Column • Even geen verbinding met de waan van de dag
Ze bestaan nog. Die zeldzame plekken waar je telefoon stil blijft. Waar zelfs de meest vasthoudende pushmelding je niet bereikt. Aan de Bodensee, op het drielandenpunt tussen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, belandde ik op zo’n plek. In het Duits heet dat een Funkloch.
In zo’n digitaal vacuüm zat ik op een houten bankje, zwetend en puffend na een stevige fietstocht, lurkend aan een flesje water. Luisterend naar het geluid van vogels in de bomen, belaagd door stekende langpootmuggen, turend naar water dat loom voorbij kabbelde. Verstoken van nieuws over Douwe Bob, asielwetten en Feyenoord-transfers. Zonder berichten over “grote namen” waarvoor onze club “serieuze belangstelling” zou hebben. Geen opsommingen van miljoenenbedragen, geen tweets met opstellingen van supporters die zich even trainer wanen. Zelfs de discussie of Te Kloese er dit keer wel in slaagt om de selectie op tijd op peil te krijgen kwam niet door.
En dat gaf rust. In mijn hoofd klonk opeens zachtjes dat bekende nummer van The Rolling Stones: Time is on my side. Terwijl ik het neuriede, schoot meteen de herinnering te binnen aan het legendarische concert dat ze in 1982 in De Kuip gaven. Natuurlijk was ik erbij. Net als bij die van 1990, 1995 en 2003. De Kuip trilde toen op haar grondvesten, niet van het Legioen, maar van de Stonesfans. Een tijdperk dat voorbij is.
Niet omdat Mick Jagger en co te oud zijn om nog op te treden, maar omdat in De Kuip geen concerten meer mogen worden gegeven. Het optreden van Direct, half juni, was het laatste. Voortaan moeten artiesten hun toevlucht zoeken tot die sfeerloze Amsterdamse galmbak. De gemeente Rotterdam wilde muziek uit De Kuip weren, vanwege de woningen die rondom het stadion gebouwd gaan worden. Een drogreden. Iedereen die besluit naast een stadion te wonen, weet wat ‘ie krijgt. Juichen is ook herrie. Dan trillen de ruiten ook. En hopelijk vaker dan een paar concerten per jaar.
Maar ja, er zat meer achter. Jaren van wanbeleid rond Feyenoord City, met uiteindelijk een lening van Goldman Sachs die als een strop om de nek hing. Om van die torenhoge schulden af te komen moest De Kuip haar ziel verkopen. Pijnlijker nog: het besluit is genomen zonder dat Feyenoord, als belangrijkste huurder, überhaupt op de hoogte was. Dat is niet alleen onfatsoenlijk, het is ronduit respectloos.
Eenmaal terug in Nederland bleek ik niets gemist te hebben. De jeugd deed zaterdag zijn best in een gezapige oefenpot. Milambo en Hartman waren naar Engeland, Steijn en Valente zijn binnen, maar een spits? Die is nog steeds fictief. Net als de klantvriendelijkheid. De nieuwe stadionspeaker was op Vak O onverstaanbaar door de beroerde geluidsinstallatie, en bij de schaarse drankpunten stonden ellenlange rijen in de verzengende hitte. Het geld dat de gemeente heeft betaald om van de concerten af te komen is in ieder geval niet besteed aan betere dienstverlening voor de supporters.
En toch... zat ik daar weer. Met een biertje in de hand. Met heimwee naar The Stones. Met hoop op een goede spits. De Kuip mag dan geen podium meer zijn voor rocksterren, het blijft wél mijn stadion. Een plek waar je je hoofd leeg kunt maken. Met liefde voor een club die altijd blijft verrassen. Misschien is dat wel het echte Funkloch: even geen verbinding met de waan van de dag, maar wel met wat écht telt.