ik absoluut niet van verliezen; vraag maar aan mijn broers. Ik zal er dus alles aan doen om dat te voorkomen. Vorig jaar was mijn eerste jaar op het hoogste niveau. Dit jaar komen er nieuwe uitdagingen. Een vol programma met Europese wedstrijden en hopelijk duels met Jong Oranje. Daarnaast is er meer media-aandacht, omdat Feyenoord zo’n grote club is. Gelukkig heb ik mijn familie om daarover te praten. En natuurlijk Jur, die precies hetzelfde meemaakt.’

Volgens jouw eerste jeugdtrainer Leen Boer stond jij er vroeger altijd in de grote wedstrijden.
‘Dat klopt, ja. Die extra druk en spanning bevielen me wel. Dat gevoel van: nu moeten we het laten zien. Ik heb uitdagingen nodig. Tegen mindere tegenstanders was ik soms nonchalant. Dat heb ik inmiddels afgeleerd. Ik weet dat ik elke wedstrijd alles moet geven, als ik écht beter wil worden.’