COLUMN • Slot heeft Feyenoord omgetoverd tot een roedel hongerige voetbalbeesten

De uitslagen zijn binnen. De stemmen zijn geteld. Feyenoord is als grote winnaar van dit weekend uit de bus gekomen. Waar je ook op pagina 819 kijkt, in Zeeland of Groningen, in alle provincies is Feyenoord de grootste. Laat het even tot je doordringen: vorig seizoen haalde Feyenoord de finale van de Conference League en dit seizoen staat Feyenoord in de kwartfinale van de Europa League, de halve finale van de KNVB Beker en is het al maanden koploper. De Coolsingel lonkt. Het is pas maart en Feyenoord bezorgt burgemeester Aboutaleb al slapeloze nachten.

Intussen groeit de liefde tussen dit team en het legioen. Niet enkel door de goede resultaten. Er is nog iets. Het legioen identificeert zich met de vechtmachine die dit Feyenoord is. Van Geertruida tot Giménez, van Hartman tot Alireza, van Hancko tot Wieffer, van Kökçü tot Idrissi, deze spelers veroveren hun punten en onze harten met een zelden vertoonde gretigheid. Wekelijks zien we een elftal dat niet altijd makkelijk wint, maar dat in elk geval moeilijk verliest. Dit team is op een missie.

Neem Orkun Kökçü. In meer dan alleen voetballend opzicht een aanvoerder. Met zijn voeten, zijn coaching, zijn inzicht, zijn passing, zijn duelkracht en zijn ruggengraat. Alsof de KNVB het bewust zo had getimed stond afgelopen voetbalweekend, uitgerekend het weekend van de Klassieker, in het teken van One Love. Aanvoerders van alle clubs in het betaald voetbal werden geacht de One Love band te dragen. Orkun Kökçü respecteert iedereen en staat voor wie hij is: aanvoerder van Feyenoord, niet van One Love. Daarom draagt hij de aanvoerdersband van Feyenoord. Elke wedstrijd en dus ook in deze Klassieker. Uitgerekend degenen die vinden dat de One Love band een teken is dat je niemand moet uitsluiten, veroordelen Kökçü om zijn keuze en vinden dat hij moet worden uitgesloten van het aanvoerderschap. Kökçü is de beste aanvoerder die Feyenoord in jaren heeft gehad.

Terug naar de Klassieker. Wel vaker zagen we die met vertrouwen tegemoet. Wel vaker zeiden we ‘Nou pakken we ze!’. Wel vaker waren we beter en creëerden we meer kansen. En vaak bleven we gedesillusioneerd achter. Door de dodelijke efficiëntie van de aartsrivaal, door een domme rode kaart of door het falen van de arbitrage of de VAR. Nu reisde Feyenoord met vertrouwen af naar de hoofdstad en maakte het dat vertrouwen volledig waar. Zonder stommiteiten, zonder domme rode kaart en zonder schroom. De duivel gooide machteloos zijn drietand erbij neer. Rotterdam ontplofte en het legioen weet weer dat God bestaat.

Of Feyenoord dit seizoen kampioen wordt, weet niemand. Er zijn nog acht wedstrijden te gaan. Wat wel al zeker is, is dat Arne Slot Feyenoord in nog geen twee jaar tijd heeft omgetoverd tot een roedel hongerige voetbalbeesten die saamhorig jaagt op succes.

Frans